შენ! ქალბატონო,
სურნელს მიტოვებ გაზაფხულის დღესავით ტკბილს,
თვალები გიგავს მანათობელ სხივს,
ხასიათი? მარტის!
შენი სულიკი კაშკაშა,
სხეული? უბიწო წმინდა,
შენი ტუჩებიც ტკბილია,
თაფლი? რა მოსატანია?
სინაზით გადარებ, ენძელას და იას,
ვარდისფრად შეფერილი შენი ლოყები!
ოდნავ დახრილი შენი თვალები!
ღიმილი? მკრთალი!
ანგელოზივით ლაღი,
ჩემთვის შენახარ ლოცვა,
გაზაფხულიც და თოვაც,
ჩემთვის შენახარ ყველა დრო!
წელიც, წუთიც და არ ვუშვებ დროს!
შენ! ქალბატონო!
ისევ ყვავილობ!
ისევ ყვავდები!
ისევ ედემის ბაღს გიგავს თვალები!