რაღა სჯობია მთვარიან ღამეს
როს მარტო ვზივარ გადაჭრილ მორზე,
ფიქრთა წიაღში გადაშვებული
კარგა ხნის შემდეგ მოვდივარ გონზე.

მესმის ჩიტების ტკბილი ჭიკჭიკი
და ნიავისგან მეშლება თმები,
დრო შეუმჩნევლად მიმეპარება
მაგრამ მის გასვლას მე ვეღარ ვხვდები.

ოხ ეს ბუნება ტურფა სამოთხე
ბედნიერების დიდი ტაძარი,
ჩემი ცხოვრების მესაიდუმლე
მყუდრო,საამო თავშესაფარი.