მე ჩემს თავს ვაძლევ ჩაცმის უფლებას,

სახეს ღიმილის ეფექტი მივსებს,

როცა მიზღუდავთ თავისუფლებას.

შენ რომ გაპრანჭული სადღაც მიდიოდი,

მუხლებგადახსნილი ვანთებდი სანთელს,

და მაინც მე მქვია თურმე იდიოტი,

მამსგავსებთ ტანსაცმლით ადათის გამთელს.

ჯერ ჩემს კრიტიკას მიზნად დასახავ,

თან საქართველოს ღვინოს დაისხამ,

მე კი სამშობლოს რითმში ავსახავ,

ჩემი კალმებით აბჯარს ავისხამ.

მე რომ შევიყვარე ჩემი მთა და მდელო,

ამიტომ მაგონებთ ხმელეთის ნაოსანს,

სამოსით დამიწუნეთ “შეცვლილი საქართველო”,

როგორღა გაგრძნობინებთ “დედისტყაოსანს”.

უაზრო კრიტიკა დღეს ხალხის ჰობია,

შენთვის ვისურვებდი სხვა რამე გეთქვას,

მე რომ შემეკითხოთ ისევ ეს ჯობია,

დახეულ შარვლიანი პოეტი მერქვას.