გარშემო ბუნებას ქარი არბევდა,
ყვავილის ფურცლებს კი სიო არხევდა.
ყვავილი ქაოსს თვალს არიდებდა,
თავისთვის იდგა, არც კი იმჩნევდა.

ხასხასა ფერებში სევდას მალავდა,
თუმცა მარტოსულს იგი არ ჰგავდა-
ყვავილს პეპელა დასტრიალებდა,
სანამ გრიგალი თავისას აფრენდა.

ცა მოიღრუბლა, მზე აღარ ჩანდა,
თუმცა ყვავილს ეს არ აწუხებდა-
მზის სხივი ყვავილს დასთამაშებდა,
სითბოს და სინათლეს მას არ აკლებდა.

ქარი კი ბღაოდა, ტოტებს ამტვრევდა,
არ ნებდებოდა, სამყაროს ანგრევდა!
ქარიშხლის რისხვა არაფერს ინდობდა,
მხოლოდ ამ ყვავილს უფრთხილდებოდა...