გიქრებში გართული, მეასე სართული,
ფეხით დავდივარ ვარ გადართული,
არ აქვს დასაწყისი არც დასასრული,
ამ სამყაროდან მე ვარ გასული.

ყოველწამს მიხნობენ და არ მინდობენ,
ჩემს გაგიჟებას ყველწამს ცდილობენ,
რომ ჩავეთრიე ბევრი იბრძოლეს,
ჩემს გონებასთან დიდხანს იომეს.

მკვლელი ფიქრები გაიელვებენ წამში,
მაშინვე ათასი ფიქრი გამივლის თავში,
გაოგნებული ვარ და ვიხედები ცაში,
მარტო დავრჩი ერთადყოფნის გზაში.

სახეზე ღიმილი გულში "მე"ყვირის,
და ეს ფიქრები ყოველწამს ტირის,
ყველა ოცნება ქრება და ეს გული კივის,
ცხოვრების რელსები კი უბრალოდ მიდის.

არ ვაპირებ,არც აზრი აქვს ჩივილს
გავიღიმო? ვიღიმები სიმწრით,
ამ ფიქრების გადატანა მიჭირს,
ამ ფიქრებში "მე"უსასრულოდ ყვირის.