წლები გარბიან და თან,ჩემი ფუნჯით ნახატი ,
იმედების წამები მიაქვთ...
წლები მიდიან,მე ვიზრდები და თითქოს,
ჩემი ოცნებები უფერულს მხდიან...
როცა, ცხოვრების ბილიკების გაკვალვას ვიწყებ,
წამში ვრწმუნდები,რომ ამ ქვეყნად დარდია მარტო...
მე მინდა,მხოლოდ ამ რითმებში ჩავტიო სევდა,
უთქმელი ფიქრი და ის,რასაც ყოველ დღე ვდარდობ...
ჩემი ცხოვრების,ერთადერთი თბილი წერტილი,
ადამიანთა უანგარო სიყვარულია...
მე როცა წავალ, სხვას ვერაფერს დამაბრალებდნენ,
რამე შურდაო ვერასოდეს, ვერსად იტივიან...
ბრალი არ მაქვს, ღალატსა და ორპირობაში.
ვერავინ იტყვის ანგარება უთბობდა სულსო...
და ისიც ვიცი,ვერასოდეს ვერავინ იტყვის,
ჭირმაც წაიღოს,მისი დანახვის წამიც კი მძულსო...