ზღვა იყო გუშინ იმდენად ავი
მძვინვარე ხმებით ისე ღელავდა,
უცებ მომინდა მასთან მისვლა და
შეგრძნება მისი ავი ზრახვისა...
ახლა სულ სხვაა ოცნებაც და ფიქრთა სამყოფიც,
სულ სხვა შეგრძნებას ეწირება ძველი გრძნობები...
რას ვიფიქრებდი სიყვარულო შეგიზიზღებდი,
სიძულვილისგან ანთებულ თვალებს,
შესისლხორცებულ გულის ნაწილს ავიგლიჯავდი...
სახეზე ღიმილშემხმარ ნაოჭებს ვებრძვი...
არ მინდა ჩემო,
ტკივილისგან ვგრძნობ რომ ვგიჟდები...
გაორებაა, ჩემი სული ორად გაიყო...
ერთი შენ გითხოვს,
მეორეს კი ზიზღი გააპობს...
სიყვარულიდან ერთნახევარ ნაბიჯს დავითვლი
და სიძულვილი ჩემს სხეულში აბობოქრდება...
გავბედავ მერე, ანთებული თვალებით გეტყვი:
"მე შენ მიყვარდი, თუმცა უკვე ზიზღი მერევა..."
შენ იგრძნობ ტკივილს, იმედები განადგურდება...
დაგტანჯავს ფიქრი, რომ დაუშვი მძიმე შეცდომა,
მაგრამ გახსოვდეს სიძულვილიც
სიყვარულის ბრალი იქნება...
მე შეიძლება გარეგნულად სულ შევიცვალო,
სიცივის მიღმა გამოვკეტო ურჩი გრძნობები,
გაყინულ თვალებს, ირონიულ ღიმილს შეგაჩვევ,
ყველას ვარწმუნებ სიყვარულის გადალახვაში
და მხოლოდ ღამით
ჩემს მთვარესთან თავს მივცემ ნებას...
დაჩეხილ სულზე მონატრებით როგორ დავედი?!
დავიწყებ ხრიალს... ღამის აჩრდილს გავეკიდები...
დღისით კი მაინც ღიმილიან ქალად ვიქცევი!!
ვერასდროს იგრძნობ გეფიცები სულის სიმყრალეს,
ამშმორებული არსებობით არასოდეს არ შეგაწუხებ...