ო! როგორ ცივა,ბნელა,
თავზე მაქუხს და მწყევლის
ბედის განგება მწვავე
ვით უბინაო დღენი.

ო! როგორ მტანჯავს მოდგმა,
სულის გაქრობა ბნედით!
ჩემი არს მუდამ ტანჯვა და
გარდაცვალებას ველი.

სრულ სიბნელეში მუქად
დავეხეტები მწველი,
ამ სინაწიფის მოდგმის
გარდაცვალებას ველი.
თუმც აქ ზამთარი მოდის,
და შეიცვლება დღენი!
ამ უბინაო კაცთა
გამწამებელი ბედი.
და აქ გათეთრდა სული
და გამეყინა ხელი!
ჩემი არს ხელმწიფება
და გარდაცვალებას ველი!

ვზივარ უხმოდ და წყნარად,
მხოლოდ საკრავი უკრავს,
მე გამვლელი ვარ ტანჯვის
და მე უფილტვოდ ვსუნთქავ!

გვერდით მყავს მხოლოდ ჩემი
უბინაოთა ბინა,
და ამ ტანჯვაშიც დღემდე
შემინარჩუნა წმინდად.

მე ხელმწიფე ვარ ტანჯვის
და უბიანო კაცთა!
მე სულ მჯეროდა შენი
რომ შენ შეგეძლო დაცვა,
ამ უკუნითი ბედის!
ამ უღიმღამო კაცთა!

ო! როგორ მტანჯავს მოდგმა,
მე მაძლიერებს ერთი...
ამ უბინაო ბედთა
გარდაცვალებას ველი!