შენ, შენი შიშის მთელი სისავსით, რომ ვერ ახერხებ
გადამალვას შენი სულის, დამაყრუებელი ხმისგან.
ავი კაცისგან რომლის ფიქრები ფანტელებივით გათოვს,
თუმცა მძიმეა, როგორც ლოდი და ცხელი, მწველი და საშიში.
ავად ხარ, გჭირდება წამალი, საკმარისია მცირე ნუგეში
ის შეიძლება ჰქონდეს ქუჩაში ნებისმიერ გამვლელს
ან თუნდაც რომელიმე ბომჟს ქუჩის კუთხეში,
ლოთს, ან ბავშვს სკოლიდან მომავალს.
შენ მას არ იცნობ, არც არაფერი გსმენია მასზე,
ვერც ეს ცა გახდა შუამავალი თქვენს შორის,
უთუოდ ბეტონის კედლები გზღუდავს,
ერთგული მეგობარი, რომელიც განადგურებს
გტანჯავს და ადრე თუ გვიან ბოლოს მოგიღებს.