იქ, სადღაც უკუნეთს, შეხვდება ნათელი ,
და ისევ მიჰქრიან შორეთში ფიქრები ,
ეჰ, თითქმის ჩამიქრა თვალებშიც სანთელი,
და აჰა ცოტაც და მეც აღარ ვიქნები...

ღამეს შეერია ფიქრები ოცნების,
ვიცი, რომ კითხულობ... ანდა არც, არ ვიცი...
ჩემს სულს ვერ უშველის, მუდმივი ლოცვებიც,
და აღარც შენ არ მწერ, ხოდა მეც განვიცდი...

რა ვუყოთ,სამყარო არც ისე კარგია,
და არვის არ აძლევს თვით ტყულ იმედსაც,
თუმცა კი ტყუილი მე რაში მარგია,
ოდესმე მოვძებნი ჩემნაირ ვინმესაც...

ფრთებს გავშლით ჩვენ ორნი შემოვკრავთ ირაოს,
საკურას ფოთლები დაგვათოვს განთიადს,
მანამდე აჩრდილად, ზომბად რომ ვიარო,
იმედი მექნება, მელიან დარდიანს...