გადის დრო და ვხვდები, ვხვდები,
შენს მსგავსს ვერვის ვერ შევხვდები!
არ გიყვარდი, არ გიყვარვარ და არც გეყვარები,
მაგრამ მუდამ ამ ჭრილობებს, მუდამ ეფარები!

ოცნების ქალაქში ვცხოვრობთ და ვიცი,
მხოლოდ შენს მიმართ მაქვს გრძნობის ფიცი!
მიყვარხარ, მე სულ ვიმეორებ ამას!
ამ გრძნობას გადავცემ მე მხოლოდ ანნას!

გული მტკივა, ვფიქრობ შენზე
და ვარ მე სიგიჟის გემზე,
ვფიქრობ შენზე, სხვა არცერთზე!
შენთვის ვარ ამ გრძნობის ფრთებზე!

ერთადერთო, შენ მიყვარხარ მთელ ქვეყნიერებაზე,
ამნეზიაც არ მოქმედებს ჩემს მეხსიერებაზე,
ვერ გივიწყებ, არ გაბრაზდე ჩემს ერთფეროვნებაზე,
თავს არ გაწყენ და არ ვდაობ მე შენს გემოვნებაზე!

ვერ გივიწყებ, ვერ გივიწყებ, ეს არს შეუძლებელი,
ეს გრძნობები მე ისევ მაქვს, კვლავაც ხელუხლებელი!
ჩემი გული კვლავაც გახლავს, გახლავს შეუგნებელი,
არ გეშვება მაგრამ იცის, რჩება შეუვსებელი!

„მე მიყვარხარ მე შენ გნატრობ,
მუდამ ამ გრძნობებზე ვდარდობ!“-
ვიმეორებ განუწყვეტლივ,
ქარი ჰბერავს კვლავ უწყვეტი!

შენ ხარ ჩემი აფროდიტე, შენ ხარ ჩემი ანგელოზი,
მომხვდა ამურის ისარი, მე შენ მუდამ აქ გელოდი!
გელოდი და გელოდები, მე ხომ მხოლოდ შენ მიყვარხარ,
შენი მსგავსი არ არსებობს, ასეთი მხოლოდ შენ მყავხარ!

შენ ხარ ჩემი ჰარმონია!
შენ ხარ ჩემი ეკალ-ბარდი!
მსგავსი გრძნობა არ მქონია,
ხარ ცხოვრების ერთი ვარდი!