სევდა მიპყრობს, როცა ვხვდები, რომ ვერა, ვერ შეგეხები,
ამ ლექსზე კი არ იფიქრო, რომ შენზეა, შენ გეხები.
სიმარტოვე, შიში, დარდი, ცრემლი, ბინდი, შავი ღამე,
წვიმა გულში მოკამკამე, მიშველის კი განა რამე…

წახვედი და მიმატოვე, დამიტოვე ეს განცდები,
ამ ტკივილით ვერ ვიცხოვრებ, ჰორიზონტსაც ვერ გავცდები.
გული სისხლად რომ იღვრება, რომ გამეყო ორად მარად,
ის გავლილი მოგონება მიღირდა კი, ღირდა ამად?

სევდა მიპყრობს, გზას ვაგრძელებ, ქუჩებია ირგვლივ ბნელი,
ჩემ წინ ერთი ჩრდილი მოდის, ჩამქრალია და თან ნელი.
მასაც ტკივა, დაიღალა, მთას აპირებს ზევით ასვლას.
რა გვწადია? მარტივია, მომავლისკენ, კვლავ წინ წასვლას.