გამიქრა გრძნობები...მტკიოდა ოდესღაც,
მტკიოდა სიცოცხლე და ის ,რომ დამტოვე.
ერთ ღამეს, წყვდიადში ჩუმი ხმა მომესმა,
უსიტყვოდ მივეცი, უკუნეთს რაც მთხოვეს...

ფიქრებიც არ დამრჩა, მათ წაჰყვა ისინიც,
სულიც თან წაიღეს... არ ვნანობ, რატომღაც...
ყურსაც კი არ ვაქცევ, ეშმა რომ იცინის
და აღარ მანაღვლებს ,ღმერთი რომ გაოცდა.

დაბერავს ქარი და გავყვები უგულოდ,
ერთხელღა მივჯღაბნი უნიჭოდ ტაეპებს.
ხელებს ვაფათურებ ,რატომღაც ამაოდ ,
ვერც ვხვდები, სხეული ახლა რას დაეძებს..

წამები,წუთები,საათი, თვეები
და აგონიაში შთაინთქა სამყარო...
დამწყევლეს ,დღეებად მიქციეს წამები,
არ უნდათ, ამ ლეშს რომ გონება გაჰყარონ

და ასე ამაოდ სიკვდილის ლოდინში ,
ის რასაც ვეტრფოდი ,ვყვარობდი
მომიკვდა...
შევცოდე უფალო, ვიცი და ბოდიში,
ცოდვილი ნანობს და შენს კართან მოვიდა...

შემინდე უბედურს, მეყოფა წამება ,
ცოდვლი, მე მხოლოდ სიკვდილსღა ვინატრებ...
ვტირივარ უსულო და ენა დამება,
ისევ არ შემინდეს... ცოტაც და ინათებს...