მისი შეხება მოულოდნელ ჟრუანტელს რომ მმგვრის
გულს რომ მიჩქარებს გამოუცდელს, კანს მიბუსუსებს
თავად ვერც ხვდება ერთი სიტყვით და გამოხედვით
როგორ მირევს გზას და როგორ უცებ მაბრმავებს.
მის გვერდით ყოფნა წამიერიც სიმშვიდეს მიძღვნის
სიმშვიდეს მაინც ღელვითა და სიგიჟით სავსეს
დღეები გადის, თითქოს ჩემთვის სიბნელით სავსე
ცხოვრება უკვე ნათელ ფერებს რომ მისახსოვრებს.
მითხარით რა ვქნა, რა დავარქვა ამ გრძნობას ხალხო?!
არ ვიცი რაა სიყვარული ან მოწონება
ჩემს სიცოცხლეში გამოვცადე პირველად მსგავსი
სიმშვიდეს ჩვეულს დამეკარგა მთლად მოსვენება.
როცა ვუყურებ, გამიღიმებს ან რამეს მეტყვის
როცა ხშირად ვგრძნობ ყურადღებას მისგან სანატრელს
იქნებ ოცნება გულის მიღმა რომ დამალულა
ახდეს, იმედი და ეჭვებიც მალე გამართლდეს.
მერე ხომ მაინც ეს ამაყი გონებაც იტყვის
ეს დრო საკუთარ თავს რომ ძალით ასულელებდა
ჯობდა გულისთვის მოესმინა მასაც ამ დროს და
ლოდინის ტკივილს მასთან ერთად გამკლავებოდა.
მოთმენა მმართებს მე საცოდავს სხვა გზა აღარც მაქვს
ბედისწერას ვარ მინდობილი, ის მაჩვენებს გზას
დროა საკუთარ თავს და სხვებსაც ვაჩვენო ძველი
ჩემი ის მხარე ამ დრომდე რომ რეალურობდა.
დროა ფიქრები გადავმალო უსაზღვროდ ღრმად და
საკუთარ თავსაც დავუმტკიცო რომ ძალა შემრჩა
რომ შემიძლია სხვაზე ფიქრიც ნანატრის გარდა
და ყურადღება მივაქციო საყვარელ ხალხსაც.