იმედის ნაფლეთებს ვაწებებ დანიელ,
თვალებზე ბინდივით მეკვრება ტკივილი,
სიცოცხლე რომელიც სულ ფუჭად გავლიე,
იცვლება დროდადრო მტანჯველი სიკვდილით.

ვის დაღლილ თვალებში ვეძებო სიმშვიდე,
ან სითბო ვის ხელებს ვესესხო დანიელ,
რაოდენ რთულია სიძულვილს იმკიდე,
რაც სთესე იმდენი სიკეთის მაგიერ.

ტკივილებს ვერაფრით ვერ ვშველი ვრწმუნდები,
არადა უაზროდ რამდენი დავლიე,
ვერაფერს გიყვები...ამიტომ ვჩუმდები,
და მაინც... რამდენჯერ მოგიკივდე დანიელ?

ვის ვკითხო ბავშვობა როდისღა დავკარგე,
ან სულში ეშმაკის ხელი რომ ჩავრიე,
შემინდოს უფალმა სწორედ ვერ გავთვალე,
ცხოვრება ვერაფრით ვისწავლე, დანიელ.

ვერაფრით გადავდგი სწორი ნაბიჯები,
გუბეში გავცვალე ზღვა და ოკეანე,
ქირქილით ზურგს უკან მძორი ნაბიჭვ'რები
კვდებიან, და მოდი რამით მომეხმარე.

უშენოდ ახლა საშინლად რთულია,
დღეები ფუჭად და შავ-თეთრად გავლიე,
ვერაფერს გიყვები, საოცრად ჩუმი ვარ...
და მაინც ...
რამდენჯერ მოგიკვდე, დანიელ?
ანნა ზეიკიძე