ვდგავარ და სევდიანი თვალებით ვიმზირები..
სადრაც ფანჯრებს მიღმა ბავშვებმა ჩაიარეს;
ვუცქერ და თვალებში ცრემლები ჩამიგუბდნენ,
იმათ სიცილში კი სულ ვერ დამინახეს!

სევდისფერი გახდა იმ წამს ყველაფერი,
რადგან ღრმა ჭრილობა კვლავაც განმიახლეს,
მათდა უნებურად მოხდა ყოველი ეს,
თორემ შეგნებულად არც რა დამიშავეს!

მათდა კისკისმა და მათდა გალაღებამ
ჩემში მიჩქმალული განცდა გამიღვიძეს;
ვდგავარ,მეღიმება მწარე გაღიმებით
თითქოს ბასრი დანა გულში გამიყარეს!

მათდა უნებურად მოხდა ყოველი ეს,
თორემ შეგნებულად არც რა დამიშავეს,
ვუცქერ და თვალებში ცრემლები ჩამიგუბდნენ;
იმათ სიცილში კი სულ ვერ დამინახეს!..