უამინდობა... გარეთ ისევ წვიმს და იწვიმოს,
მე არ მადარდებს... მოვიხურე ქარის მანტია.
და ეს ზამთარიც შემიყვარდა ჩემო იმიტომ,
რომ შენს ნაკვალევს ვაცილებდი ღია ფანჯრიდან.

ათოვდა თეთრად ჩემს აივნებს... მე კი ვერ ვგრძნობდი,
ვერ ვგრძნობდი ყინვას... სულს ათბობდა შენი სურნელი
მე ის სიტყვა ვარ ბოლო წლები შენ რომ გეტრფოდი,
შენ ის ლექსი ხარ დასაწყისსაც, რომ ვერ ვუძებნი.

მე ერთი ვიცი... შემიძლია თავი დავხარო,
გავჩუმდე, როცა საკუთარ თავს ვიგდებ აბუჩად.
მარად ტანჯული ჩემი სული სხეულს გავყარო,
მაგრამ მაგიჟებს ეს კალამი კვლავ, რომ დადუმდა.

დამუნჯდა მუზა... სხვა პოეტებს შენ ვერ გაუგებ!
ან იქნებ თავად გამაგიჟოს მკვლელმა ფიქრებმა,
რომ ერთი ლექსიც სამახსოვროდ მე ვერ გაჩუქე
სხვამ კი ყოველღამ შეიძლება გწეროს რითმებად.

მინდა რომ ახლა ჩემს თითებში შენ იჯდე ლექსად,
დღეს ეს სიტყვებიც უძლურია გამოსარჩლებად.
თვალებს ვხუჭავ და გუგებიდან იმ ცრემლად წვეთავ,
მე რომ არსად და არასოდეს გამომადგება.

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს,
დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის.
შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს,
შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად ნაქარგი.

დაგიწყე თითქოს და ვინ იცის ცდება გონება,
რას მარგებს ახლა, რომ დავნებდე რითმებს ულმობელს.
ლექსს თავიდანვე მისი წილი სევდა მოჰყვება
-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ჩუმი 'პოეტესა'