ივნისია გული ფეთქავს და ნიაღვრებს იტევს,
ცა მოცისფროდ მღიმარია სქელ დარაბებს მიღმა.
იქ ზაფხულის ენერგია შესევია ჩიტებს,
მე კი ზამთრის ელეგია მომრგებია ნიღბად.

შენი ტრფობა გამინელდეს ნაზო ჩემო ოდეს
იქნებ ლექსსაც მლიქვნელური შეეპაროს ფერი.
მაისიც რომ გარდავიდეს...
სული სხვაფრად გოდებს,
მაშინ როცა ცისფერ ნოტებს შეერევა ბნელი.

გაცისკროვნდი მთაწმინდაო, დამიამე მკერდი,
რომ სიამეთ მონატრულმა ტრფობის ვიგრძნო ღონე,
დავინახო ანგელოსი თეთრზედ უფრო თეთრი,
გაცისკროვნდი მთაწმინდაო, მეახელი გვედრი.

ხის წვეროებს ატორტმანებს ქარის შუმი სუნთქვა,
ცა მოცისფროდ მღიმარია სქელ დარაბებს მიღმა.
და წმინდა მთაც მეუბნება აღარ გინდა მოთქმა,
შენს სადარდელს აქ ჩემს გარდა ვერ გაიგებს ვერვინ.

გაცისკროვნდი მთაწმინდაო,დამიამე მკერდი.
გაცისტოლდი წმინდა მთაო,მეახელი გვედრი,
ჩემს სატკივარს აქ შენს გარდა დღეს გაიგებს ვინღა,
მომეც ნაზი ანგელოსი თეთრზედ უფრო თეთრი,

ნაზი როგორც ვარდის კონა და ღრუბელის ფთილა.
(ასე იყო ასე არის მელექსეთა ხვედრი,
რომ მათ ცაზე ბეღურათა ღრიანცელი ხიბლავთ).
თენდებოდეს დღეს იქნება ის ნანატრი დილა

როს არსება სანატრელი თეთრზედ უფრო თეთრი,
მოვიდოდეს სტუმრად, მეწვეოდეს ბინად,
მისი სუნთვა ნელი უფრო მდევდა წინათ.
თენდებოდეს დღეს იქნება ის ნანატრი დილა.

ივნისია გული ფეთქავს და ნიაღვრებს იტევს,
ცა მოცისფროდ მღიმარია სქელ დარაბებს მიღმა.
იქ ზაფხულის ენერგია შესევია ჩიტებს,
მე კი ზამთრის ელეგია მომრგებია ნიღბად.