ცრემლი ვერ ნათქვამი სიტყვებია,
ფიქრებს უთქმელად რომ დასჩვევია,
პოეტსაც ხომ ასე დარქმევია
იხარაო - მერე დაჰკარგვია.
მეც ხომ სწორედ ასე დამმართნია,
თუმცა პოეტს შარფი დამკლებია,
ბერეტს ვერ ნაჩვევი გარიჟრაჟზე
ნაცვლად ნოსტალგია შემრჩენია.
სევდას აქსოვენო ნაწერებში,
ამით იშუშებენ ჭრილობებსო,
მე კი ყოველ სიტყვა აღმოხდენილს
მწარედ მეხსნებიან ნაკერები.
ყველა სტროფში არის ურითმობა,
და ეს გაცვეთილი სუბსტანტები,
სხვისთვის მოპარული მანერა და
ღიმილ მორეული მსმენელები.
უკვე კალმისტარიც მეურჩება,
ლექსი ვერლიბრებად შეუცვლია,
ჩემდაუნებურად ნაწერ ფრაზებს
თითქოს წიგნად უნდა ჩამოწერა.
აღარც ჩანახატი, თხზულებები,
აღარც დამალული "არც-წიგნები"
ვეღარ ვენდობი და არც მალავენ
ცრემლებს, უთქმელობით გაჩენილი.
ცრემლი ვერ ნათქვამი სიტყვებია,
თუნდაც ბანალურად ნაშობარი,
ჭრილობები თუ არ შეხორცდება,
ვეღარც დასრულდება ნაწერები.