იცი?! სიტყვა სიცოცხლე
მხოლოდ შენ რომ გიწოდე?
რატომ მიბრაზდები ნეტავ ვიცოდე,
მე ხომ, შენს გამო ბოლომდე ვიბძოლე.

სწორედ ბრძოლის დროს რაღაცას ვრგავდი,
მერე აღმოცენდა, ეს იყო ვარდი,
რომელსაც შენ ძალიან ჰგავდი
არა?! შენ უფრო იყავი კარგი

მერე ეს ვარდი უეცრად დაჭკვნა,
დამჭკნარი გაუჩინარდა და გაჰქრა,
მის საპოვნელად გავშალე ვარდების აფრა,
და მე ვიპოვე ის?! ამ ვარდს რომ ჰგავდა

პირველი წუთები,
არმახსოვს როგორ ვუცქერდი,
პირველი სიტყვები,
რაიყო შენც ვერ მიხვდები.

შემდეგ გულიდან დაიძრა რითმები,
ამ რითმებს მოჰყვა უაზრო მითები,
მან მე შემფიცა სულ ერთად ვიქნებით,
და ეს მაგრძნობინა მისი თითებით,

მის თითებს ხელს არ ვუშვებდი,
და გამალებით თვალებში ვუმზერდი
ეს სიხარული აღმოჩნდა მცდარი,
უეცრად მან გააღო ფიცების კარი,

ხმა ამოიღო და მითხრა "კარგად"
სათუთი თითები გამიშვა ნაზად
და მისი სხეული გარდიქცა ვარდად,
რომელსაც ყოველთვის ვატარებ მარად