როგორ მოქმედებს ეს გარემო და ეს კაცები
სკოლის მოსწავლე გოგონებს რომ თვალს აყოლებენ...
გამოიხურე სარკმელი და შემდეგ დაწექი,
ხვალ დილით ისევ მეგობრები დაგაბოლებენ...

როგორც ასი წლის შპალიერი კედელს ახიე,
დაემშვიდობე ოცნებებს და გახდი ვერაგი,
ისე მოგეზღო ყველაფერი... შენზე ახია-
დათმე ერთგულთა სიყვარული, ლექსის წერა კი

ამოიჩემე, ჰოდა გინდა გახდე პოეტი,
არადა უკვე სენტიმენტებს ვეღარ იკავებ.
ყველა სახურავს, ყველა ქუჩას ერთად მოედე,
მერე სასტიკად, დაუნდობლად ქუჩაც მიგავე...

აი ისინი კაფეებთან ყავას წრუპავენ
და უჩვეულო, უხეირო დროზე ჩივიან,
არადა დროს და ამ სამყაროს თვითონ ღუპავენ...
როცა მშივრები სანაგვეში, წყალში ცვივიან...

თუმცა "პოეტო", ეს თემები შენ არ გაღელვებს,
სენტიმენტებს ხომ ანებივრებ სრული არსებით,
მზის ჩასვლას უცქერ, გაიძახი შეშველ სახელებს,
ფარდის გაწევა გეზარება, დუმხარ სავსებით...

როგორ მოქმედებს ეს გარემო და ეს კაცები,
რომლებიც სკოლის მოსწავლეებს, ბავშვებს ღუპავენ.
თუმცა "პოეტებს" არ აღელვებთ ეს ხომ სავსებით,
ზიან და ყავას, ჩაის, ანდა რამეს წრუპავენ.