უცაბედად ამერია გონება,
რა უდროოდ გამითეთრდა ფიქრები,
უკვდავება, რასაც გული მონებდა,
წავიდა და სიბნელეში ვინთქმები.

უმისობას მოვთქვამ მთელი სხეულით,
დაქსელილი ვენებიც კი კვნესიან,
რომ ვინატრებ სიკვდილის წინ ეული,
აღსარების მარტოსული ლექსია.

ღამის ქუჩებს მივუყვები ობოლი,
და არ მჯერა, შეცნობა რომ ვინანე,
მიმოდიან ბნელ ქუჩებში ორ ორი,
და აღმიძრავს კოცნა ბებერ სინანულს.

ავადაა მოწამლული სინდისი,
გაუთქმელი მწუხარება ახველებს,
რომ თვალები მენატრება იმისი,
როცა ვუმზერ მოკისკისე სახეებს.

დაათენდა ცისგვამს ღამე ოჩანი,
ა, წყვდიადმაც მიმატოვა, გამწირა,
ღამით თუკი შავ ღვინოში მოჩანდი,
დილის სხივი დაგშლის ნაწილ ნაწილად.

დაეწამლა მარტოობას აბედი,
აერევა ფეხი გრძნობას უთაურს,
ვეღარ ვარჩევ ვეღარაფერ ავბედითს,
შენს ხატებას კვლავ ვერ ვურჩევ სათაურს.