მე შენს ხელებში სიკვდილი მინდა..
დამდე პატივი.. მოდი.. გეძახი..
შეირყვნა.. მერე რა მიწა.. წმინდა!
გაბერწდა, სულო და.. რა ვენახი...

მოდი, დამეცი როგორც ხანჯარი,
ოღონდ ამ სირცხვილს მეტჯერ ნუ მაჭმევ,
ღვთისმშობლის მიწა, როგორც საკლავი,
ჩვენმა მამებმა მიჰყიდეს ჩარჩებს..

თავს დაიბურე თეთრი მანდილი,
ცოდვა წარსულის წამოგვეწია,
რად გვინდა მათი ლოცვა-წანდილი,
როცა დაცემულთ სულში გვესვრიან..

მოდი, ყამარო, დაჰსხენ ძუძუნი,
დაე მივეცეთ გადავიწყებას,
რომ ვერაფერში ვერ გაგვიცვალონ,
არდათმობილი ჩვენი ღირსება..

ჩაიცვი თალხი, სამშობლოვ, ჩემო!
სირცხვილი ბანზე დროშად გაჰკიდეს,
სანამ ჩვენც გახრწნას ავუღებთ გემოს,
მოდი.. დამაკვდი.. სანამ გაგვყიდეს..

გვედრებ ლაშარის წმინდა გიორგი..
მამას სიკვდილი შვილის აუწყე,
მძიმედ.. მწუხარედ.. ფრთხილად.. მშვიდობით..
კვლავ მთელ მსოფლიოს რომ არ გაუწყრეს..

თვალთ უბნელდება თავისუფლებას,
გული დაცემულ რწმენას მიჰკივის,
თავად მივეცით თავს ჩვენ უფლება,
გადაგვარების შემდგომ სიცივის..

მე შენს ხელებში სიკვდილი მინდა..
გადავიტანო იქნებ დავრდომა,
თუ ზეციერი ინებებს წმინდა,
იქნებ შევესწრო ერის აღდგომას..

რისთვის შევმუსრეთ მახვილით მტრები,
რად არ გაექცა ჩვენს ცხენს სადავე,
რომ ვალმოხდილნი მეორედ ვკვდებით,
ბარემ გვითხარით ლექსად აქავე...

მომენატრება შენში სიკვდილი,
თუმცა სურნელი შენი არ მახსოვს,
პატივაყრილი.. სასომიხდილი..
ვეჭვობ, რომც ვიცნო, ვეღარ დამათროს..

რად ჰგუობს პირი, მიწით მდუმარე,
რად დალპა ბნელში ჩემი ისრები,
რომ ავაკივლო აწმყო მდუმარე,
ჩემს სამაჩაბლოს რად სდის სისხლები..

გაჰქრა იმედი.. ჩაკვდა.. დაბნელდა,
ან თუ ღმერთს არა, აწ მკვდრის აღდგენა,
ან ვისღა ძალუცს.. როგორ დანებდა..
კერა მშობელი ექცა განგრენად..

შორს.. გამყიდველთა ბილწი ხელები!
შიმშილი გვკლავდეს.. უწყლოდ გვახრჩობდნენ,
ვიდრე სიხარბით განახელები,
ნაქართველარის ძღვენი გვარჩომდეს!

გაჰქრა ის ცრემლიც.. როგორც ღიმილი..
გაჰქრა მომაკვდავ შენი სახიდან,
სულო ქართულო, ერს რომ მიზრდიდი,
ორივე ერთად წავალთ აქედან...