მთვარე დარდისგან ჩამოდნა,
ცაში ღრუბლები ტირიან,
მე ამ წასვლასაც დაგაცდი,
მე ბევრი არ მიტირია.

ხეებს დასცვივდათ ფოთლები,
თავის სიშიშვლეს ტირიან,
მე თუმც უშენოდ მოვკვდები,
რას ვიზამთ, ბედიც ტირია.

ვიცი ვერ მნახავ ვერასდროს,
ცნობები ჩემზე მწირია,
ბედმა ვის ხელშიც ჩაგაგდო,
ვწუხვარ რომ ჩემზე ვირია..

სანთლად დაგინთე თვალები,
რა ვუყოთ დენი ძვირია,
ზაფხულში თუ არ დადნები,
ილოცე ჩემთვის, მჭირია..

როგორ მინდოდა მენახა
ჩვენი გაზრდილი შვილია,
და ჯიბით მეტარებინა,
პირველნაცვალი კბილია..

მაგრამ რას იზამ ძვირფასო,
რაც მსუბუქია, მძიმეა,
ნუღარ იტირებ, რით ფასობს,
ფრთამომტვრეული ზიმეა?!

ხელს გიქნევ აივანიდან,
დილით კიბეს რომ ჩაჰყვები,
წავალ, ჩემი დროც წავიდა,
ნუ ღელავ, შენ სხვას გაჰყვები..