როგორ ჩუმად და მალულად გადის,
წამები წუთებს როგორ მიყვება,
უკვე თვეები დაერქვა დროს და
დღეების სეზონს ემსგავსა ფერით.
ისე გავიდა ეს დაზამთრება,
ვერც კი ვიგრძენი სუსხი , სიცივე,
ისე დაიწყო გამოზამთრება
ვერც კი აღვითქვი, უშნოდ თურმე.
რა უგულოა ადამიანი,
ან კი პირიქით , რა მგრძნობიარე,
ვერ ვარჩევ ისევ ჩემში ხარ , ჩემი
თუ დამცილდი და გადაგეჩვიე.
ფიქრმა ოცნებად დაიწყო თოვა,
მარტი ილევა ჩუმად და მალვით,
ისევ უშენოდ გრილია დილა,
ისევ უშენოდ ნისლია დარში.
ვიღაცა მოვა, ვიღაცა მიდის,
ვიღაც ხელს მთხოვს და ვიღაც მშორდება,
ჩემო, როდემდის იქნება ასე
უშენოდ ვიყო მე აგონიად.