..მე არ მოვკვდები
თუ გამომყვები,
ლექსსაც მოვყვები..
მე არ გავქრები მარად,
სანამ რითმი მაქვს ფარად..
და ანგელოზის თეთრი ნათელი,
ქრება სანთელი,
დნება სანთელი!
ზღვის ბოროტ ტალღებს გავატან სევდას,
სევდას - რომელიც მუდამ თან მდევდა,
თუ შემრჩა ძალა - დაგხატავ ზღვებად,
და მონატრების ფერად საზღვრებად,
და თეთრ ტილოზე - რითმთ განსაზღვრებად..
მეყოფა ძალაც,
რომ ვქარგო ხვალაც,
გული ძგერს კვლავაც!
გაოცებული მომაჩერდება სულთა დამსჯელი,
და მიმიხვდება რომ არ მეკუთვნის მე ეს სასჯელი,
დალეწე სკამი,
შორს - განსასჯელი!
და ჩემი სული აღარასოდეს აღარ გაქრება,
თუ კი რითმები დღეს არ ჩაქრება,
ფერთა პალიტრა დაიღვრება ჩემი ტილოდან,
და თვით დამსჯელიც გულით ტიროდა,
ცრემლი სდიოდა,
უხმოდ კიოდა,
ჩემი სტკიოდა,
და მიდიოდა, და მიდიოდა!
და თუ სულთ დამსჯელს შევეცოდები,
ფუნჯს მოსცილდება ჩემი ცოდვები,
იხარებს გული, და დაიშლება ოხვრა-გოდვები,
ინათებს სული და ასრულდება სიზმრით ბოდვები!
მე არსად წავალ,
მე მოვალ წამად,
თუ ისევ ფუნჯმა არ გამაწამა,
კვლავ დავიღვრები სპეტაკ ტილოზე ფერებად რითმის,
ამ გრძნობის ტოლი - ვერასდროს ითქმის,
ვერც გამოითქმის!
წავალ - არასდროს,
დრომაც გამასწროს,
რითმმა გამათბოს,
ტბებმა დამატკბოს..
შევიცვლი სულსაც,
ვდევნი ავსულსაც,
წავშლი წარსულსაც,
დროს - გარდასულსაც.
ტილო არ ცვდება,
ფუნჯი არ კვდება,
რითმი ლაგდება,
გული მაგრდება,
და თვით მხატვარი -
ენით მზაკვარი,
სევდას გააქრობს,
ტკივილს ჩააქრობს,
შორს გადაკარგავს,
და თეთრ ტილოზე ახალ რითმებს თბილად დაქარგავს!

[H]