ჭკნება ყვავილები, ქარი რომ დაჰკრავს,
ფურცლებს უშვებენ მიწისკენ ნელა,
დრო არ იბრალებს, თუნდაც უყვარდეს,
ის მაინც მიდის და არ ჩერდება.
ერთ დროს ნაზი და დილის შუქით სავსე,
დღეს კი დუმან და თავს ხრიან წყნარად,
წვიმის წვეთები ვერ აჩერებენ,
მზის სითბოც ვეღარ აძლევს ძალას.
მოდიოდა ქარი, ეფერებოდა,
მაგრამ ვერ შველის სუსტი სიოც,
იყო გაზაფხული, იყო სურნელი,
ახლა კი მხოლოდ ცარიელია.
ვინ შეაჩერებს, დრო რომ მიდის?
ვინ დაიტოვებს ფოთლებს ჩამოვარდნილს?
ჭკნება ყვავილები, ქრება ფერები,
როგორც სიყვარული- მუდამ არ გრძელდება...