ბედნიიერება სულ მალე მოვა,
და ისევ მჯერა სულ მალე მოვა,
და დრო მიყვება ოცნების წუთებს,
და ისევ ვამბობ სულ მალე მოვა.
სულ იკარგება მთელი ბავშვიბა,
და კიდევ ვამბობ სულ მალე მოვა,
და ისევ ვფიქრობ სადღაც აქ არის,
ბედნიერების დროც ისევ მოვა.
და გაეთრეთბულ მთაში დავდივარ,
თეთრ გათეთრებულ მინდორსაც ძინავს,
და იკარგება იმედი იმის,
ბედნერება რომ აღარ მოვა.
საფლავ გაყინულ მიწას დავყურებ,
მტკვია და ვხვდები თუ რა რთულია,
ერთ დროც ცოცხლობდნენ და ახლა კიდე,
საფლავ გაყინულ მიწაში სძინავთ.
და თუ არსებობს ბედნიერება,
რატომ არ მოდის? რისთვის გაჩერდა?
ბედნიერების წამი ჩერდება,
და ჩვენი დრო ისევ მიფრინავს.
სულ ჩაძინებულ მიწაზე ვდგავარ,
ტალახში ჩფლული მე ისევ ვფიქრობ,
სადარის ნეტავ ბედნიერება,
და მე ვიწამო ? რომ ისევ მოვა???????