რატომღაც ცხოვრება თითქოსდა მკლავს!
რატომღაც ვტირი ვით მეფე ლირი
ლირი ყველასგან მიტოვებული!
რატომღაც ყველას ეძნელება გამიგოს.
რატომღაც მეც ვერ ვუგებ სხვას.
რატომღაც სიცოცხლე სიკვდილს გავს,
სიკვდილის შიში აცოცხლებს ხალხს.
რატომღაც ყველა ოცნებობს ფიქრით,
რატომღაც ყველა ნაპირებს ეძებს.
რატომღაც ყველა თავის თავს მალავს.
რატომღაც მხოლოდ გაფრენას ვფიქრობ.
რატომღაც ჩვევად მექცა სხვისი გაღმერთება.
რატომღაც ვერ ვისწავლე ტყუილზე გაცინება.
და მე არასდროს არ ვტირი მარტო.
მე არასოდეს არ ვმღერი მარტო.
მე ვცხოვრობ მომავლის ნათელი წამით,
და ოცნებებში ვპოულობ ხსნას.
რატომღაც ყველა პოულობს მიზეზს,
რატომღაც ვერავინ ვერ პოულობს დროს.
ვხვდები ცხოვრების ნიღბიან აზრს,
და მე არასდროს არ ველი სხვას.
მე არასოდეს არ ველი მუზას.
ყოველთვის ვუსწრებ მომაკვდავ წამს.
მე ვერ ვპოულობ გასაქცევ გზას.
მე ვერ ვპოულობ ცოცხლებში თავს.
და წინაპრებში დავეძებ გზას.
ვერსად ვიპოვე გზა გასაქცევი
და დავრჩი მარტო საკუთარ თავთან
ვერსად ვიპოვე ხსნა ვერსად ვიპოვე გზა.
მეტკინა როგორც მტკიოდა ადრე.
და მე ავტირდი ვით მეფე ლირი.
ლირი ყველასგან მიტოვებული.