დრო ისე მიდის ურცხვად,
ისე მირბის თუ მიქრის,
კვალსაც ვერტოვებს თუმცა
დარდიც არუწევს ფიქრით.
მერე წლების წინ, ძველად
შორს, ძალიანაც არა
წლების კიარა წელთა.
საუკუნისღა აღქმა.
წინაპართა და შვილთა,
მერე კი შვილთაშვილთა,
ალბათ ჩემზე ან შენზე
გენთა სულის გაცვლითა,
დროს თან მიჰყვება ცოდნა,
თან მას მიჰყვება წლები,
რაც ძველად იყო ახლა
ხდება ნივთების ხვრელი.
ვთქვათ განვითარდით
მაგრამ მაინც არა სჩანს რამე,
ჩვენ ისტორია დაგვრჩა
და რას ვუტოვებთ სხვათ ჩვენ?!.


მ.რ