დახუჭობანა

გეძებ და ძებნისას საკუთარ თავს ვკარგავ.
შენ გნატრობ, ნეტარო სიმშვიდის სავანევ.
მსმენია არსებობ, ოდესმე გიხილავ.
თუ დროში არ ავცდით ერთმანეთს აქამდე.

სამყარო ეტევა
დროში და სივრცეში.
სამყარო უსაზღვრო და ალბათ მარადი.
და ჩემი ადგილი, ამ უკიდეგანო
სივრცეში
რატომღაც უბრალოდ არ არის.

შენ გეძებ სიმშვიდევ!
და ვითვლი, იმედით.
პორტალის კარებზე,
ჩემს მოხრილ მაჯაზე.
შუბლს ვაყრდნობ და წამით იმ დროში ვბრუნდები,
როცა არ ვდარდობდი საერთოდ ამაზე.

თვალს ვახელ და ისევ
ის ცელქი ბავშვი ვარ
და ისევ ვთამაშობ:
გიპოვნე! გამოდი!
ო, ჩემო სიმშვიდევ!
ო, ჩემო სილაღევ!
გაბედე და ჩემთან
ამ ცხადშიც წამოდი!

ვე რა