როცა გავბედე და ავიღე ხელში კალამი,
როცა მუზათა სამყაროში ვთქვი ემ სალამი,
როცა უმტკიცეს გადავწყვიტე მეწერა რამე,
მაშინ დაიწყო სევდიანი, უძირო ღამე.
მაშინ სიცოცხლეს მე დავუწყე სხვაგვარად ცქერა,
და შევამჩნიე მისიც უნდო, სხვაფერი მზერა,
ჩიტის ჭიკჭიკიც სხვად მივიღე,უძირო ბგერად,
რად ავიჩემე მომაკვდავი თამაში მე რად?
ჩემი კალამი ისევ ღამით დაიწყებს წერას
და კვლავაც ვატყობ შემზარავად ავყავარ წერას,
ღამით რომ მიტევს განა მერჩის მუზები მე რას?
და გადვურჩები კვლავ შემზარავ მე ბედისწერას?

მარიამ შალამბერიძე