აკვიატებულ შენზე ფიქრებში,
საათის ისრებმა ბევრი წრე მოხაზეს.
იქნებ იკადრო,გახვიდე,რას მერჩი?
ტვინის უჯრედებს გასაღებს მოვარგებ.
„უჯრიდან“ „უჯრაში“ნაბიჯებს ვითვლი,
ხან აჩქარებულს,ხან მოსეირნეს,
ამ რკინის რგოლზე ასხმულ ჩამკეტებს,
გული დასცინის,დგას მოსეირედ.
ბაგუნს უმატა,კვდება სიცილით,
ეს საათიც რომ აგულიანებს?
ისრებს აცეკვებს,ურცხვად თამაშობს,
ნაბიჯები კი ხლართავს ლიანებს.
არც დღე არ იცი და აღარც ღამე?
ერთი წამით,რომ სხვა ფიქრს დავხედო,
იქნებ იმ დროში მოვახერხო და
“უჯრების” კარი სწრაფად დავკეტო.
ნეტა ვინ მისმენს,გული თუ ტვინი?
ანდაც საათი,რომ არ ჩერდება?
ეს ნაბიჯებიც გაუთავებლად
მიდი-მოდიან შეუფერხებლად.
დროც მე დამცინის,მიიზლაზნება,
კუთხიდან მიმზერს ცივი ღიმილით,
სიზმარია,თუ ცხადი,ზმანება?
სულში შემოძვრა დარდი კივილით.
აკვიატებულ შენზე ფიქრებში,
საათის ისრებმა ბევრი წრე მოხაზეს..
ნ.ტ.