მთელი ცხოვრება ასე გადის:
მგონია გიცნობ.
ერთად ვიღვიძებთ, ვიძინებთ
და გაგვყავს წამები.
და ერთმანეთის არსებობა გვეიმედება,
არ გვეშინია ფანჯრის მიღმა ავი ქარების.

მაგრამ ეს მხოლოდ ფასადია ჩვენი სასახლის.
ჩვენ ხომ დილეგიც ერთმანეთით ამოვაშენეთ.
და ღამეები, მარტოობის გრძელი წუთები.
ჩვენ ერთმანეთის თვალისფერით ამოვათენეთ.

და ასე გადის ეს ცხოვრება თვალის საამოდ.
დანარჩენი კი სიცრუეა ამ კედლებს მიღმა.
ერთად ვიძინებთ, ერთად ვსუნთქავთ, ერთად ვიხრჩობით...
ჩვენი ტკივილი შემიყვარდა, ეს გითხრა, მინდა....

ვე რა