ცხოვრება მცირედი ეპიტაფია,
აქ ბევრი სხეული უბრალოდ ჯართია,
მერე კი კითხვები: არ გცივა? არ გშია?
ვერ ვხვდები საიდუმლო აქ მართლა რაშია.

ოთახში ლურსმანზე კიდია ცხოვრება,
მე ვიცი, მონაა თავადაც დროება,
ერთი, ღმერთია ამ საზღვარს რომ სცდება,
მესამეს არ ვიცნობ ამავეს რომ ხვდება.

მე ვხედავ სურათს,
მე ვცნობ სამყაროს,
კვლავ დაღლილ დაქანცულს,
მე ვხედავ დასასრულს.

და ამ დასასრულს არ მინდა წერა,
თავად მარტო დაწერს მას ბედისწერა,
სიცოცხლის დასაწყისი სიკვდილის ტოლია,
რაც არ მავიწყდება "მემენტო მორია".