მიდის დრო და ვკვდები თითქოს,
ვერავისგან ვერ ვგრძნობ სითბოს,
ახლა ვგრძნობ მე იმ დროს სიტკბოს
და წარსული მიხმობს მიხმობს!

ლამაზ გრძნობებს ვხვდები გზად,
მოგონებები არს მზად,
ის შეგრძნება არის, სად?
კავკასიის მწვერვალად!

ამაოა ყველა გზა,
იქ ვერ მივალ ვერცა ბზრად,
ჩემთან არის ერთი ბზა,
გრძნობა არს ჩემს გულის მტრად!

მე მიყვარხარ, ჩემო მარტო
და დავდივარ მარტოდმარტო,
ჩემო ერთო, ერთო ვარდო,
შენ ხარ ჩემი ცეცხლი ფართო!

ჩემი გული დაიწვა, გაიხლიჩა ორად,
მისი ფერფლი კი დარჩა დიდი ნაგვის გროვად!
ვიცი რომ მას ვერვინ ნახავს, დაივიწყებს ყველა,
ფერფლად ქცეულ ეულ გულში კიდევ, კიდევ ცხელა!

შენ ხარ ჩემი აფროდიტე,
სილამაზის ქალღმერთი!
მინდა სულ რომ აქ მოვიდე,
რადგან ხარ ერთადერთი!

დიონისეც არის ჩემთან
და შავ ღვინოს მასმევს!
ის ამ გრძნობას მე მაგონებს
ძლიერ ტკბილს, გზის ამბნევს!

მე ამ გრძნობებით მთვრალი ვარ ძლიერ,
რაღა თქმა უნდა, მხოლოდ შენს მიერ!
მე შენ მიყვარხარ, ხარ ჩემი ვარდი,
ჩემი გრძნობების უცვლელი დარდი!