ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა ჭეშმარიტებას,
რომ გაიაროს ცხოვრებიდან გზა დიდ მითამდი..
ცოტაღა დამრჩა და ნუ ჩათვლით გადამეტებად,
რომ ბოლო კარის მიხურვამდეც ძლიერ მიყვარდით..

მათბობდა თქვენი მაისი და თქვენი ხალისი,
ფანჯარასთან რომ მივირთმევდით ორნი წეულას,
იქ რა დამხვდება, კარგად ვიცი, თქვენ რომ არ იცით,
ალბათ აკვანი.. თბილ მზეზე რომ გადარწეულა..

ცოტაღა დარჩა მარადისი განშორებამდის,
მიჰყავთ კაჭკაჭებს ვინ იცის სად, ღრუბლის საცოლე,
ატირდა მთვარე ისევ მზესთან დაშორებამდი,
აჰა, უღელიც ჩამოგვხსნეს და გრძნობაც აწონეს.

ახლოა ჟამი უდღეო და დიდი წილისყრის,
ვხედავ, ვერ ვგრძნობ და ვერ ვიაზრებ მაინც ვინა ვარ,
გაკოცებ შუბლზე პაწაწინავ ისევ ძილის წინ,
და იქ ჩავუშვებ ღუზას სადაც ბედმა ინავა..

ძლიერ მცირედი დააკლდება ჭეშმარიტებას,
რომ ტრფობით ჩემით კვლავ შენამდე ჩამოაღწიოს,
რომ მე გავქრები, ნუ ჩამითვლი გადამეტებად,
რომ აღარ მძალუცს ჩემს ფერიად ისევ გაქციო..

წამებს მიითვლის გრიმუარში დროის ალქაჯი,
შემომეფსკვნება ნებიერად ის სხვა თავნება,
გიბრუნებ უკან უპირველესს რაც კი დახარჯე,
სადაც დაიწყო ბალთაზარი, იქვე მთავრდება..

სამი დღე დარჩა გარდაუვალ დასასრულამდის,
თუმც აგონია დაშორების, გასტანს კვირობით,
ო, რა შორია, წლობით ნანატრ ძვირფას სულამდის,
და მაინც ჩემო მშვენიერო, გტოვებ.. მშვიდობით...