მე არც კი ვიცი რა ვუწოდო გრძნობას გაუმხელს,
და რა დავარქვა მონატრებას, წრფელს და აუხსნელს,
მოვითმენ მანამ, სანამ ამას გული გაუძლებს,
მე ვეტრფი გრძნობას, ჩემთვის ძვირფასს მაგრამ დაუცველს...

შემოპარულს და შემოხიზნულს ჩემს გონებაში,
მივეცი საზრდო, მივეცი ბინა ჩემს უნებურად,
არ მიფიქრია, რადგან ამას ვერ დავუშვებდი,
ამ გრძნობის გამო თავს რომ ვიგრძნობდი მე უბედურად..

ნუ ეტრფით იმას ვინც არ იქნება თქვენი არასდროს,
სხვისი ნივთისკენ ნუ გაგიწევთ ნურასდროს გული,
დასჯერდით იმას რაც ღმერთმა მოგცათ თავისი ნებით,
ლხინშიც და ჭირშიც ერთნაირად რომ გიდგათ გვერდით..