მე შენთან მოსვლას
სიკვდილამდე აღარ ვაპირებ,
თუმცა სიკვდილიც...
ადრე თუ გვიან, ვიცი იქნება.
თუკი შენ წადი ამ ქვეყნიდან
იქ ჩემზე ადრე,
არ გაგიჭირდეს სამოთხის გზის
მარტო მიგნება!
და თუ გაგასწრებ, მე ვიქნები
იქაც პირველი,
სევდის მორევში დამწყვდეული
კვლავ უბორკილოდ.
და როგორც ახლა, მარტოობის
მიწევს ლოდინი
იქაც ამდენ ხანს უსასრულოდ,
არ მალოდინო!
მე შენთან მოსვლას
სიცოცხლეში აღარ ვაპირებ
და არც შენ მოხვალ,
ესეც ვიცი, გულის სიამევ,
აღარ განვიცდი,
შევეგუე ბედის განაჩენს...
მწამს გაზაფხული
მარტოობის წყლულს დამიამებს!