ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
მე გასაფანტად მენანებოდა.
შენი თვალები, შენი ტუჩები,
მე არასოდეს მესალმებოდა.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
სხვათათვის მე არ მემეტებოდა.
გულის საწყალი, ძველი ობები,
როგორც საცოდავს მეფერებოდა.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
შენი გულისთვის მინდა, მინდოდა.
გულში სულ იყო მძიმე ოხვრები
და იმედები სხვაგან მიჰქროდა.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები
კვლავაც და კვლავაც არიან მარტო.
მე ამ საკანში შენთვის მოვხვდები,
თუნდაც შენ ამის ნება არ დამრთო.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
კვლავ შენთვის დგანან მედგრად და მყარად.
გულს, როგორც ტყვია ისე მოხვდები.
მე კი ვიდგები მხოლოდ შენს ფარად.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
თავს ვერ აღწევენ შენდამი ლტოლვას.
ჩემი სიკვდილით არ დაღონდები,
რადგან ვერ ვპოვებ მე შენში ხსოვნას.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები
ისევ და ისევ, სულ შენ გეტრფიან.
მე ამ საკანში ალბათ მოვკვდები,
ჩემი გრძნობები შენ არ გელიან.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები
ისევ და ისევ ეულად დგანან.
ერთი ვიცი, რომ არ გავორდები!
ასეთები ხომ მტკვრის პირას ყარან

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
ბევრჯერ ეცადნენ შენს დავიწყებას.
მათ გაიგეს არ განმეორდები,
ალბათ არჩევენ კვლავ გარინდებას.

ჩემი ფიქრები, ჩემი გრძნობები,
მე გასაფანტად მენანებოდა.
შენი თვალები, შენი ტუჩები,
მე არასოდეს მესალმებოდა.