ისევ წვიმს,ისევ ქარი ქრის,
შენ კი დამშვიდებულ ზღვას
გავხარ კვლავაც...
სიყვარულს ვეძებ,
საღაციდან შენი ხმა ისმის,
ახლა არ მინდა შენი ნახვა...
თუ მოხვალ წავალ!

დავტოვებ სახლ-კარს,
უშენობით ფიქრიან კედლებს...
აღარ მსურს ცრემლი შენი
სახით სულ რომ,ვატარო...
სიკვდილსაც ვცდილობ,
მაგრამ ვერ ვშლი,
მოკეცილ ხელებს...
ფიქრიან ბრძოლის ველად
იქცა ჩემი სამყარო...

აღარ ჩანს მთვარე,
არ მინათებს ღამის
ჩუმ საზღვრებს,
ჩრდილებიც სადღაც
მიიმალნენ...დავრჩი ეულად...
სიჩუმით შეშლილს
სიყვარული უგულოდ
მანგრევს...
დავიწყე დარდი,ამ ყველაფერს
გადაჩვეულმა...

ვუყურებ ქუჩებს
წვიმად ქცეულ ყველა
ნაწილაკს...
და ახლა ვხდები,
შენ კიარა წვიმა მიყვარდა...
უბრალოდ წადი,
საბოლოოდ ნუღარ გამწირავ!
ისე ნუ იზამ,გამახსენდეს
როგორ გიყვარდი...
გიყვარდი არა...უფრო სწორად
როგორ გვიყვარდა,
რომ შეგიყვარა სხეულის და
სულის ნაწილმა...
შენ წახვედი და არ დაბრუნდი...
აღარ იკადრე...
მე შენი სახით მოვიშორე ყველა ბაცილა...