დავიწყე წერა ავიღე კალამი ,
ვეღარ გავიგე რა არის მართალი ,
ნუთუ სიყვარული ასეა დამჭკნარი ,
და სულაც არა არის ეს გრძნობა ლამაზი.

ერთი მხრივ იმედგაცრუება და მერე ფიქრები,
რატომ არ გესმის რომ შენ მე მჭირდები,
ნუთუ ვერ ამჩნევ რომ ნელ-ნელა ვცივდები,
ამ არეულობით მე რომ ვიღლები.

ასე მგონია რომ ფიქრები ამირიე ,
ლამაზი ოცნებები თითქოს დამინგრიე,
ნუთუ სიყვარული ასე ცუდია,
ნუთუ ჩემი გული შენს მიმართ მუნჯია.

ახლა ჩემი შველა სასმელს შეუძლია,
ჩემზე ამბობებ ლოთობა დაუწყია,
მისი მომავალი ვიღაცამ დაუნრია,
მას რა უნდა თვითონაც ვერ გაუგია.

მას ხომ ჩემი გული შუაზე გაუყვია,
მისი ნაწილი კი ჩუმად წაუღია,
წაღებული კი ქუჩაში დაუგდია,
ჩემი გული კი არავის აუღია.

ერთი გრძნობის მწამდა და მას ვაფასებდი,
მე გულით მიყვარდი არ ვიცოდი მას თუ წამართმევდი,
არ ვიცოდი თუ შენი ფიქრებიდან ოდესმე გამაგდებდი,
ახლა ვხვდები რომ არც არასდროს არ გადარდებდი.

ახლა მინდა ეს გული რომ გამიქვავონ,
და მორგიდან მკვდარი,ცივი გამიტანონ,
სამარისკენ უგრძნობი რომ წამიყვანონ,
მასზე ფიქრით იქაც რომ არ დავიტანჯო.