სიყვარულის უპირატესობანი
გიორგი აბეწვაშვილი

ისტორია დაფუძვნებულია რეალურ ამბავზე!

ძველ სიყვარულს გახსენებ, შენ კი მაინც ვერ გაიხსენებ.
არაფერია შემთხვევითი ის ხდება რაც, უნდა მოხდეს, ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც მოსალოდნელი იყო, ჩვენ ერთად მოვხვდით, მაგრამ ის არ დაიფერფლა და არც მე ჩამქვრალვარ.
ყველაფერი დაიწვა, ყველა გძნობა მტკინეული იყო,
დრო გადის, ამის შემდეგ კი აცნობიერებ, რომ აღარაფერი იქნება ისე, როგორც უწინ.
ყველაფერი შეიცვალა, აი ასე უბრალოდ, უმიზეზოდ და გაქრა ის პროვინციელი ქალი შენი
ცხოვრებიდან!
-ანსტასია, ყველაფერი დამთვარდა.
-რას ქვია, დამთავრდა?
-აი ასე უბრალოდ, მორჩა, მიყვარხარ მაგრამ არ შემიძლია შენთან ყოფნა.
-იცოდე, მინატრებ, მაგრამ ...!
- ...
ვინანე, ჩემი სიტყვები თუმცა, ალბათ ასე ჯობდა
ბავშობა არ არის პერიოდი, დაბადებიდან განსაძღვრულ ასაკამდე. უბრალოდ, ერთ დღესაც
ბავშვი გაიზრდება და დაავიწყდება ბავშური სისულელეები, ბავშობა ეს სამეფოა! სადაც
არავინ კვდება.
ბობოქარი ვნება, ბობოქრად კვდება, ტრიუმფით კვდება. როგორც ცეცხლი და დენთი.
რომელიც ერთმანეთს შთანთქავს.
სიკვდილზე ბევრი არასოდეს მიფიქრია, თუმცა საყვარელი ადამის გამო სიცოცხლის
დათმობა ღირს.
.......
ყველაფერი სინათლით იწყება! რაც ანათებს ყოველგვარ ბნელს.
როდესაც ვიწყებ ფიქრს, თუ რა არის ცხოვრება ვიჭედები დიდ შავრ ბურუსში.
ბავშობა ხანა, სადაც ყველაფერი რასაც ვეხებით, ვხედავთ ვგრძნობთ ზღაპრულია, გული კი
ისე ფეთქავს როგორც არასდროს, ეს ის პერიოდია სადაც სიყვარული ნამდვილია წრფელია
და სუფთაა!
ეს ის ხანაა, სადა გადახედვის დროს, ერთდროულად ტკივილი და ბედნიერება
გვისადგურებს.

სიყვარული და ცხოვრება ერთგვარ კავშირშია ერთმანეთთან. ბავშობაში შეყვარებული
ადამიანი, მტელი ცხოვრების მანძილზე, ჩვენს შინაგან მესთან ერთად რჩება, თუმცა ჩვენს
გვერდით აღარ არის, ჩვენს გარშემო მოძრავი პერსონები ჩვენგან ქრებიან, დროს მიყვებიან და
ვეღარასდროს ბრუნდებიან, ჩვენს სიდიადეს ვერ უძლებენ, თუმცა ისინი ჩვენთვის მაინც
სრულყოფილები ხდებიან,
როდესაც ადამიანი დაფიქრდები ჩენს ცხოვრებაზე, კითხვებიიყრიან თავს, თუმცა პასუხები
თითქოს იწყება თუმცა შემდეგ ქრება და სითეთრე შთანთქავენ.
ამ სამყაროში ცოცხალი მაშინ ხარ თუ შენი გული ძგერს ისე როგორ კიდევ ერთის, თუმცა
ზოგს ცხოვრება ეჩვენება მაშინ სრულყოფილად როდესაც სიმარტოვითაა გარს მოცვილი, ეს
ცხოვრება ხომ ინდივიდებითაა გაჟღენთილი...
.....
გაიზრდები და ხვდები რომ შეგიძლია ყველაფერი, ცდილობ წაიწიო წინ და ეს გამოგდის
კიდეც, ერთი ნაბიჯი გაკლია წარმატების მწვერვალზე მისახწევად, თუმცა საკმარისია
გამოჩნდეს ბავშობიდან შენი წარსულიდან ადამიანი, რომელის გამო ამ წვერვალზე უკუღმა
ჩამოირბენ და დატოვებ მას, ეს უბრალოდ ადამიანური, ემოციების ზღვაა! სადაც ყოველ
ტალღა განსხვავებული მიმართულებით მიქრიან, ბობოქრობენ და ჩვენს სულს ბოლოს
ანადგურებენ.
ადამიანები ჩვენს გარშემო ყოველთვის იქნებიან ვინც ხელს შეგვიშლიან, რომ ვერ
განახორციელოთ ჩვენი ოცნებები მიზნები, მაგრამ ჩვენი სულიერი სიძლიერე გვაიძულებს
რომ გავაგრძელოთ ბრძოლა, ბრძოლა იმისთვის რომ ჩვენი ცხოვრება იყოს სრულყოფილი,
მაგრამ აქვე ჩვენს შინაგან მეში ისმის კითხვა, სრულყოფილი? განა შეიძლება ჩვენ ვიყოთ
სრულყოფილები??? და რისთვის ან ვისთვის, ყოველი ჩვენგანი როდესაც მიისწრაფის
წარმატებისკენ, ამით გარე სამყაროს უცხადებს ომს, რომ მას შეუძლია იმაზე მეტი ვიდრე
თვითოონაა, ყოველივე ჩვენგანას აქვს სურვილი ძალაუფლებისკენ და წარმატებისკენ. თუმცა
რისთვის? ესეც გაუგებარია! ამ ყველაფერზე ფიქრის დროს მე სრული გაურკვევლობის
ბურუსი მედება შიგ ისე ძლიერად მახვევს, რომ მიძნელდება მისგან თავი დახწევა...
ბოლოს კი აცნობიერებ რომ, ეს ცხოვრება იყო იმაზე მეტი, ვიდრე შენ იცხოვრე!
მაგრამ მანამდე, შენში იყრის თავს უამრავი წესი რაც დაარღვიე, რომ ყოფილიყავი
დამოუკიდებელი, შემდეგ კი ხვდები რომ ჯობდა დაგეცვა, რადგან ამით ვერაფერი მიიღე
ცხოვრებისგან.შემდეგ კი დაგდება დრო სადაც იგრძნობ სიკვდილის მოახლოვებას, და ამ ცხოვრებას
შეხედავ სხვანაირად, და მოგინდება გააგრძელო ბრძოლა, თუმცა უკვე დაგვიანებული იქნება,
რადგან თავის დროზე არ იბრძოლე.
ყველაფერი ამ ფიქრებით დაიწყო,
....................................

დავიღალე, ძალა მეცლება, ვგრძნობ მიწის სუნს, მეშინია, სად წავიდე?! გავიჭედე ცხოვრების ხვრელში. სურნელს ვგრძნობ, რომ მოდის ჩემთან, და მასში გახვეულან წარსულის წვეთები, გაზაფხული მახსენებ თავქარიან გიჯურ სიყვარულს.
წარსული...
-დემეტრე, ნუ ფიქრობ ასე, იმაზე იფიქრე რომ ცხოვრება გრძელდება! მომიგა ტასომ და გვერძე გაიწია.
-ყველაფერი მეორდება.
-არაფერი მეორდება დემეტრე, ეს ჩვენ ვმეორდებით,
ცოტახანს გავჩუმდი, არ ვიცოდი რა მეთქვა.
სკოლის კიბეებზე ვისხედით, მხოლოდ სიცივეს ვგრძნობდი და ტასოს სიმხურვალეს, ნიავი კი მის თმას სახეზე მიფრიალებდა, ვფიქრობდი თუ მემახსოვრებოდა ეს ერთი არცისე გიჯური საღამო 20 წლის შემდეგ, თუმცა მხოლოდ ის ვიცოდი არაფერი იქნებოდა ისე როგორც უწინ, რადგან ახლა გაზაფხულმაც დაიგვიანა, ვიღეარ ვგრძნობ, იმას რაც ასე
ძლიერ მათრობდა, იქნებ უბრალოდ ის მხარე რაც შემში მიყვარდა ჩაქრა, ამდენმა სიმხურვალემ ჩაღვენთა, მაგრამ ახლა რა ვქნა ერთადერთი რა გამაჩნდა ის იყო. ვგრძნობდი ნიავს, და ყურშ ჩამესმოდა ნოტებზე მოცეკვავე ჭვიმის წვეთების მელოდია, ეს კი ცხოვრებას ცოტა კიდევ უფრო ღრმას ხდიდა.
-ძალიან ხმამაღლა ფიქრობ, და მაიც რას გულისხმობ? თქვა ტასომ, და მომაპყრო ფართო თვალები, რომელშიც მხოლოდ დაბნეულ და შეშინებულ გოგონას ვხედავდი.
-მეშინია არ დასრულდეს ცხოვრება.
-არა, დემეტრე, ცხოვრება არასოდეს არ დასრულდება. მეტისმეტად სერიოზული რამ არის ცხოვრება, რომ იმაზე ადრე დასრულდეს, ვიდრე სუნთქვას შევწყვეტთ.
ავდექი, გვერძე გავიწიე, ნიავი ახლა უფრო შევიგრძენი, მაიკას ტანზე მიხახუნებდა, თუმცა არც ვიცი ეს ხახუნი იყო თუ... ძალიან დაბნეული ვიყავი. ნაძვისკენ გავიწიე, რადგან მინდოდა სურნელით დავმთვრალიყავი, გაზაფხულის სურნელით რომელიც მის თავს მახსნებს, ყოველთვის მქონდა იმედი, რომ თუ გაზაფხული დაიგვიანებდა
შენ არ ის არ დაიგვიანებდა.
-იცი რაა?! აშკარად ჩუმად ფიქრი უნდა გასწავლო.
-თავი მოგაბეზრე ხომ?!
გაჩუმდა ხმა არ ამოუღია.
-დიმიტრი, რატომ ხდება ყველაფერი ღამით უფრო მომხიბლავი? ყველაფერი რაღაც მსუბუქი, მისაწვდომი გვეჩვენება. ხოლო მიუწდომელს ოცნებით ცვლი, რატომ?
გამეღიმა და ვუპასუხე.
-მხოლოდ ოცნება გვაიძულებს შევურიგდეთ სინამდვილეს,
დავინახე როგორ მიყურებდა, თითქოს ის ვუთხარი რასაც ის ფიქრობდა, დავბრუნდი, კვლავ გვერდით მუვეჯექი, ამჯერად მისი სიმხურვალე ვეღარ ვიგრძენი, არამედ კანკალებდა თითქოს, არ ვიცი რატომ არ ვკითხე რა ჭირდა, თუმცა ვფიქრობ იმ პასუხის მეშინოდა რომელიც უკვე ვიცოდი.
-დემეტრე, ოდესმე რამე გინანია?
-არა, სინანული - ყველაზე უსარგებლო რამ არის ამ ქვეყნად, გამოსწორების საერთოდ არაფრის არ შეიძლება, თორემ ეს რომ შეიძლებოდეს, ყველანი წმინდანები ვიქნებოდით, ცხოვრება არ აპირებდა ჩვენგან სრულყოფილ არსებათა შექმნას, რადგან როგორც ამბობენ ვინც სრულ ყოფილია მისი ადგილი მუზეომშია.
-ავიდეთ? რაღაც აცივდა. ვუთხარი ტასოს თუმცა მისი სახიდან გამომდინარე, ვიგრძენი რომ, მას უსასრულოდ შეეზლო მჯდარიყო მთვარის შუქზე ცივ "ბეტონზე" ჩემს გვერდით, ერთი კიდევ გავხედე ჩრდილებს, მატყუარა ჩრდილებს! რომელებიც ყოველთვის მაშინებდნენ, მინდოდა გონებაში ეს საღამო დამმახსოვრებოდა, და წამოვედი.
მოვდიოდი გატიტვლებულ ხეებს შორის, ბნელოდა, მაგრამ აქა იქ სიბნელის იდუმალებას მთვარის შუქი არღვევდა, ტასო ხმას არ იღებდა რადგან იცოდა ეს ბოლო შეხვედრა იყო, როდესაც ჩემი სახლი ბურუსში გახვეული მოჩანდა, მაშინ მივხვდი რომ იმ ნაწილს ვკარგავდი რაც ტასოს შინაგან ბუნებაში ცოცხლობდა, მაგრამ სხვა გვარად ვერაფერი იქნებოდა და ვსო.
-აბა ასე უბრალოდ?! ხმა აუკანკალდა და ცრელებით აევსო თვალები?!
მხოლოდ ის ვიგრძენი სიმწრისგან ხელები ისე ძლიერად მოვიჩირე სახეზე რამის თვალები გამოვიღე, ის თვალები რომელიც სილამაზისთვის შექმნილან, და მას ჩემი ნებითვე ვტოვებდი.
-მაპატიე, უნდა წავიდე, აქ ვერ დავჩები რადგან ეს ადგილი ჩამყლაპავას გამადაგურეს, და ჩემს პიროვნებას შეჭამს, მინდა ამ სოფელს გავახწიო, უნდა გესმოდეს ტასო, ორივე გვიჭირს, შუბლზე ვაკოცე და ყურში ჩავჩურჩულე მხოლოდ 5 წელი ძვირფასო! სამაჯური... სამაჯური არ დაკარგო.
თითოეული კარისკენ გადადგმული ნაბიჯი გულში ისარივით მერჭობოდა, და ბოლოს მხოლოდ ის სიტყვები გავიგე აც მან მომაძახა.
-დემეტრე! ადამიანი დიდია თავის ძრახვებში, მაგრამ უზლურია მათ განხორციელებაში. ამაშია მისი უბედურებაც და მისი მომხიბლაობაც!
დღევანდელი დღე.
სიცხე, ქაოსი, ხმაური, მირღვევდა ძილს, თვალები გავახილე თუ არა ისევ ის დავინახე რაც ყოველთვის ფანჯარაში მჯდომი კატა, არ ვიცი როდის მომეჩვია, თუმცა ის ერთადერთი იყო რაც არასდროს მტოვებდა, ოჰჰ, დღეს ხომ სამსახურის პირველი დღეა, ურსო სწორად გასაუბრება, ავდექი და გასაუბრება დავიწყე იმ იმედით რომ აუცილებლად მიმიღებდნენ,
რადგან ყოველ სამსახურში პირველივე გასაუბრებისთანავე მიღებენ, როდესაც სარკესთან მივედი არ მინდოდა დამენახა ცემი თავი რადგან, ვიცოდი საკუტარ თავს ვერ ვიცნობდი, კიბეები ჩავირბინე, კარი გავაღე და გერთ გავედი, არ ვიცი რატომ თუმცა ნარცისიზმს ვგრძნობდი ჩემს თავში იმ დროს, იმ ადგილას, მანქანაში ჩავჯექი, შევამოწმე, საბუთები ადგილზე იყო,
და მანქანა დავქოქე, ვერ ვიტყვი გამორჩეული დილა იყო თქო, თუმცა რაღაც ახალი იგრძნობოდა, უცბათ კვლავ ვიგრძენი ნოტებზე აცეკვებული წვიმის წვეთები, თუმცა არა ეს "Lana Del Rey" იყო, როდესაც მუსიკის გამორთვა დავაპირე, საშინელი ბრახუნი და ვირილი გავიგონე, ვიგრძენი მანქანაში როგორ შევინძერი,
-ოხ ეს რა იყო, თან შეშინებულმა საათს დავხედე,
როდესაც გადავედი დავინახე, სილამაზე ჩემი მანქანი ბორბალთან, საოცარი შიში დამეუფლა.
-გოგონა. კარგად ხართ? მაპატიეთ, მე.. მე უბრალოდ არ ვფიქრობდი რას...
მკლავში ხელი ჩავავლე და წამოვაყენე, თუმცა მალევე ცივად გამაშვებინა ხელი, და გვერდით გამწია.
-მადლობ,კარგად ვარ?! მაგრამ როგორ შეიძლება მოდიოდეთ ასეთი სიჩქარით მაშინ როდესაც.. უცბად გაჩერდა მომაშტერდა ვერ მივხვდი რა მოხდა, რაამ გააჩერა ის გოგო რომელიც ასე გალექსილი მლანძღავდა. და ენას არ აჩერებდა.
-გეტყობათ კარგად ხართ, რადგან მხოლოდ ჩემი პიროვნების შეურაცყოფის მიყენებით დაკავდით.
ხმა არ ამოუღია, სიმართლე ვთქვათ შემაშინე მისმა სიჩუმემ, ადამიანებში ყოველთვის მათი დუმილი მაშინებდა. რადგან ვფიქრობ, რომ მდუმარებისკენ სწრაფვა დამახასიათებელი იყო ყველა დიდი მოაზროვნე ადამიანისთვის. აღარაფერს ვამბობ იმ ღვთივსულიერ წმიდა ადამიანებზე, რომელნიც ღრმად შეიგრძნობდნენ ხალხური სიბრძნის ჭეშმარიტებას, რომ “დუმილი ოქროა”
დუმილი ჩემთვის საუკეთესო საშუალებაა გრძნობებისა და ემოციების გამოსახატავად. ყველაფრის სწორად გასაგებად. სასაცილოა არა? შეიძლება მართლაც სასაცილოა, მაგრამ ჩემთვის და ბევრი სხვა ადამიანისთვის სულაც არ არის სასაცილო.
ხშირად ბევრ ლაპარაკს და სიტყვების უაზროდ სროლას სიჩუმე სჯობს, რადგან შეიძლება ხშირ შემთხვევაში ადამიანს გული ატკინო ისე რომ ეს არ გინდოდეს.
არსებობენ ადამიანები, რომლებიც უბრალოს ასეთი ხასიათით დაიბადნენ. ხშირად ეს სხვებს არ ესმით და მათ აკრიტიკებენ.ასევე ვფიქრობ უმჯობესია დუმილით გადაიტანო წყენა, ვიდრე პასუხით აჯობო.
-მართლა კარგად ხართ? სად მიდიხართ მიგიყვანთ.
-მადლობა, მაგრამ არამგონია იმ ადამიანს ჩავუჯდე მანქანაში რომელმაც 2 წუთის წინ თიღქმის მომკლა.
-თიტქმის არ ითველბა, კარგით მაპატიეთ, მაშინ მე წავალ თუ არაფრით შემიძლია დახმარებაა...
დავინახე მის თვალზე ცრემლი ამან კი უფრო შემაშინა,
-უკაცრავად, რა დაგემართათ გოგონა?
-არაფერი, უბრალოდ წადით.
მის ხმაში სიბრაზე, იდუმალება, შიში, და რაღაც გაუგებარი იგრძობოდა, მანქანაში ჩავჯექი და გზა გავაგრძელე, მიგრძენი რომ ისევ დაიწყო სიჩუმის უსასრულობა, რომელიც დღემდე არ ვიცი როდის დაიწყო, გრძელდება, მაგრამ აღელვებულად, აი ისე როგორც წყვდიადის უსასრულობა, დუმდება,არ ჩერდება მიდის და გრძელდება, მიდის, ტკივილს
მიკლავს, მაგრამ მაინც აქ რჩება. სიჩუმე თითქოს აუტანელი, თითქოს გრძელდება აჩქარებულად...
სასწრაფოდ კარი გავაღე, ჩანთა ავიღე და ოფისის კიბეები ავირბინე, პირველივე მომუშაცე პერსონას ვკითხე.
-მენეჯერი თაობაზე გასაუბრება სად იმაღტება?
-57-ე სართულზე ადით ბოლომდე გაუყევით დერფენას და მარჯვნივ ლურჯი კარია.
უცბად გამიკვირდა, საიდან იმახსოვრებდნენ ამდენ რამეს. ამ დაწესებულებაში 70 სართული იყო მათ ვითომ იციან ყოველი ოთახის ადგილი და დანიშნულება?!
როდესაც დერფანში ლიფტიდან გამოვედი, დავინახე ფურცლებით მდგარი გოგონა როგორ ნერვიულობდა, თუმცა ეს ხომ ის გოგო იყო, საათის წინ რომ დავეჯახე, ოხ არაა, რა ხდება ვერ ვიგებდი, არ მინდოდა დავენახე, თუმცა იგი ზუსტად იმ კართან იდგა სადაც მე უნდა შევსულიყავი, დროც აღარ მქონდა, თავი ავწიე ამაყად, გავიარე, ვფიქრობდი ქალმა
როგორ მაჯობოს თქო, თან ამანთქო, მივესალმე და უცბად გავჩერდი.
-აქაც თქვენ?
შემომხედა და ხმა არ ამუღია, დავიბენი ვრაფერს მივხვდი, გზა გავაგრძელე. ოთახში შვედი, გასაუბრების დროს მითხრეს რომ ყველა მოთხოვნას ვაკმაყოფილებდი თუმცა ჯერ უნდა დაფიქრებულიყვნენ, როდესაც გამოვედი უეცრად კი მან ჩამიარა რათა ახლა უკვე ის შესულიყო გასაუბრებაზე, უეცრად გულში რაღაც ვიგრძენი. ვფიქრობდი, მაგრამ ვერაფერს ვხდებოდი, შემდეგ კი უცბად
გამახსენდა რომ ამ გოგოს ის სამაჯური ეკეთა რომელიც ტასოს დავუტოვე, დავფიქრდი და მივხვდი რომ ჩვენი ნახვიდან 5 წელი იყო გასული, ეს ყველაფერ დამთხვევა ვერ იქნებოდა, უბრალოდ შეუძლებელი იყო, ამსამყაროში უბრალოდ ხომ არაფერი ხდება, საუბარმა საკმაოდ დიდ ხანს გასტანა, მოვტრიალდი უცბად, ვიგრძენი კბეებზე ფურცლები როგორ მიფრინავდნენ, ლიფტს ვერ დაველოდებოდი,
1023 კიბე ისე ავირბინე რომ დაფიქრებაც ვერ მოვასწარი, თუ როგორ მოხდა ეს ყველაფერი, ოთახის კარი შევანგრი და შევედი.
-ბატონო ჩვენ ეს ქალბატონი უკვე ავიყვანეთ სამსახურში, მომიგო იაპონელმა კაცმა რომელიც ბაბუაჩემის ხელა იქნებოდა.
-შენ, შენ ხომ ის ხარ? კიმაგრააამ, ცრემლები მომადგა, მაგრამ ტირილს არ ვაპირებდი,
-მეე?! ვინ ის დემეტრე?
-ჩემი სახელი, არაა, არააა, შენ ტასო ხარ, ამდენი დამთქხვევა ასე უბრალოდ არ იქნებოდა,
დავინახე ჩანთაში როგორ ედო ათმის ტოთი რომელზეც უამრავი ყვავილი იყო გადაპენტილი, ეხ ეს ხომ ის ტასო იყო რომელიც ყოველთვის თაან დაატარებდა გაზაფხულის სიმბოლოებს,
-უკაცრავად, პატივცემულო, რა ხდება? განაგრძო თავი საუბარი იაპონელმა, იაპონურ აქცენტზე.
-5წელი, ტელი 5 წელი გავიდა, დრომ შეჭამა ყველაფერი, და... მან არც კი დამამთავრებინა.
-მართალი ხარ დრომ შეჭამა ყველაფერი, შენც შეიცვალე რადგან, ის დიმიტრი რომელსაც მე ვიცნობდი, მანქანიდან გადმოსვლის თანავე მიცბოდა, და გულში ძლიერ ჩამიკრავდა, მაგრამ როგორც ვხედავ შენში ღირსება წალეკულა, და რადგან შენ აღარ ხარ ძველი დიმიტრი, მაშინ მეც აღარ ვარ ის ტასო, ასე რომ უყვარდი, ახლა კი სამსახურში
უსიამოვნებები არ მჭირდება, ჩანთა აიღო და დავინახე როგორ დატოვა ოთახი. ის იაპონელი კაცი კი პირ ღია აქეტ-იქით იყურებოდა.
ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, ვხედავდი როგორ მტოვებდა ტასოს ლანდი მეორე, თუმცა ვერაფრის გაკეთება შვძელი.
დრო და ბნელი და ღრმა ყოფილა მაგრამ ეს ჩვენ ვქმნით ამ ირიალურ სამყაროს რათა ცხოვრება იყოს მრავალფეროვანი დროის საშუალებით,
დროს მიაქ ყველაფერს კარგიც და ცუდიც, მაგრამ არც ისე ცუდია რომ უკან ვერაფერს ვაბრუნებთ, ჩვენი ტკივილიც ხომ მას მიაქვს და გვავიწყებ მას, მისი საშუალებით არ არის, რომ ტკივილი ბედნიერების ტრიუმფალურ
წუთებად გვექცევა? დრო ტკივილს აშუშებს თუმცა იარებს ტოვებს, და მხოლოდ მას შეუძლია, რომ კვლავ გახსნა ის იარა რაც მანვე მოაშუშა,
დრო სიყვარულის თავშესაფარია!
უფერულობამ დამისადგურა, ცივ კედლებს ვგრძნობდი, არ მაინტერესებდა იმ მომენტში რომ, საუკეთესო კომპანიაში არ მიმიღეს, უსასრულობის გრძნობა მეუფლებოდა, გაურკვევლობის მორევში აღმოვჩნდი, თითქოს
წარსული გამეთამაშა, ისევ ისე მეშინოდა ახლა როგორც წარსულში, მახსენდებოდა ტასოს სიტყვები,
-დემეტრე,შიში-ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი ადამიანური ემოცია რომელიც უკავშირდება თვითგადარჩენისა და უსაფრთხოების სურვილს. შიში თავისი ბუნებით ადაპტურია, მისი გავლენით მომხდარი
ტრანსფორმირებები ადამიანს აიძულებენ საკუთარი თავი მიმართოს გარეგნული მოთხოვნილებებისაკენ. იმავდროულად ქცევითი ადაპტაცია მიმართულია იქითკენ რომ მოახდინოს შიშის ჩახშობა და დააბრუნოს
ფსიქიკა პირველყოფილ, გაწონასწორებულ მდგომარეობაში.შიშს სხვა ემოციებისგან შედარებით შეუძლია ადამიანის ქცევაზე უფრო ძლიერი გავლენა მოახდინოს.საშიშროების წყაროს გაურკვევლობის შემთხვევაში
წარმოიქმნება მღელვარების მდგომარეობა, უსაგნო შიში, რაც ჩემო დემეტრე სამუდამოდ გაგანადგურებს.
ოთახის კედლები, მისი ხმის ექოს ისე გამოსცემდნენ,თითქოს კვლავ ხმამაღალი ფიქრებიდან დაბუნებულიყვნენ ხმები.
ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა.
-დიახ, გისმენთ.
-ბატონი დემეტრე, ბრზანდებით?!
-დიახ, მუსიე.
-გამარჯობა, მე company wodys მენეჯერი გახლავართ,
თავში უამრავმა ფიქრმა დაიწყო ცურვა, თუ რა იყო მიზეზი ამ ზარის.
-დიახ, ქალბატონო გისმენთ.
-ჩვენმა აყვანილმა ახლმა თანამშრომელმა უარი თქვა თანამდებობაზე, თუ გახსოვთ გოგონა, თქვენთან ერთად იყო იმ დღეს აქ.
ხელებმა კანკალი დამიწყო, მობილურის ციფრებმა არევა დაიწყეს, ვეღარაფერს ვხედავდი,
-ბატონო, დემეტრე, გესმით ჩემი?
-დიახ, როგორთუ უარი განაცხადა?!
-არ ვიცით, ჩვენ მომსახურე პერსონალს გათავისუფლების მიზეზს არ ვეკითხებით, ამიტომ ბატონმა მაჯიმ* გადმოგვცა, ხვალ დღის 3 საათზე გამოცხადდეთ ჩვეთან, რათქმა უნდა თუ თქვენ თანახმა ხართ.
ეს წინადადება რომ 2 ერთი დღის წინ მიმეღო, სიხარულით დავთანხმდებოდი თუმცა ახლა, ისეთივე უმნიშვნელო გახდა, როგორც ის კატა, კვლავ ფანჯარაში რომ ზის, და ურცხვად მიყურებს. თუმცა რატომღაც
ქალბატონს თანხმობა განვუცხადე.
კვლავ გაზაფხული იყო, კვლავ ის სურნელი გამეფებულიყო ირგვლივ, ასევ რომ მათრობდა ერთ დროს. რაღაცას ვგრძნობდი, ეს კი ცუდ წინათგრძნობას გავდა, მე კი უკვე მესმოდა, რომ წინათგეძნობა სულის სწრაფი
ჩაშვება იყო სამყაროსეული ცხოვრების დინებაში, სადაც ერთმანეთთანაა დაკავშირებული ყველა ადამიანის ბედი, და თუკი ყველაფერი უკვე წინასწარ არის ცნობილი, შვენც შეგვწევს მისი წვდომის უნარი,
რამე თუ უკვე ყველაფერი დაწერილი არის.
-ისევ ხმამაღლა ფიქრობ.
ეს ხმა ელვასავით გაისმა, ის ხმა ყოველთვის გულს რომ აჩქარებდა, ახლა სიოში გავეულა და ჩემკენ წამოსულა, წამოვხტი, ავფორიაქდი, დავიბენი, და მაინც ვერ მივხვდი, როგორ გამოვედი სახლიდან ისე რომ ეს არცკი მახსოვდა,
რა ღრმა ყოფილა ფიქრების გზა, როცა გაკარგინებს იმის აღქმის უარს რაც შენს ირგვლივ ხდება.
-დემეტრე, შენ ისევ ხმამაღლა ფიქრობ, თუმცა ახლა ეს მე აღარ მეხება, უკვე 5 წელია.
-საიდან იცოდი, რომ აქ ვიქნებოდი?!
-ამაზე არც კი მიფიქრია, უბრალოდ გვერდით რომ მაღაზიაა, ვიტრინიდან დაგინახე, და გადავწყვიტე, რომ სალაპარაკო გვაქვს.
-მართლაც... მაგრამ მინდა აგიხსნა, ჩემი ცხოვრება ამ 5 წლის განმავლობაში არც ისე...
- არ მაინტერესებს, როგორც წეღან ავღნიშნე ეს არ არის ჩემი პრობლემა. უბრალოდ მინდა იცოდე, ჩვენ არ ვიცნობთ ერთმანეთს, ასევე შენ მაშინ გამიშვი საკუთარი ცხოვრებიდან, როდესაც იმ ღამით ატირებული ისე დამტოვე, რომ...
-ისე?! ახლა მტკივა.
-ახლა გვიანია.
-აღარ გიყვარვარ?!
-მიყვარხარ!
-შევრიგდებით?
-რათქმაუნდა, არა.!
-რატომ?
-ასეა საჭირო.
-მენატრებოდი.
-არა, მგონია, თუმცა მეც,
-ანუ დავშორდით?
-კი, დრომ მოიტანა.
-მათრობ, მახჩობ, ისევ მპირდები შველას.დროის გაქცეული ფრაზები დამძახიან მოკვდი რომ გახდე თვითონ, ნუთუ ესააა ცხოვრების ნამდვილი ჭეშმარიტება, არა არ შემიძლია დავეთანხმო მას,
რადგან ცხოვრება ხომ მშვენიერია.
-ხოო, ხმამაღალი ფიქრი შენი სტილია, თუმცა მე არასდროს არაფერს გპირდებოდი, მითუმეტეს ახლა, დაპირება და არ შესრულება შენ გახასიათებს, ახლა კი...
დღეს მეორედ გამიქრა თვალწინ მისი სხეული, უკეანის ბურუსმა ჩაყლაპა.
სახლში აღარაფერი მეჩვენებოდა ფერადად, თითქოს ნივთები სიშავეს დაეფაროს, კარზე კაკუნია, კვლავ არეულობააა, კვლავ ქაოსი და ხმაურია. სიზარმაცით, გავაღე კარი, ისე რომ არც კი შემიხედავს ვინ იყო, ოხ ვინ თუ არა რატი.
-ჰეი, ძმაო, მთელი დღეა გირეკავ, მშვენიერია, თუ პროტესტს გვიცხადებ მთელ სამყაროს უნდა ვიცოდე მიზეზი, ცინიკურად ჩაიცინა რატიმ, და სავარძელში ჩაჯდა,
-უბრალოდ მარტო ყოფნა მინდოდა, აივანზე გავედი, წვიმის ორთქლი და სიცხე ერთდროულად გამეფებულან, როგორი დამღლელი დღე იყო აღარაფრის თავი მქონდა, მაღაზიის ჯიხურთან მდგომმა მოხუცმა კაცმა, ბაბუა სკოტი გამახსენა.
მედა ტასოს, სოფელში ყოველთვის შეგვეძლო მივსულიყავით მასთან, ის მუდამ გვისმენდა, თან დონჟუანივით იცინოდა და იძახდა "ახალგაზრდობას, ჩემს თავს და ჩემს მეუღლეს მახსენებთო", მისი სახლის კარი
ყოველთვის ღია იყო ჩვენთვის, მახსენდებოდა, ბალახის სუნი, იასამნი სურნელი, როგორ შემეძლო საათობით ტასოს მკერდძე ძილი, მისი აჩარებული გული კი წამდაუწუმ მიფრთხობდა ძილს.
-ჰეი, ძმა დაეშვი ქვემოთ, რავიცი ისე აქ ვარ, მითხრა რატიმ და ხელი დამადო მახრზე, მის ხმაში ერთდროულად სიბრაზეც და იუმორიც იგრძნობოდა.
-არაფერი დაივიწყე, ახლა კი მინდა დამტოვო. არცკი მეგონა რომ ახლახან საუკეთესო მეგობარს ვუთხარი წადი თქო.
-არა, არსად წავალ მითუმეტეს ახლა.
-ახლა?! გაოცებული ვუყურებდი.
-იცი? დემეტრე, ძალიან ძნელია ნამდვილი მეგობრების გარეშე ცხოვრება. შესანიშნავი ურთიერთობისთვის კი ორი რამ არის მთავარი. პირევლი _ იპოვო მსგავსებები შენსა და შენს მეგობარს შორის და მეორე _ პატივი სცე განსხვავებებს,
რადგან საუკეთესო მეგობრებს არასოდეს აქვთ ერთნაირი ბუნება, მათ უბრალოდ შესწევთ ერთმანეთის განსხვავებების საუკეთესოდ გაგების უნარი. მაგრამ მხოლოდ ეს საკმარისი არაა,
კიდევ ერთი რამ რაც მართლაც აუცილებელია ეს არის პრობლემების ერთად გადაჭრის უნარი.მეგობარმა უნდა გაგიგოს რადგან გაგება ცნობაზე ღრმაა.
უამრავია ისეთი ადამიანი რომელიც გიცნობს მაგრამ ძალიან ცოტაა ისეთი რომელიც გაგიგებს. ანუ მე, ახლა კი გისმენ.
სიმართლე ვთქვა, ვერ მივხვდი, თუ რისთვის თქვა ამხელა ფრაზა მან, თუმცა ეს ხომ რატია, ალბათ რომელიმე წიგნიდან დაიზეპირა და სასურველ დროს ელოდებოდა, რომ გამოეყენებინა, თუმცა ის უბრალოდ მაინც
არასდროს არაფერ ამბობდა.
-ახლა არა, სხვა დროს. ვუთხარი და კვლავ ოთახში დავბრუნდი, მის სახეზე კი იმედგაცრუების ძაფს ვხედავდი.
აუტანელი სიცხე იყო, რატის აივანზე გავძახე და ქვევით ბარში ჩავედით, შუა საუბრის მომენტში დავინახე როგორ მიახლოვდებოდა ტასო, გულში გავიფიქრე, ღმერთო რა გინდა ჩემგან თქო! მისი დაქალები ისე იცინოდნენ
რომ, მათი ხმა ჟასმენის ქუჩამდე ისმოდა. მათ არც ტასო ჩამოუვარდებოდა სიცილში, როდესაც მისი თვალები ჩემს სახეს გაუსწორდა, ისე ამერიდნენ თითქოს რიგითი მოქალაქე ვყოფილიყავი.
-დემეტრე, ნახე რა გოგოები არიან. წავედი უნდა...
-მოიცადე ბიჭო. არსად არ წახვალ.
-კიმაგრამ, ისინი ხო...
-არანაირი კიმაგრამ, მე ვთქვი არა თქო, აგიხსნი მოგვიანებით.
-დემეტრე, ცოტა მაშინებ, თქვა და კვლავ ნაყინის ჭამით დაკავდა, ცალი თვალი კი ტასოს დაქალის მკერდზე ედო, სიმართლე ვთქვა ახლა ეს არ მაინტერესებდა,
-რატი, ხელების დასაბანად გავალ,
ავდექი და საპირფარეშოში წავედი, რატი მიხვდა რომ ხელები ისედაც სუფთა მქონდა, თუმცა არაფერი უკითხავს, ტასოს გავყევი, მინდოდა მასთან საუბარი, თუმცა რაზე არ ვიცი,
-უკან მომყვები? განრისხებული მომიტრიალდა.
-არა, ხელების დასაბანად გამოვედი, უკან მოგყვები აბა რას ვშვები.
-ბატონო, დემეტრე, გარკვევით ვთქვი არ გიცნობთ თქო.
-ოხ ეს ოფიციალურობა როგორი გულის ამრევია.
ცინიკურად ჩაეღიმა, მაგრამ სახე ამარიდა.
-იცი ტასო?! წარსული ხომ...
-არაა, არაფერი - ხომ! წარსული, წარსულია და წარსულში უნდა დატოვო!
-დარდი და ფიქრი წარსული დღეების, ხელს მიშლის ცხოვრების გზა განვაგრძო.
-უნდა წავიდე.
-მთავარი მაინც აწმყო და მომავალია, თუმცა რადგან მომავალი არვიცით და არც მისი შექმნაა
სრულად ჩვენზე დამოკიდებული, უმჯობესია აწმყოს
მეტი ყურადღება დავუთმოთ . რაც იყო იყო, წარსულს ქვია წარსული და წარსულში უნდა დავტოვოთ, როგორც თქვი.
-ძალიან ბევრჯერ მიფიქრია წარსულის და მომავლის ფენომენზე. მათ შორის მსგავსებასა და განსხვავებაზე, უხილავ თუ ხილულ კავშირზე.
-თვალის დახამხამებასაც კი ვერ მოვასწრებს ისე მექცევა აწმყო წარსულად და უფრო გამიჭირდება ახალი აწმყოს გამოყენება.
-ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული დემეტრე. მის ცისფერ თვალებში კვლავ იყო ის რაც, ორივეს გვქონდა წარსულში. კარი გაიჯახუნა და მივხვდი რომ მისი წითელი თმა, აღარ იყო ისეთი როგორიც ადრე.
იმის შემდეგ რაც ბოლოს ვნახე ტასო, აღარ მსმენია მასზე ამბავი, დღემდე ვერ მივხვდი მისი ბოლო სიტყვების ჭეშმარიტ მნიშვნელობას, თუმცა მე მივხვდი, რომ ჩვენ ისე დავშორდით ერთმანეთს, როგორც
იატაკზე გაწყვეტილი მძივის ბურთები.
თითქოს როგორი მოსაბეზრებელი ჩვენს ირგვლივ სამყარო, თუმცა ეს მხოლოდ იმის გამოა რომ, ადამიანთა ამაღლების თვით შეგნება ვერ მივიდა იმ დონემდე, რომ ისინი ჩასწვდნენ ცხოვრების ნამდვილი
ჭეშმარიტების არსი.
-დემეტრე, კაბინეტში გელოდებიან,
სამსახურში შესვლის თანავე კართან დამხვდა ბატონი ჯიზი, მისი იაპონური აქცენტი კი სულ უფრო მაღიზიანებდა,
-გამარჯობათ, მე სესილი ვარ.
-დემეტრე, თქვენ ალბათ, რიგითი ჟურნალისტი ხართ?! დროზე დავამთავროთ.
-უკაცრავად, ვერ გავიგე.
თავი მორცხვად ავწიე, ხოლო ჩემს წინ მდგარი გოგო ნამდვილად არ გავდა ქუჩის ჟირნალისტს.
-ნება მომეცით ჩემი თავი გაგაცნოთ, მე ლუ გახლავართ ერთწლიანი კონტრაქტით თქვენთან მუშაობა მომიწევს .
-"ლუ"
ჩამეცინდა და საუბარი გავაგძელე.
-მაშასე, როგორც გავიგე ერთად?
-მუშაობა. მომიგო და სავარძელს მიეყრდნო.
-გიცნობთ?
-არამგონია, თავდაჯერებულად მომიგო და ამ ჯერად ხელი უფრო ძლიერად მოკიდა სავარძელის ზურგს.
-სასიამოვნო დღეს გისურვებთ,
თვალები გააფართოვა და დერეფნის ბოლოს მომაძახა, კიმაგრამ, რა უნდა გავაკეთო?!
ლიფტი ისე ნელა ჩამოდიოდა, მეგონა თუ ხელს გავყოფდი შევძლებდი ღრუბელს შევხებოდი, ხშირად ჩემი ფანტაზია ძალიან მაშინებდა.
სიმყუდროვე, ფიქრები, კვლავ ხმაურმა დაარღვია, რატი?
-გისმენ.
-აუცილებლად უნდა მოხვიდე ჩემთან, დაბნეული ხმით ჩაიჩურჩულა და ზარი გაწყვიტა.
ვერ მივხვდი, დავიბენი, მას როგორც მახსოვდა ასეთი საქციელი არ ახასიათეს, თუმცა ის მაინც რატია.
წვიმის ბურუსში გახვეული ქუჩები, მოცეკვავე წვიმის წვეთებთან ერთად გავიარე, და რატის სახლს მივადექი.
კარზე საშინელი კაკუნი ავტეხე, ჩემი საქციელი მე თვითონ მიკვირდა, ნუთუ ასე ამაღელვა რატის ერთმა ზარმა.
-მოხვედი? უნდა ამიხსნა ყველაფერი,
-ყველაფერი?
-კლებლივ
თავიდან დავიბენი, მისი სიტყვები დაბნეული კოჭებივით დაგორავდნენ ყურში, რომელთაც ერთმანეთთან ვერაფრით ვაწყობდი, შემდეგ კი ყდა გაქუცულ დღიურს მოვკალი თვალი და ყველაფერს მივხვდი, ცხვირი დამეწვა,
გაზაფხულის სურნელმა ღრმად შეახწია ჩემში, და გადაუშლელი წარსული გადაფურცლა, დრის ძღვარი გაწყვიტა და 5 წლის უკან დამაბრუნა.
საშინელი ამინდი იყო, ირგვლივ სულ ბურუსი და მასში გახვეული წვიმა ბობოქრობდა, გაზაფხულის მწარე სურნელი კი ირგვლივ გამეფებულიყო, ფანჯრებზე, ისე მკაფიოდ გამოსახულიყვნენ წვეთები, თითქოს
სურდათ ირგვლივ ყველაფერი სისველის მორევში ჩაეთრიათ, ბობოქარი სამყარო კი, მის მიერ მოვლენილ სტიქია ეწინააღმდეგებოდა, ამაზე ფიქრმა კი საკუთარი მე ეგამახსენა, ჩემთვის დამახასიათებელი ჩვევაა,
ერთდროულად სრულიად განსხვავებულ ორ აზრს ვამტკიცებდე, და ჩემში ორი მე იბრძოდეს, ამაზე ფიქრი ბავშობიდან მიტაცებდა, განსაკუთრებულობა, მიუწვდომელი წერთილი!
ფანჯრიდან მუქად მოჩანდა, წვიმაში მდგარი გოგონა ყვავილებით ხელში, ზემოთ არც იყორებოდა, არამედ "ასვლატს" დასცქეროდა, თითქოს მასზე ეწერა მის კითხვაზე ყველა პასუხი.
-ბატონო, ჯოან, გთხოვთ გაჩერდეთ.
-კიმაგრამ დემეტრე, ახლა? ააქ?! გაუცებულმა შემომხედა მძღოლმა.
-ვთქვი გავჩერდეთ თქო.
ალბათ, ეს ყველაფერი თინეიჯერობის ბრალი იყო, არც ვიცოდი რისთვის გადავედი, და რატომ მიიპყრო ჩემი ყურადღება იმ გოგონამ. ქოლგა გადმოვიღე და მისკენ გავეშურე.
-ჰეი, გესმით ჩემი?
წამიერად გამომხედა, თუმცა ურცხვად თავი ამარიდა.
-გოგონა, ასეთ ამინდში აქ რას აკეთებთ.
საუბარი, გრუხუნმა დაარღვია, თუმცა მხოლოდ მე ვსაუბრობდი.
-იცით? თქვენი ნებაა? თუ გაციება გინდათ? აი გამომართვი ქოლგა.
წამოსვლა დავაპირე თუმცა, იგი გაუნძრევლად იდგა, მივხვდი, რომ სხვა ხერხი უნდა მეცადა, როდესაც ქოლგა დავიჭირე და გვერძე დავუდექი, მხოლოდ იმის მერე ამომხედა, რაც მის თავზე წვიმა შეწყდა, მისი
ზღვა სავით ღრმა, ყველაფრის მთქმელი და თან არაფრის იმ მომენტში, სასწაულებრივი იყო, მაგრამ არა განსაკუთრებული.
იმ დღეს სოფელში, საშინლად წვიმდა. გეგმაში ნამდვილად არ მქონია მისი სახლში წაყვანა, რადან საღამოს სხვანაირად გატარებას ვაპირებდი.
-უკაცრავად, მაგრამ აქ ვერ დაგტოვებ. ჩემი ასეთი საქციელი ყოველთვის მაღიზიანებდა, რატომ უბრალოდ არ შემეძლო იმ მომენტში წასვლა.
ხმაც არ ამოუღია, ხელი ჩავკიდე და მანქანაში ჩავსხედით.
-ტასო, ტასო მქვია.
-სასიამოვნოა, სად ცხოვრობთ?
-არსად.
-ეგ როგორ? აბა სად მიგიყვანოთ?
-არსად.
-მოკლე გაურკვეველი პასუხები, ვერცკი მივხვდი როგორ გავიფიქრე ეს წინადადება ხმამაღლა, შევატყე, რომ გაიგო, მისი ლოყები, ვარდივით გაწითლებულიყვნენ და სირცხვილისგან ქვემოთ დაეხარა.
როგორც ვატყობდი სახლში უნდა წამეყვანა.
ყოველ ნივთს ისე აკვირდებოდა თითქოს უკვე ნანახი ჰქონდა,
-ეს საგნები. ჩაიჩურჩულა და აივანზე გავიდა.
-რამეს ეძებთ? გაურკვეველი ხმით მივუგე.
-აქ, ხე უნდა იყოს.
-რისი ხე? ან სად? და საერთოდ თქვენ რა იცით?
-იასამნის ხე, მე აქ ვცხოვრობდი. იასამანი ჩემი გაზაფხულის სიმბოლოა, ხოლო მასთან ერთად ისისც იგვიანებს, მეშინია.
ვერაფერს მივხვდი რას ამბობდა, ან რა აშინებდა, თუმცა კითვები მაინც დამებადა.
-აქ ცხოვრობდით?
-დიახ, და თქვენ დიდი ხანია მას დაეპატრონეთ, როგორც ვხედავ არც უვლით.
-ეს მშობლემა შეისყიდეს, არ ვიცი როდის ან როგორ.
-მე ვიცი, უსამართლობით და კვლავ განაგრძო ბუტბუტი.
საინელმა სიჩუმემ დაისადგურა, ეს კი შინაგანად მღრნიდა, სიჩუმე ხომ სულის ეიფორიას იწვევს.
კვლავ მე დავარღვიე ეს გაუსაძლისი სიჩუმე.
-ხომ არ გვესადილა?
-არა მადლობა,
-რამეს დალევთ? ტავის ქნევით დამიდასტურა.
-და რამდენი წლის ხართ?
-უბრალოდ გაინტერესებთ თუ, სასმელი რომ მოვითხოვე.
პასუხი არ გამიცია.
როდესაც ოთახში დავბრუნდი, იქ აღარ დამხვდა, მეგონა გაიპარა თქო, სასწრაფოდ საფულე შევამოწმე, მაგრამ ქვეცნობიერი მკარნახობდა მას ქურდობის არაფერი ეტყობოდაო, ამიტომ საშინელი ფიქრებისგან თავი დავახწიე
და ტასო ბახში იჯდა, ბები ჯულიეტას კატასთან ერთად.
-აქ ხართ? დაბნეული ხმით მივუგე და ბალახზე დავჯექი.
-დიახ, იცით საათობით შემეზლო აქ ჟდომა და მომავალზე ფიქრი.
-ოცნებობთ?
-არა, ოცნება ჩემი სტილი არააა.
მისი საუბარი ცოტა გაურკვევლი მეჩვენებოდა, ალბათ იმიტომ, რომ წესივრად არცკი ვიცნობდი.
-დღიურს წერთ? თქვენს მაგიდასთან შევამჩნიე, სახე მომიტრიალა, და მისი ღრმა თვალებით დამაშტერდა, თითქოს მაიძულებდა, რომ პასუხი გამეცა.
-დიახ, ტასო.
-რატომ?
-მოგონებები ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. რადგან წარსულზე ვაშენებ მომავალს.
ახლანდელი დრო:
-დემეტრე, გეყოფა ფიქრი, ამიხსნი ყველაფერს? რატი კვლავ თავისი კითხვების პასუხის მოლოდინში იდგა.
-რათქმაუნდა, თუმცა ვფიქრობ, ყველაფერს წაიკითხავდი.
-ნუ, მეტნაკლებად კი...
-იცი, ისე რომ გეკთხა ყველაფერს ოგიყვებოდი ახლა კი ვერ შეგპირდები.
ქურთუკი ავიღე და სახლისკენ წამოვედი, თუმცა გზად ერთ კაფესა და მარტას შევუარე, მარტა სტუდენტობის მეგობარია, მასთან ღრმა წარსული მაკავშირებს, თუმცა ერთმანეთთან მხოლოდ სექსუალური
ურთიერთობა გვაქვს დამყარებული, რადგან ორივემ ვიცით რომ სიყვარული კარგს არცერთს მოგვიტანს.
შემდეგ კი ბუხართან დავჯექი და წიგნის კითხვა დავიწყე, არ ვკითხულობდი უბრალოდ ხელში დავიკავე, საკუთარი თავის მოსატყუებლად, თუმცა წარსული და ტასოზე ფიქრები თავს არ მანებებდნენ, ეს დეები
საშინლად მეფიქრებოდა იმ პერიოდზე სადაც ჩვენ ორი ვიყავით, და არსებობდა სიტყვა ჩვენ.
ვერცკი შევამჩნიე როგორც წაიკიდა ცეცხლი თბილ მოსახვევს ბუხრიდან, წამიერად ოთახი ბულით გაივსო, ტელეფონმა საშინელი რეკვა ატეხა. დავაპირე მეპასუხა თუმცა ვერაფერს ვხედავდი, ირგვლივ სულ ბოლი იყო.
როგორც იქნა ტელეფონამდე მივახწიე.
-დიახ გისმენთ,
-დემეტრე, დემეტ...
-გისმენთ,
-იცი? დრო ვერასოდეს ვერ წაიღებს იმას რაც ასე გვიყვარს.
-ტასო? შენ....
მხოლოდ ის ვიგრძენი როგორ დავეცი ქვემოთ და...
როდესაც მგონია, რომ ყველაფერი იწყება, პირიით იქ მთავრდება ის რაც ჯერ არ დაწყებულა.
ბუნდოვნად, წითელ შუქს ვხედავდი, კვლავ შიშმა დამისადგურა, თუმცა უჩვეულომ, წამიერმა და უფერულმა. გაუჩერებელი ხმაური, ქაოსი არ წყდებოდა, ვხედავდი ჩემს ოთახში როგორ შედიოდნენ უცხო ადამიანები და გადიოდნენ, ეხებოდნენ საგნებს, და ჩემს ნაწილს. ყურში ბუნდოვნად ჩამესმოდა აქვითინებული გოგონას ხმა, გაურკვევლად თუმცა მაინც ისმოდა.
-ექიმო კარგად იქნება? მისი ხმა ძალიან გავდა...
-საიმედოს ვერაფერს გეტყვით, თუმცა სანერვიულოც არაა, ექიმის სიტყვები ჩემთის ბუნდოვანი, ხოლო საქციელუ მოჩვენებითი მომეჩვენა, ექიმები ბავშობიდან მძულდნენ, თუმცა მიზეზი დღემდე არ ვიცი, ვფიქრობ გერქვას ექიმი არ ნიშნავს, რომ ხარ ექიმი!
-ტასო... ტასო, აქ ხარ?! შენ,, მინდოდა მეკითხა ის იყო თუ არა, თუმცა არ შემეძლოა, ძალა გამოცლილი ვიწექი.
-ტასო ვინაა? მომიგო, გოგონამ რომელიც წეღან თითქოს და ქვითინებდა.
-ალბათ მეგობარი გოგონააა. თავისი აზრი გამოთქვა ექიიმა, ყოველგავრი მკითხაობის გარეშე.
-საგნების მდებარეობა, ფერები ნელნელა დალაგდა და თთქმის ყველაფერს გარკვევით ვხედავდი, თუმცა ტასოს ხელის მაგივრად ქალბატონი ლუს მაჯა შემჩა.
გაოცებულმა სასწრაფოდ ხელი გავუშვი, ის იყო წუთები, იმედ გაცრუების, იმედი კი ერთადერთი რამ იყო ყოველთვის რა მაძლიერებდა, არასდროს არავინ მისმენდა, ასეთ სადაო საკითხებზე ჩემს შეხედულებებს, თუმცა მე მაინც ვფიქრობ, რომ დასაძლევად რთული ცხოვრებისთვის გვეხმარება გავლებული იმედის ზღვარი!
იმედია ხსნა!
-ბატონო ხმამაღლა ფიქრობთ, გამიღიმა, და კარიდან ჩემსკენ წამოიწია. ავკანკალდი, აღარც მახსოვდა, რომ ცუდად ვიყავი.
-შენ?! როგორ გაიგე? , გაუცებული ფრაზები აქეთ იქით მიდიოდნენ პირიდან.
-დემეტრე, მე ხომ ტასო ვარ. ჩაეცინა და თავთან დამიჯდა. იცი დღემდე მახსოვს იმედთან დაკავშირებით შენი აზრები: ცხოვრება თვით იმედია.
ადამიანთა იმ კატეგორიას რომელიც ცხოვრებისეული ტკივილის ტალღებით კლდის პიკზე იმყოფებიან აცოცხლებთ მხოლოდ იმედი, იმედის საშუალებითაა, რომ ყოველი ჩვნეგანი მიისწრაფის სულიერი, ზეციური ამაღლებისაკენ, მხოლოდ იმიტომ რომ მან დაიმკვიდროს ცათასასუფეველში ადგილი, რადგან აქვს იმედი ღირსეული ცხოვრებით დაიკავებს სამუდამო სიმშვიდეს!
მთელი ცხოვრება მოლოდინია,ადამიანი სულ რაღაცას ელოდება,რაღაცას ან ვიღაცას ეძებს,შეიძლება ის რაღაცა იქვე ჰქონდეს,მაგრამ ვერც ამჩნევდეს,რადგან მას იმედი აქვს,რომ უფრო უკეთესს იპოვის და ამ ლოდინში ისე გავა დრო,რომ
ვერც ამჩნევს,გადახედავს თავის ცხოვრებას და ხედავს რომ მხოლოდ იმედი აცოცხლებდა,რომ მხოლოდ იმედის იმედი ჰქონდა,მწარედ გაიცინებს და მაინც იტყვის კიდევ კარგი ეს მაინც მქონდა და ცხოვრება გავილამაზეო,რადგან
ცხოვრებაა თვით იმედი.ნათქვამია იმედი ბოლოს კვდებაო და პრინციპში ეს ასეცაა,რადგან სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი.ვფიქრობ ადამიან იმედი ცხოვრების პირველი ნათელი წვეთის დანახვისთანავე უჩნდება.
უიმედობის ზღვაზე აღომოჩენილნი ყოველთვის განწირულნი არიან, მათ არ აქვთ მიზანი, ცხოვრებაში რაც ფარხმალს აყრევინებს და ბრძოლიუუნარობას უყალიბებს, ცხოვრება თამაშია რომელიც უამრავი გამოცდებითაა სავსე, მთავარი კი ისაა თუ ვინ შეძლებს გაართვას მათ თავი, ისე რომ არ გადაუხვიოს ცხოვრებიოს სწორი ნათელი გზიდან.
ჩვენ არ შეგვიძლია ვიფიქროთ, ვიგრძნოთ, ვიყოთ ან ვიმოქმედოთ მიზნის გარეშე, რათა მიზანია დასაწყისი იმედის! ხშირად ადამიანები ფიქრობენ, რომ რაიმე არ მიდის კარგად და გაურკვეველია თუ როგორ შეიცვლება ვითარება, თუმცა იმედი ზუსტად ხსნის მას, შლის შიშსა და სასოწარკეთილებას, იმედი საშუალებას გვაძლევს
გავხდეთ შემოქმედები და გვარწუნებს, რომ მომავალი უკეთესი იქნება.
ადამიანთა წრეში ყოველთვის ვამყარებთ რომელიმე ჩვენს იდეალზე იმედს, თუმცა არავინაა დარწმუნებული თუ როგორ გაამართლებს იმ ერთადერთს რაც გვაქვს იმედი. როდესაც მიდიხარ მზისგან განსხივოსნებულ გზაზე სადაც მხოლოდ სიკეთე და სიყვარულია მოფენილი ძნელია იქ არ გქონდეს იმედი, რომ ამ გზის დასარულში გველოდება ბედნიერი ცხოვრება
და დაიწყება ის ხანა სადაც უბრალოდ ყველა ბედნიერი და არავინ კვდება, თუმცა ადამიანთა აზროვნების პიკმა იქამდე ვერ მიახწია, რომ მათ სიკვდილისგან და ბნელით მოცვილი ცხოვრებისგან სწორედ იმედი იხსნით, "იმედია ხსნა თანჯვისგან" არ აქვს მნიშვნელობა ადამიანის ცხოვრების ბილიკები ამაღლებისკენ მიექანება თუ დაღმავლობისკენ მას მაინც არ აქვს უფლება რომ არ ქონდეს იმედი!
ვიხედები გვერძე და ვხედავ იმედ წართმეულ საზოგადოებას, ხალხს რომელსაც დაუკარგავთ იმედი მხოლოდ იმიტომ რომ ცხოვრებაში ერთხელ წაიქცნენ, ერთხელ გაიგეს მიწის გემო, და რთხელ წააგეს ბრძოლა ცხოვრებასთან, მოდის მოხუცი მხრებ ცამოყრილი, ამდენი დარდისგან გატეხილი, დატანჯული, ნიღბით შემოსილი და იმედ წართმეული, მაგარამ უბრალოდ
ზოგს ვერც გაამტყუნებ მხლოდ იმიტომ რომ მათ არ აქვთ იმედი სამოთხის არსებობის, როდესაც ადამიანი გამოივლი ამდენ დამცირებას, რალატს, ტკივილს რთული გჯეროდეს რომ სადღაც არსებობს სამოთხე და გქონდეს იმედი უკეთესი მომავლის, თუმცა ვფიქრობ იმედი ამაღლებს ჩვენს სწრაფვას სულიერი სიმშვიდისკენ.
ადამიანის ცხოვრებაში უდიდესი დარტყმაა როდესაც გემსხვრევა იმედი, ის ერთადერთია რაც აქამდე სულსგიდგავდა და შენს ცხოვრებას უფრო ლაღსა და ლამაზს ხდიდა, ამ იმედებს კი ისევ ჩვენ ვამსხვრევთ ხალხთა სეუბრალებელი, სასტიკი, დაუნდობელი ბრბო, ალბათ იმიტომ რომ არც მათ ქონიათ იმედი!
ადამიანი ჩასწვდე ამ სიტყვის -იმედის ნამდვილ ჭეშმარიტებას არ არის მარტივი, თუმცა უნდა გწამდეს მისი,არ ვიცი რატომ, თუმცა ცხოვრება ბევრად წინაა წასული როდესა ადამიანს გაგაჩნია რწმენაც და იმედიც. რწმენა ხომ გვეხმარება ადამიანებს გავავლოთ ზღვარი კარგსა და ცუდს შორის, რათა არ გავხდეს სისაძაგის ნაწილნი, შემდეგ კი მოვიხედოთ მომავლის
ბილიკებიდან და ვტქვათ, რომ მე უიმედოდ ვცხოვრობდიო, მაშინ როდესაც უბრეალოდ შეეძლო ეწამა იმედის ქონის, როდესაც ტყდება შენს სულიერ-შინაგან სამყაროში იმედი შეიძლება იგრძნო უდიდესი ტკივილი, გეგონოს თავი მარტოსული, ცხოვრება გახუნებული ერთფეროვანი მოსაწყენი, და უბრალოდ არაფრის მომცემი მოგეჩვენოს შავთეთრ ფერებში, თუმცა
კაცობრიობის პრობლემა ზუსტაად ისაა რომ ვერ ხვდებიან ესაა მათი გამოცდაა, რათა დამსხვრეული იმედის შემდეგ შეიქმნან თავიაანთ ქვეცნობიერში ახალი მყარი, შემდგარი იმედი.შეიძლება ბევრი ვერც გაამტყუნო რადგან არ იცი რა გადაიტანეს მათ, და მათ დარდს ვერ ჩაუღრმავდე თუმცა თუ არა იმედი აბა რაღა გვაცოცხლებს ჩვენ კაცთა მოდგმას ამ ქვეყნად სადაც მუდამ მდინარეობს
ბრძოლა სიკეთესა და ბოროტებას შორის, ვინაიდან იმედია ხსნა, მაშინ ისააა ნაწილი ბოროტებაზე გაბატონებული სიკეთისა,
უიმედო ადამიანი ვერ ხედავ იმას რაც მას ბედმა არგუნა, თუ რამდენი რამ გააჩნი ბედნიერების კოლოფის შესავსებად, რადგან მას თვალთა ხედვაში ნისლი აქვს ჩამოწოლილი და სულ მთლად გადაებურა შიში იმისა, რომ ის ახლომომავალში დაეცემა და ვერ დადგემა მტკიცედ ნიადაგზე, თუმცა ადამიანს რომელსაც გააჩნია იმედი ის არ უშინდება არავის არაფერს და ცხოვრების
არცერთ ეტაპზე უკან არ იხევს, მისი ცხოვრება კი ფერადი, აზრიანი, მრავალფეროვანი და ღირსეულია, ვფიქრობ როდესაც ღმერთმა გააჩინა ადამიანი მას მაშინვე ჩაუნერგა იმედი რათა რაც შეიძლებ უფრო დიდ ხანს გაეძლო ამ ცოდვილ მიწაზე, ამიტომ გვქონდეს იმედი რათა ვიყოთ ამაღლებული სულისა და დიადი თვისებების კაცთა მოდგმა! იმედი ეს არის
ერთადერთი ნათელი წერთილი სიბნელეში..
ყოველთვის ტრაგიკულად ფიქრობდი, რაც შენში სულ მაშინებდა.
არ მეგონა თუ მისი მეხსიერება ასეთ "მახვილი" იქნებოდა.
-რატომ დუმხარ? გაფართოვებული თვალებით მომაშტერდა და კვლავ ცალი ტუჩი აუთამაშდა. ის ნერვიულობდა, მინდოდა ავმდგარიყავი, მოვხვეოდი, მეკოცნა, გულში ჩამეკრა და მეთქვა, რომ სისულელეა ეს ყველაფერი, ვითომ და წარსულის გამო ვშორდებით, ან დრო გაანადგურებდა იმას რასაც ჩვენ ვაშენებდით, თუმცა დრო მხოლოდ
სიყვარულს დაინდობს. და რომ ამ ყველაფერზე გული მეორეოდა.
-დემეტრე, დაგღუპავს ეს ხმამაღალი ფიქრი, მომიგო ტასომ და ფანჯარასთან დადგა. თუმცა ხშირად ნამდვილად გშველის, როგორც ვხედავ კარგად ხარ, წავალ.
ვიგღზენი ლოყები როგორ გამიწითლდა, თინეიჯერვით ვიქცეოდი, რა სასაცილოა.
-აქ ჩემი ჯანთელობს მდგომარეობის გასაგებად მოხვედი?
-კი აბა სხვა... ვერ ვხვდები, საით მიგყავს საუბარი.
-ტასო, რატომ არ გინდა, რომ უბრალოდ შეწყვ...
-გაჩუმდი,,, გაჩუმდი აღარ მინდა ამაზე საუბარი, დავიღალე, ამ მომაბეზრებელი საუბრებით,
არც კი შეეცადა რომ ჩემთვის მოესმინა, ადგა და კარი ისე გაიჯახუნა, თითქოს მართლაც არაფერს ნიშნავდეს მისთის წარსული და მე.
ადგომა შევეცადე, თუმცა დამწვარი ხელის ტკივილმა მაჯობა და დავეცი, ქალბათონი ლუ გაუჩერებლად ტიროდა, არ ვიცი რაზე აუჩუყდა ასე გული თუმცა, ჩდილობდა გავემხნევებინე, ეს არასდროს მიყვარდა, სხვისი სიტყვებით ნუგეში, თითქოს ცდილობენ შენში შემოიჭრან უნამუსოდ და შენს ტკივილს დაეპატრონო, წაიღონ და შემდეგ გათელონ, თუმცა
ვაფასებ, რომ დღეს კიდევ შესწევთ ხალხს ნუგეშის გამოხატვის ძალა.
ვხედავდი ის მოსაწყენი, და "უტვინო" ექიმი როგორ მოდიოდა ჩემკენ, და სულელივით იცინოდა, მისმა ამ საქციელმა კი სულ მთლად დაასხა ლაფი ჩემს შეხედულებას მასზე. არასდროს მიყვარდა ადამიენბი რომლებიც იცინოდნენ იქ სადაც არ უნდა გაეცინათ, აკეთებდნენ იმას რაც არ უნდა გაეკეთებინათ!
-ბატონო დემეტრე! სულ ტყულად შეგვაშინე ყველა, თქვენი პასუხები სრულიად საიმედოა, სანერვიულოც არაფერია, ფილტვებიც კარგ მდგომარეობაშია, როგორც ჩანს კვამლავმა ღრმად ვერ ჩაახწია თვქენს ორგანიზმში.
-რას აკეთებ? რა გემართება? გაჰყვიროდა რატი, ვეღარ გცნობ, ვეღარ, ჩემი მეგობარი სრულიად სხვა პიროვნებამ შეცვლა მისსავე სხეულში, და ახლა ისეთი სახით მიყურებს თიტქოს ზედმეტს ვლაპარაკობდე.
-ასეცეაა, დამიჯერე.
-იცი? არ ვიცი რა ხდება, ან ახლა რა და როგორ გტკივა, თუმცა ერთი თვით ქალაქ გარეთ გავალთ.
-და სამსახური?
-შვებულებას აიღებ, დამიდასტურა და მისაღებისკენ გაემართა...
დილით ხმაურმა გამაღვიზა, ეს არ გამკვირვებია, თუმცა ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა ჩემს საძინებელში რატის, რატომ ყრიდა აქეთ-იქეთ ტანსაცმელს, და საერთოდ რა ალიაპოთი დააყენა, ბინაში.
-ჰეი, რა ხდება? კარგად ხაარ? ნამძინარევი ხმით მივუგე, და ნახევარი წამის განმავლობაში მხოლოდ იმ ლანდ ვხედავდი, რომელიც ჩემს "გარდეროვაში" დარბოდა.
-ადექი უნდა წავიდეთ, გუში ხომ ვისაუბრეთ ამაზე.
-სად მივდივართ?
-შენს სოფელში.
არ ვიცი ეს სულელური აზრი საიდან მოუვიდა თავში თუმცა, არც საწიინააღმდეგო რამ გამეკეთებინოს.
თავის ტკივილი, ტრანსპორტმა უფრო გაამძაფრა, სოფლისკენ ჯერ კიდევ კომუნისტური "ავტობუსები" დადიოდნენ.
ჩემს წინ სარკე ეკიდა, 10 წუთის განმავლობაში თვალს ვარიდებდი თუმცა ბოლოს მაინც დავინახე ჩემი სახე,სარკეში ხშირად ვიყურები . დღეს როდესაც ისევ გდავწყვიტე ჩემს თავში ახალი ნაკვთი, ხალი ან სულ უმნიშვნელო რამ აღმომეჩინა ,
მე სრულიად ახალი ადამიანი აღმოვაჩინე . სარკეში ვიუყრები და ვფიქრობ , ნეტავ რაიმე ხოარ მეშლება , ნუთუ საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობ , ნუთუ საკუთარი სახე , რომელიც ბევრი ნაკლის მიუხედავად ძალიან მიყვარს ასეთი უცხოა ჩემთვის ,
ნუთუ ეს სახე მართლაც არასდროს მინახავ . ვუყურებდი საკუთარ თავს და ვეგუებოდი ჩემს ახლანდელ სახეს . ვიმახსოვრებდი ჩემი ახალი სახის თითოეულ მოხაზულობას , მაგრამ ვერაფერი დავიმახსოვრე . ჩემს წინ სარკეში არ იდგა ჩვეულებრივი ადამიანი , სარკეში მხატვრის მიერ ბევრჯელ გადასწორებული ხაზებით ,
ჩრდილებით გათხაპნილი სახის ადამიანი დავინახე ,რომელიც არაფრით მგავდა . ვუყურებდი საკუთარ თავს სარკეში და ვერაფერს საკუთარს , ჩემსას ვერ ვპოულობდი .
-დემეტრე,რა გემართება? ვეღარ გცნობ. აღელვებული ხმით განაგრძო საუბარი რატიმ, იცი ვერ ვუყურებ როგორ ეცემა სულიერად და შინაგანად ჩემი მეგობარი, ისე, რომ არც კი შემიძლია დავეხმარო, მხოლოდ იმიტომ, რომ მას არ სურს მომიყვეს მისი ღრმა საფიქრალი, რომელიც არც ისე კარგი არ უნდა ჩანდეს.
-ველაფერს მაშინ მოგიყვები, როცა სახლში მივალთ. ვუთხარი და თვალები დავხუჭე მინდოდა დამეძინა, ცოტახანს მაინც გავქცეულიყავი ამ ქაოსს, თუმცა რატი კვლავ არაფერს მაცდიდა.
-ჰეი, ძმაო, შეხედე, იმ ჩანჩქერს, ეს სოფელია თუ საკურორტო ზონა?
-ორივე, მსრალად ვუთხარი და კვლავ თვალები დავხუჭე.
....
-დემეტრე, ცივია, გაჩერდი, იცოდე გაგებუტები.
-კარგი რააა, მოდი ჩემთან.
-შენთან?
-ჰოო, მოდი,
-და სად?
-ახლა ნახავ, რაც მოგივა, ესეიგი სად და ვისთან ხო?
ხელი წელზე მოვხვიე და ჩანჩქერის ქვეშ გადავეშვით, მისი სველი თმა ხელებში მებლანდებოდა, და სახეები ისე ახლოს გვქონდა, ისე შევიგრძენი მისი სული, რომელსაც პირიან უშვებდა, რომ მივხვდი უიმისოდ ცხოვრებას ვერ შევძლებდი,
-ასე იდგები წყალში? მითხრა ტასომ და უფრო ახლოს მოვიდა.
-მეე, იცი? ისსს.
-მოკეტე, მაკოცე.
იმ წუთიდან კი ჩვენ ორის მოსიარული სული კი არა, ერთი მთლიანობა ვიყავით.
-გესმის? ხელი მკერდზე დამადებინა, და შეეცადა მისი გულის ფეთქვა შემეგრძნო.
-კიი, იცი, შენს გვერდით ჩვენი გულები ერთნაირად ძგერს,
მომეხვია და მითხრა რომ, სამუდამოდ ჩემი იქნებოდა.
....
-დემეტრე,, დემეტრე, გამოფხიზლდი, ჩამოვედით, ადექი. გაშტერერებული მიყურებდა რატი. და გაზაფხულის სურნელი კვლავ საშინლად განსაკუთრებული იყო ამ ადგილას, კვლავ შემიპყრო.
მივიხედე და მხოლოდ მაშინ მივხვდე, და ჩანჩქერთან არავინ იყო, იქაურობა გახუნებულიყო, და ჭუჭყით ავსებულა. სიზმარში კი შესანიშნავი იყო.
გვერდით მანქანა გაჩერდა და იქიდან ტასო გადმოვიდა, გავოცდი, ვერ მივხვდი აქ რა უნდოდა?!, გვერძე ის ცამიარა ითომ იქ არ ვიყავი, ან ვერ დამინახა.
დემეტრემ ხელი მომხვია და ჩემოდნები აიღო.
-რატი, დღეს რომ ვკვდებოდე.
-გაჩუმდი, რა სისულელეა, თიტქოს უნდოდა საუბრისთვის თავე აერიდებინა.
-და რომ ვკვდებოდე?!
-მაშინ ხვალ სამოთხეში შევხვდებით.
სახლში შევედი, და იქ......
-ნუ გეშინია, ვუთხარი და ძლიერ მოვეხვიე.
-გაზაფხული რომ იგვიანებს?
-აღარ დაიგვიანებს.
-რატომ?
-სხვა გზა არ აქვს, ჩვენ აქ ვართ ერთად. და ბუნება არ გვიღალატებს, მის სიდიადეშია ჩვენი ძალა.
გაოცებული თვალებით მიყურებდა ტასო.
-დემტრე, მე მაინც მეშინია.
-და რისი?
-შენი დაკარგვის.
-დაკარგვის? მე არ წავალ არსად, შენ ჩემში ცოცხლობ, და შიგ იფურჩქნები.
მომეხვია და ცრემლები წამოუვიდა, მისი ტკივილი ჩემში გადმოვიდა ამოუცნობი, თუმცა ნაცნობი.
იმ დილით, კარზე ზარ იყო, საშინელი სიცხის გამო საკმაოდ ნელა მივედი კართან, თუმცა რამის ჩამოიღეს კარი. კარები გავაღე. იქ კი ფრანგი ქალი აღმოჩნდა, ტასოს სავით ცისფერი თვალები ჰქონდა.
-დიახ, გისმენთ, რამით შემიძლია დაგეხმაროთ? ვუთხარი და გარეთ გავედი.
-თქვენ დემეტრე ხართ?
-დიახ, ქალბატონო. ერთმანეთს ვიცნობთ?
-მე ტასოს დედა ვარ, თუ შეიძლება ცოტახანით დრო დამითმეთ, თქვენთან საუბარი მსურს, ისე ამაყად იდგა თითქოს რაიმე დამეშავებინოს, თან ირონიული ღიმილი დაჰკრავდა სახეზე.
-დიახ, რათქმაუნდა, ახლავე გამოვალ.
ბაღში გავედით, ფრანგული ვარდების მოსასვენებლ ოთახში შევედით. ვარდებს ისე ათვალიერებდა თითქოს აღფრთოვანებული იყო მაგრამ არ სურდა კომენტარის გაკეთება, -კარგი ვარდებია. ჩაილაპარაკა და სავარძელზე ჩამოჯდა.
-არ ვიცი ახლა რა ურთიერთობა გაქვთ შენდა ტასოს, თუმცა მის ცხოვრებაში დაპრკოლება ხარ.
-ვერ გავიგე, როგორ თუ დაპრკოლება?
-როდესაც შენ ტასო მიატოვე, ის შემი მოსავლელი იყო, ღამით ატირებულს მე ვაწყნარებდი, ვხედავდი ფანჯარაში საათობით როგორ იდგა და გაუთავებლად ფიქრობდა, მომავალს იღუპავდა, თუმცა ერთ დღეს წიგნები ხელში აიღო, იმიტომ არა რომ თავის მომავალზე ფიქრობდა, არამედ თუ რამეს მიახწევდა, შენ უფრო ადვილად გნახავდა.
-ის ახლა ბედნიერია, ტყუილად კარგავთ დროს, მე ერთხელ უკვე გავუხვიე ჩემი და ტასოს გზიდან, ახლა კი არსად წავალ. მეორედ შევუყვარდი და ვეღარ დავკარგავ.
-მეორედ? მას არც დავიწყებიხარ. შლაპა მოიხადა და ფეხზე ადგა.
- მე არსად წავალ, და ვსო, ვიგრძენი როგორ მივედი გაბრაზების ზღვარზე.
-მის მომავალს რისკის ქვეშ აყენებ.
-დამიჯერეთ უჩემოდ უარესი იქნება, ისევე როგორც მე მის გარეშე ვერაფერს მივახწევ.
-ამის მოსმენა მინდოდა.
ვერ მივხვდი თავიდან მის სიტყვებს, თუმცა ყველაფრის ჭეშმარიტების გასაგებად, დროა საჭირო.
....
ხის ზირში ვიჟექი და ტასოს ვხატავდი, თუმცა მისი პოზა ცოტა სხვანაირად მქონდა წარმოდგენილი.
-მოვიწყინე, თავი ჩაღუნა და გაიცინა
-რაიმე უკეთესის შემოთავაზება შეგიძლია?
-ჰმმ, თანსაცმლის გახდა დაიწყო და ვარდებთან სკამზე დაჯდა, -ასე ჯობია, ახლა დამხატე.
მისდამი გრძნობა რატომაც შემაშფოტებელი ხდებოდა. არ ვიცოდი მისთვის იმ წერილზე როგორ მეთქვა რაც დილას მივიღე. თუმცა ის მაინც გაიგებდა და ჯობდა მაშინ მეთქვა. ავდექი, მისკენ წავედი, და სახე ათასგვარ შემეცვალა. ფიქრები მაშინებდნენ, თუ რა რიაქცია ექნებოდა მას.
-ტასო, საუბარი მინდა,
-ჯერ ჩემთან მოდი.
გამეღიმა და მივუახლოვდი.
-მასე არა. ტქვა და წამოდგა, ზედ მომეკრო, თავი ვერ სევიკავე და ისე ძლიერ ვაკოცე გონება დამაკარგინა.
-ბატონო, დმეტრე არ გცხვენიათ, ხელები გასწიეთ.
-ასე ხომ არ ჯობს? გამეცინა და....
-გახწნილო. ხელი ჩამკიდა სახლისკენ წამიყვანა, ისეთი ბედნიერი სახე ჰქონდა, მისი ღიმილი ყველაფერს ცვლიდა.
მის სიმხურვალეს ისე ძლიერ ვგრძნობდი ისე მჭიდროს მივაკარი, რომ შესანისნავი იყო.
-დმეტრე ადექი ჩაიცვი. მგონი ვიცი სადაც უნდა წავიდეთ.
-ახლაა? საად? საწოლიდან წამოვხტი და ჩაცმა დავიწყე.
მთელი გზა იმას ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა მისთის საფრანგეთის ამბავი, თუმცა ვფიქრობდი ჯობდა საღამოს წყნარად მესაუბრა.
ეს ადგილი, რამდენ რამეს მახსენებს, იქნებ სწორად აქ დაიბადა ის რაც ახლა ასე გვიპყობს. გამიტაცა ფიქრებმა, იქნებ ეს ყვალაფერი მისი დაკარგვის გამო იყო.
ჩანჩქერი ისე ძლიერ მოდიოდა, თითქოს ბობოქრობდაო, ან უბრალოდ მე აღვიქვამდი ასე.
-რაზე ფიქრობ? გაოცებულმა მკითხა.
-არაფერზე. წელზე ხელი შემოვხვიე და ძლიერ ჩავიკარი გულში.
-ბედნიერი ხარ? დაბნეული მიყურებდა.
უცბად ვერ გავეცი პასუხი, დავფიქრდი რა არის ბედნიერება და ვერ მივხვდი, ამაზე არასდროს მიფიქრია სერიოზულად. მხოლოდ თავი დავუქნიე დასტური ნიშნად.
-და მაინც რა არის ბედნიერება? ყველა ადამიანი სხვადასხვანაირად აღწერს მას, ზოგიერთი საერთოდ ვერ ხსნის, რას განიცდის, როდესაც ის ბედნიერია. გამიგია, რომ ბედნიერების დროს ზოგიერთი ადამიანი თავს გრძნობს თითქოს მას გამაყუჩებელი გაუკეთეს და ერთი კონკრეტული შეგრძნების გარდა სხვას ვერ აღიქვამსო..
-მე ასე არ ფიქრობ, დმეტრე იცი, ჩემი ბედნიერება შენ ხარ, ასევე ფიქრობ, რომ ცხოვრება იმდენად ხანმოკლეა, რომ არ უნდა ველოდეთ სასწაულების მოხდენას, რომ ბედნიერი გავხდეთ, ყოველღიურ ცხოვრებაშიც შეიძლება ვიპოვოთ ბედნიერი მომენტები. რაღაც დიდის მოლოდინში არ უნდა გამოგვრჩეს ის ბედნიერება,
რასაც ყოველდღე ვხვდებით. ბედნიერება შეიძლება ყველაზე ელემენტალურმა და შესაძლოა ძალიან უმნეშვნელო შემთხვევამაც კი მოგვანიჭოს, უბრალოდ პოზიტიურად უნდა ვიყოთ განწყობილნი და მზად ვიყოთ ბედნიერების მისაღებად. უარი არ უნდა ვთქვათ სულ ცოტა ბედნიერებაზეც კი. სიცოცხლე ხომ ძალიან ხანმოკლეა, იმისთის, რომ სულ ცოტა ბედნიერებაც კი მოვიკლოთ...
მისმა ნათქვამმა უფრო დამაფიქრა.
წყალში შევედით, ძალიან ცივი იყო, თუმცა მისი თბილი ხელი მეჭირა.
-ტასო.
-გისმენ. ამომხედა და უცბად გამიჭირდა მისი თვალების და წყლის ერთამენეთისგან გარჩევა, ორივე გამოღჩეულად ლუღჯი იყო.
-სველი უკეთ გამოუყურები.
დაიხედა და კაბა ტანზე ისეე შეეწბა, რომ ყოველი სხეულის ნაწილი ძალიან მკაფიოდ უჩანდა.
-ახლა მიფრთხილდი, კაბა სულ გაიძრო და წყალში ჩამაყურმელავა. დაახლოებით 5 წუთი წყლის ქვეშ ვიყავით, ჩვენი ტუცები ერთმანეტს წამიერადაც კი არ მოშორებია. მისი თმა წყალში ისე საოცრად, მოძრაობდა, როგორც ვარსკვლავები დარბიან ცაზე.
ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა.
-გისმენ რატი,
-სად ხარ? სახლში მალე მოხვალ? აღშფოთებული ხმით აპნევდა სიტყვებს.
-კარგად ხარ? კი მოვალ 2 საათში.
-რა მალეა, ნაღვლიანად ჩაიჩურჩულა.
მივხვდი მან წერილი ნახა.
-ტასო. მოდი აქ. საუბარი მინდა, რაღაც უნდა გითხრა.
წყლიდან შეშინებული სახით ამოვიდა, თიტქოს გრძნობდა ყველაფერს.
-წეღანაც გსურდა საუბარი, მაგრამ არ მოგისმინე, რაშია საქმე?
-დღეს დილით, როცა შენ ჯერკიდევ გეძინა, ქვემოთ ყავის გასაკეთებლად ჩავედი. მინოდა საწოლში მომერთმია და გამეხარებინე, თუმცა ამ დროს ფოსტალიონი მოვიდა, და ბარათი მომიტანა. დიდი თავი და მოკლე ტანი ჰქონდა, ძალიან უცნაური კაცი იყო. ვერ მივხვდი ეს რატომ ვთქვი, უბრალოდ საუბრის გაწლვას და თან მალე დასრულებას ვცდილობდი.
-მერე, რა ეწერა იმ წერილში?
-საუკეთესო ვარიანტი გამოცნდა, კომპანიის თაობაზე, მმართველად უნდათ რომ დამნიშნონ, როგორც მეწილე.
წამოდგა და ხელი გამიშვა. თითქოს გავცივდი.
-ყველაფერი კარგად იქნება.
-როდის ჩამოხვალ? ჩაცრემლებული თვალებით მიყურებდა.
-1 წელში თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ....
-უკვე ყველაფერს ნიშნავს.
-ცრემლები დამალე.
-ამას ნუ მთხოვ, ისინი სულს აძლიერებენ.
-ტირილი მინდა და ცრემლები არ მომდის. დარცხვენილმა თმაზე ხელი ჩამოვუსვი. მე მიყვარხარ, ამას დრო, მანძილი, ადგილი ვერ შეცვლის, ხელი ხეზე მიაყრდნო, თითქოს შიგნით რაღაც ჩასწყდა. ცრემლები შეიმსრალა, და მანქანის გასაღები აიღო. არ გავყოლილვარ, მინდოდა მეთქვა რომ პასუხი ჯერ არ მითქვამს კომპანიისთვის.
-იქნებ წამოხვიდე, გაციებული ხმით მივუგე.
-ბაბუს ვერ დავტოვებ, აქ ძალიან ცუდადაა.
მანქანაში ჩაკდა და ნისლს შეუერთდა.
....
ოთახში შევედი დავწექი, და წყნარი მუსიკა ჩავრთე, ამ დროს ვირაც მეხივით დაეცა კარებში.
-რატი, რა მოხდა?
ფეხზე წამოდგა და ისიც გვერძე დამიწვა.
-როდის მეტყოდი რომ მიდიხარ?
-დამშშვიდდი დიდი ხნით არა.
-და რამდენია ეს "დიდი ხანი" ?
მომეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა. - და ტასო?
-ის კარგად იქნება.
-ორჯერ ჩამოვალ ვნახავ.
-მხოლოდ წელიწადი და რამდენიმე თვეა.
-მხოლოდ. ჩაიცინა და ფანჯარასთან დადგა. დემეტრე, იცი? სიყვრულისთვის მთებს დგავდნენ, ზღვაში, და შენ ახლა აქ წევხარ თითქოს არაფერი მომხდარა და მუსიკას უსმენ, საერთოდ რაზე ფიქრობ ახლავე ადექი და წადი მასთან, რადგან ვერ გიყურებ როგორ იტანჯები, ისე რომ არც მიშლი გულს.
გასაღებს დავწვდი და მასთან გავემართე წვიმდა, ციოდა, ქუხდა და შიშის სურნელი ტრიალებდა, გაზაფხულს ახასიათებდა მრავალგვარობა.
მანქანიდან გადმოსვლისთანავე ტალახში ჩავეცი, გაბრაზებული წამოვხტი და კარზე დავაკაკუნე, თავიდან არავინ გააღო შემდეგ კი კაკუნი გაისმა, ბუბუ ჯოხით ხელში გამოვიდა.
-შვილო, რა დგმართნია, შემოდი, რას გავხარ. კარგად ხარ?
-ტასო სადაა, სადააა... ის ხომ არ წავიდა?
-კი წავიდა. ძვლივს ჩაილუღლუღა
-კიმაგრამ სად წავიდა?
-არვიცი გაბრაზებული მოვარდა, სულ სველი იყო, თქვა წამლების საყიდლად მივდივარო, და გაშმაგებული გავარდა.
კარი გამოვიჯახუნე და უკან დავბრუნდი.
-შვილო, ჭკუით მოიქეცით წარსულის შეცდომებს ნუ გაიმეორებთ. კარში მდგარი მიყვიროდა ბაბუ.
ნეტარი ავგუსტინე ამბობდა: ,,როდესაც არ მეკითხებიან რა არის დრო, მე ვიცი რა არის იგი.. ხოლო როდესაც მინდა მისი განმარტება, უკვე საერთოდ აღარ ვიცი.“ მართლაც, დრო ხანგრძლივია მხოლოდ მათთვის, ვინც არ იცის რაში გამოიყენოს და ეს ხანგრძლივობა შემდეგ უკვე მარაზმში გადადის. ახლა მხოლოდ ტასოს ნახვა მინდოდა.
...
დემეტრე კვლავ ფანჯარასთან იდგა და თავს აქნევდა.
-ვერ ნახე?
-დავაგვიანე.
-შენი ბრალია. გაბრაზებით და სინანულით თქვა. მოვიდა და მომეხვია, გამაგრდი, ყველაფერი ამით არ მთავრდება, იქნებ ახალ იწყება. რომელზე მიდიხარ?
-6-ზე. უკვე 5 საათი იყო, რატი ბარგის ჩალაგებაში მომეხმარა და აეროპორტში მივედით. როდესაც ბილეთს ვაძლევდი და გასაფრენად ვემზადებოდი, ნაცნობი ხმა მომესმა, შეჩერდი, შეჩერდი, გთხოოვ, ასე ვერ წახვალ, ვერ დამტოვებ და მერე ისევ ვერ დაბრუნდები, მიყვარხააარ.
საშინელი სისწრაფით დავყარე ყველაფერი და უკან გამოვიქეცი, აცრემლებული თმა გაწეწილი, ტასო კუთხეში ჩაკეცილიყო და ტიროდა.
-ტასო, ტასოო, ძვირფასო.
-დემტრე, დაიყვირა და ზედ შემომაფრინდა, სასწაულად მომეალერსა, თან ტიროდა. ვიცი მიდიხარ, თუმცა ვერ გაგიშვებ, მღირდები, მაგრამ ვერც იმას ვაპატიებ საკუთარ თავს რომ შემს გამო ასეთ შემოთავაზებაზე ტქვა უარი.
ისე ძლიერ ვეხვეოდი, მინოდა ჭამი საუკუნედ გადაქცეულიყო, მართლა ვიგრძენი რომ ვკარგავდი, მისი დაკარგვა კი საკუთარი თავის დაკარგვა იყო. უიმისოდ წამიც ლპეპოდა და ცხოვრებაც, უბრალოდ ყველაფერ შათეთრი ხდებოდა.
-ბატონო, მიდიხართ. ოპერატორი გაჩტერებული და გაოგნებული მიყვიროდა.
ტასომ ხელი გამიშვა, კვლავ მომეხვია და მითხრა დაგელოდები, წადი თავს გაუფრთხილდი.
რატიმ თვალი ჩამიკრა და ბილეთი გამოიღო მაიკიდან.
-სად მოდიხარ? გაუგნებულმა ვკითხე.
-მარტო არ გაგიშვებ. თან უჩემოდ არაფერი ხარ, გაიცინა და მომეხვია, როდესაც უკან გავიხედე სადღაც გაქრა სიწითლე, თუმცა რატი გვერდით მყავდა და არ მაწყენდა.
11 მაისი. სასწრაფოდ ბარგი რატის მივაჩეჩე და წამოვედი რომ.......
დღეები, გამუქდნენ, ვერარაფერს ვიგებ, დავიბენი, ღურებლებში ავედი და ვეღარ ჩამოვდივარ. გაზაფხული მახრჩობს, მცივა, შიგნით მცივა, სამყარო კი ურცხვად იწვის. ხეები ზემოდან ამაყად დამყურებენ, ისინიც კი გაიფურჩქნენ, გაზაფხულის ქარს ვუსმენ იქნებ შენი ხმა ჩემთან მოიტანოს. ცხოვრება გამიხუნდა მიუხედავად იმსა რომ მხოლოდ სამი თვე გავიდა იმის შემდეგ, რაააც...
ხალხიც შეცვლილი მეჩვენება, და საკუთარი მეც. მცდილობ სიცოცხლე გავაგრძელო. ყველას ნიღბები მოურგიათ.დღე იწვის და ღამე იწვის ღამე რომელიც ჩემი სულის საძღვარს წვავს, ღამით მზის სხივებში ვიჭრები და ვხვდები ცეცხლის დასასრული,ძვლების მტვერი, ღამით ჩემს სუნთქვას ჭრის, ენას ყლაპავს, ზურგს მაქცევს და ტრიალდება
ღამით ვხედავ დღის განათებულ სიცრუეს, თვალები შეკერილია, თეთრი კბილები იღიმის, ღამეს სძინავს ლაპარაკობს და დროს ინიშნავს, ამ ყველაფრის მერე კი მაინც მიწევს ვუყურო გზას, რომელიც შენკენ მოდის. დამიბრუნდი! შენი ტასო.მ
მზის სითბოთი ვთვრებოდი, მედა დემეტრე, ქალაქში ვიყავით გასულები, როდესაც სახლში დავბრუნდი, თითქოს კედლებმა რაღაც უცნაური ექო გამოსცესო.
-რატი, გაიგე? გაოცებულმა ვკითხე ჩემს გვერძე მდგომს.
-რაა?
-ექო.
-რა ექო, რის ექო?
-კარგი დაივიწყე, ყველაფერი რიგზეა, ვიცრუე და გავუღიმე.
-დემეტრე, ეს წერილი შენი მისამართითაა მოსული, და მაგიდისკენ გაიშვირა ხელი.
როდესაც ტასოსგან წერილი მივიღე მაშინვე ბარგი ჩავალაგე, მხოლოდ საჭირო ნივთები, და მისკენ გავემართე.
ჰერში ყოფნა და იმაზე ფიქრი, რომ 4 სააათში მის გვერდით ვიქნებოდი, გასაოცრად მაბედნიერებდა. მობილურზე გამოცდის პასუხებს მწერდა.
-დემეტრე, ძვირფასო, გასაუბრება გავიარე, ტესტირებამ შთამბეჭდავად ჩაიარა. კარგად ვარ. ჩემზე არ ინერვიულო.
სიხარულისგან, რატის ვწვდი და "დავაბანჯღალავე".
-ჩააბარა, ჩააბარა..
-შენ თუ მომკლავ მე, შეშინებულმა, და ცოტა დაბნეულმა ამომხედა.
გაუჩერებლად საათს ვუყურებდი.
ტასოს არ მინდოდა სცოდნოდა, რომ რამდენიმე საათში გულში ჩავიკრავდი, თუმცა როგორც ჩანს რატიმ როგორც ყოველთვის ახარა.
....
სიცხე ქაოსი, ბურთები, ხმაური სანთლები, გაფაციცებით დარბოდა ტასო ოთახში, დიდი მოლოდინით იყო, ყველა დეტალი გათვალისწინა და სახლი დაკეტა. დროის გასაყვანად საჯირითოდ წავიდა. ბავშობიდან უყვარდა ცხენები და მათთან დროის გატარება. ალბათ ეს დედამისის დამსახურებაა, იგი ყველაფერს ასწავლიდა რაც დახვეწილ ქალს მოეთხოვება.
ჯერ კიდევ XVII საუკუნეში ჯირითობდნენ დედოფლები და პრინცესები.
როცა მიწაზე ფეხი დავდგი, თითქოს ის შევიგრძენი, რაღაც რაც მასთან მქონდა. თუმცა ვერ ვიძახდი, საუბარი მიჭირდა, ალბათ დაღლილობის ბრალი იყო. პირველი რაც ვიგრძენი იასამნის სუნი იყო, გაზაფხული ახლოვდებოდა.
სისწრაფე, ადრენალინი, მოტოციკლეტით ძალიან სწრაფად მივდიოდი, ვერ ვგრძნობდი, სისწრაფეს, როგორ მალე მიდიოდნენ უკან ბუნების ჩანახატები. ძალიან ჩქარა მიაჭენებდა ცხენს, აღმზრდელი უყვიროდა.
-ფრთხილად ტასო.
არ ისმენდა, იღიმოდა და სისწრაფეს უმატებდა.
მოტო ისე სწრაფად მიმყავდა ფიქრებში გართული ვერც მივხვდი თუ როგორ გადავცდი სისწრაფის საზღვრებს, თმა ტუჩები კანი ტასოს ის ნაწილები მახსენდებოდა რაც ასე მიყვარდა.
მისკენ მივილტვოდი,..
-ტასო ფრთხილად, ცხენი ჯერ კიდევ ახალგაზრდაა, ასეთი სისწრაფით უჭირს გადაადგილება, როდესაც ბაგირს გადაახტა ცხენი, ერთი რკინა ჩამოვარდა, თუმცა ტასომ კვლავ განაგრძო ჯირითი.
-ამ გოგოს არაფერი ეყურება, თავისთვის საუბრობდა ცხენების მომვლელი.
ბორბლები, ასვალტს ცდებოდნენ, თითქოს გავფრინდი, ყურში კი რატომღაც, წვიმის წვეთებზე მოცეკვავე ნოტები ჩამესმოდნენ, ეს ხმა 5 წელია აღარ მომისმენია, თუმცა ყურადღება არ მიმიქცევია, ან საერთოდ ასეთი მოულოდნელი წარსულის ფურცლები რა საჭიროა, აწმყოში!... უადგილოა, თავხედობაა წარსული რომ მასე ცხვირს ყოფს ჩვენს ცხოვრებაში.
ირგვლივ ატმის ხეები აყვავებულან, გაზაფხულის ნიშნები!
სისწრაფე, ნიავი, მეგონა ფრთები მქონდა, წინ სატვირთო მიდიოდა, უცბად დაბნელდა ტასო ძირს დაეცა, ცხენი დასუსტდა, ხოლო დაცემულ რკინას ძლიერად დაარტყა ანასტასიამ თავი.
სიცივე, იყო, "თითქოს სიცივეს კაცი მოუკლავს საწყალი აქეთ გორავსა!" ვფიქრობდი, ვფიქრობდი, მტკიოდა, ვერ ვიტყვი როგორ გამეხსნა გული, ხელი დავიდე კედლებს მუშტების რტყმა დავუწყე, საშინელი სისწრაფით გავიარე 3 დაუსრულებელი დერეფანი, სიმწრისგან ცრემლები, ზედვე მაშრებოდნენ, პალატის კარი იყო მასალა რაც სიცოცხლესა და სიკვდილს ყოფდა.
მისი მშლობლები თავზე ადგნენ, მამამისმა კარი გამიღო.
-დემეტრე, ცოტა დარჩა, ის შენ გელოდება, .
დედამისი ქალი რომელიც რამდენიმე თვის წილ ამაყად მელაპარაკებოდა, ახლა განადგურებული ძირს იჯდა და ღმერთს შვილის გადარჩენას შესთხოვდა.
მუხლები მომეკვეთა, სიბნელე მისდგურებდა, მისი სახე ისეთი უნაკლო იყო, ზღვა დამშვიდებულიყო, ჩამქარალიყო, მის თვალებში ყოველთვის, რომ ბობოქრობდა. ხმას ვერ ვიღებდი მას რომ ასეთს ვხედავდი ტკივილი მახრჩობდა, მინდოდა მეყვირა.
-ძალიან გთხოვ ტასო, ძალიან გთხოვ, არ დამტოვო ჩემო საყავრელო, შენს ცხოვრებაში იმდენი დაუსრულებელი საქმეა, თვალები გაახილა და ეს იყო უკანასკნელი მზერა, გაცინების თავიც არ ქონდა, უნდოდა რამე ეთქვა თუმცა პირს ვერ აღებდა, მისი ხელი მეჭირა და იმ სითბოს ვგრძნობდი, რაც ცოტახანში სიცივემ შეცვალა. -არ დამტოვო გთხოვ.
დარჩი ჩემთან ტასო. გთხოვ ნუ დამტოვებ.
-დემეტრე, მოიწიე, ჩემთან მოდი, ხელი აწია და სახეზე მომეალერსა უნდოდა ეთქვა, რომ გაზაფხულმა აღარ... -ნუ მოიწყენ, ჩვენ კიდევ შევხვდებით გპირდები, პულსი გაჩერდა, სიჩუმე ჩამოვარდა, ტირილი ამიტყდა, გვერძე მივუწექი და მისი ცივი სხეული ჯერ კიდევ თბილი იყო. ვეხვეოდი, და სმიწარე მკლავდა, მისადგირებდა და მფატრავდა. მელოდიები შეწყდნენ, მუსიკა შეწყდა და თითქოს დროც გაჩერდა.
როდესაც მის სახლში მივედი, ატირებული ხალხი დამხვდა, თუმცა ზოგი მხოლოდ მოვალეობის მიზნით ყრიდა მათ უიმედო თვალებიდან ფუჭ ცრემლებს, მისი მეგობრები, კი იმაზე მეტად შემოცდნენ ვიდრე საკუთარი თავი. მის ოთახში შევედი, მისი სურნელი ჯერ მკიდევ ყველგან ტრიალებდა. ის საგნები, ტასოს თავს მახსენებდნენ, ყველაფერი ტკივილს აღვივებდა შიგნით,
ამ ყველაფერს ვეღარ გავუძელი. კანკალმა ამიტანა, და უსასრულობამ დამისადგურა, ნუთუ შეიძლება ადამიანმა ასეთ ტკივილს გაუძლო და გააგრძელო ცხოვრება, მისი რამდენიმე ნივთი ავიღე და გავიქეცი, კიბეები ბოლომდე ვერ ჩავირბინე, მუხლები მომეკვეთა, ვიგრძენი როგორ დავგორდი...
....
-როგორ არის?
-დეპრესიის ქვეშაა.!
-და როგორ იქნება ექიმო? გაკვირვებული კითხულობდა რატი, თან დაბნეული არ იცოდა რა უნდა მოემოქმედებინა.
-გააჩნია ის რგორ შეუწყობს საკუთარ თავს ხელს.
იმ საღამოს მინდოდა მასთან წავსულიყავი.
-დემეტრე? მეხივით დაიყვირა რატიმ. -რას სჩადი რას? ჩემზე იფიქრე თუ რამხელა ტკივილს მომაყენებ ამით, და წამლები დამაყრევინა. - დემეტრე, ძმაო, ნუ გეშინია ისევ ამოვა მზე, საკუთარ თავს ნუ მიატევობ და ნუ ეძებ ტასოს, ის წავიდა შეეგუე ამას, თუმცა ყოველთვის შენთან იყო და იქნება, ნუ გეშინია არახარ მარტო შენ,
შენი ფიქრები მხოლოდ მას მისდევს, ქრის ქარიშხალი, ბობოქრობს ვიცი. ვიცი ახლა შენთვის ქარების დღეა ქრიან ფოთლები, და გადაწურული იმედები ერთიანდებიან სამყაროს წინააღმდეგ, თუმცა შენთვის, ჩემთვის და შენი საყავარელი ადამიანებისთვის უნდა გამაგრდე. მას კიდე შეხვდები, ნუ გეშინია ისევ ამოვა მზე!...
მისი საფლავი არ ყოფილა ჩემთვის საუკეთესო ადგილი თუმცა მასთან ყოფნისთვის სხვა საშუალება არ მქონდა, კომპაანიდაან წამოვედი, და ბაბუს ვუვლიდი, ერთ წელში ისიც გარდაიცვალა. შემდეგ სოფელში ვცხოვრობდი, მას ხშირად ვესაუბრებოდი, ვიცოდი ყოველთვის მისმენდა, და დღემდე ჩაის ორ ჭიქას ვაკეთებ ბაღში ვზივარ, და ვცდილობ ტკივილს გავუმკლავდე.
20 წლის შემდეგ დემეტრე ინფაქტით გარადიცვალა, ხოლო რაიტიზე ინფორმაცია არავინ იცის.
სიცოცხლე და დრო ერთმანეთის განუყოფელი ნაწილია. არ არსებობს სიცოცხლე დროის გარეშე და დრო სიცოცხლის გარეშე. ადამიანები იბადებიან,იზრდებიან და კვდებიან.არა მარტო ადამიანებს არამედ ირგვლივ ყველაფერს ოდესმე დრო მოკლავს.
ყოველთვის იყო დროში რაღაც,რაც მუდამ ღლიდა ადამიანს,ალბათ ის რომ რეალურ დროში დრო ძალიან გრძელი და დაუსრულებელი გვეჩვენება,წამების შემდეგ კი ძალიან მოკლედ გაირბენს ის,მხოლოდ წამების შემდეგ..
რა არის სიცოცხლე ? რთული კითხვაა -სიცოცხლე სევდა არის - ადამიანად ყოფნის ტკბილი სევდა
სიცოცხლე ერთი წამია, წამში ეტევა ალბათ რაც არის... სულ ერთი წამის სითამამეა , სიყრმე... სილაღე , ცეცხლი , ნაცარი.
წამზომი ირთვება და ათვლა იწყება. ერთი, ორი, სამი და მიდის დრო. იწყება მათემატიკური ქაოსი. უსასრულობას აკლდება დრო. ესეიგი დრო კლებადია. რიცხვები უსასრულოდ გრძელდება. დასასრულის მოლოდინში იღლება დრო და ბოლოს საათიც ჩერდება და სიცოცხლეც !.
წამები,წუთები საათები დღეები საით მირბიან? რატომ გარბიან? ნუთუ ესაა უფლის წყევლა. მეე, მეეე დროში ვილევი, ვეღარაფერს ვასწრებ, დროში ვიწვები, ვიცი დრო მე დამდევს ყველგან, როგორც აჩრდილი პატრონს.
მათროობ,,, მათრობ, მახჩობს ისევ მპირდება შველას.დროის გაქცეული ფრაზები დამძახიან მოკვდი რომ გახდე თვითონ, ნუთუ ესააა ცხოვრების ნამდვილი ჭეშმარიტება, არა არ შემიძლია დავეთანხმო მას,
რადგან ცხოვრება ხომ მშვენიერია, უბრალოდ თითოეულ ჩვენგანს გვყავს დაუმარცხებელი, საუკუნო სენი დრო, მას ვერ ვამარცხებ, მივბივარ შავ ბნელ ოთახში თუმცა დროში ვიწვები, ვხედავ ცეცხწაკიდებული
საათები როგორ მორბიან ჩემკენ, მაგრამ დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს, მხოლოდ ეს გრძნობა მეფობს ამ ქვეყნად! გაიძახოდა ბიჭი რომელიც ყველაფერს ცისარტყელას ფერებში ხედავდა, სიყვარულის წინაშე
ყველანი უძლურნი ვართ, ღმერთმა ადამიანს ეს გრძნობა ჩაჰბერა პირველად, რათა იგი ამქვეყნიურ სიდიადეს ჩასწდომოდა, "სიყვარული აგვამაღლებს, ვით ეჟვანი ამას ჟღერენ"
სიყვარულია გზა ღირსეული ცხოვრებისკენ. ეს ის გრძნობაა რომელიც ათას გვარ სიშმაგეს გვათქმეინებს და გავაგძელე წერილის წერა ამ ორ დაპირისპირებაზე სამყაროში "სიყვარული" და "დრო"
ჩემი ტკივილი წესით შენი ტკივილი უნდა ყოფილიყო. მე მოვიჭრიდი, წარსულს რთულს ოღონდ შენ არ გტკენოდა! წარსულს სადაც ის დრო იყო გამეფებული სადაც სიტყვა ჩვენ იყო, იქ სადაც სიყვარული იყო!
როგორ ცივა ნეტა იცოდე... გარეთ არა ლამზო აქ ცივა აააააქქქ ჩემში იყინება სამყარო ბილწი. ვზივარ და ვგრძნობ მოგონებების ზღვაში როგორ მოვდივარ შენთან. ჩემთვის ახლა სულიერიც კი უსულოა. მინდოდა
გცოდნოდა სასჯელი ჩემი, ხოო ხო ის სასჯელი რომელიც განგებამ მიბოძა და ეს სიყვარულია. ზოგი იძახდა ისე უყვარდა ღმერთო თურმე დიდხანს ელოდაო, უზილობისგან ძალა გაცლულს აღარც შეეძლო ამ ქვეყნად
არაფერიო, ერთნი ამბობდნენ ჭკუაზე შეშალა ამ სიყვარულმაო, ხოლო მეორენი სულ აამაღლა ამ გრძნობამო, რას გაიგებ ხალხი ხომ ჭრელია როგორც ცისარტყელა.
ქარს გამოვყვები, ქარს, დრო ემოციებს ჭამს, გამწარებული ვწერდი წერილს, მაგრამ არ ვიცოდი, მართლა შევძლებდი დაგოლდებოდი მთელი ცხოვრება
ჩემო სიცოცხლე?.. იცი?! დავიკარგე სამყაროს უკინითობაში.... დრო გავიდა, კი ის დრო, რომელმაც ყველაფერი დაანგრია, გაანადგურა, მაგრამ არა ის
გრძნობა რასაც შენდამი ვგრძნობ. დრო, ხომ ემოციებს ჭამს, ზუსტად ამის მეშინია.
მე, ვეღარასდროს ვერ გნახავ ალბათ, ვერ მოვალ, შენთან, ... მე ყოველთვის ვიცოდი, რომ მოწამლულ წარსულს ვერ განკურნავს, ვერანაირი ბედნიერების
ტრიუმფალური წამები...მაგრამ ბედნიერების წამებიც მომიკლეს უუფლებო შავმა ღმერთებმა. ასევე მინდა ისიც გითხრა, რომ მე არასდროს მქონდა იმის თავი
რომ შენთვის ყველაფერი მეთქვა, უბრალოდ ოცნებებს ვეპრანჭებოდი. ვოცნებობდი და ამ ოცნებების ტალღებში გეუბნეოდი, ნინა ნუ მოკლავ სიყვარულს ცოტაც
ვაცოცხლოთ, სიზმარში მე ვხედავ შენს მოქარგულ კაბას და ვეცეკვებოდი ჩემს თავს სიკვდილამდე, ვე ვოცნებობდი ყოველთვის, რომ მოხვიდოდი ჩემთან და ვგრძნობდი
დარჩებოდი, რადგან უშენოდ მეგონა მოვკვდებოდი. ასევე მეგონა, რომ მე ყველაფერს მოგცემდი შენ, რასაც მთხოვდი და შენ მოგიძღვნიდი ყოველ ჩემს წამს,
უბრალოდ მინდოდა ერთხელ ჩაგეხედა თვალებში და დაგენახა სამყარო ბილწი რომელიც ჩემში იყინებოდა...
ეს იყო, გრძნობა, დიახ ჩემო სიხარულო ეს ის მრავალსაუკუნოვანი სენი იყო, რომელმაც ჩამფერფლა, შენდამი ჩუმმა ტრფობამ არ დამინდო. ახლა ერთდროულად
იმდენი მოგონება იყრის თავს, იმდენი ბედნიერების და ტკივილით სავსე საღამაოები, რომელიც შენგამო განვიცადე, რომ ზე ყოველ წამში ერთხელ
ვფიქრობ, მაგრამ ეს უაზრობააა ხომ? როდესაც შენზე ვფიქრობ არ მაქვს უფლება გადავდგა ნაბიჯი ასეთი,..
ჩემი ტკივილი წესით შენი ტკივილი უნდა ყოფილიყო. მე მოვიჭრიდი, წარსულს რთულს ოღონდ შენ არ გტკენოდა!
როგორ ცივა ნეტა იცოდე... გარეთ არა ლამზო აქ ცივა აააააქქქ ჩემში იყინება სამყარო ბილწი. ვზივარ და ვგრძნობ მოგონებების ზღვაში როგორ მოვდივარ შენთან. ჩემთვის ახლა სულიერიც კი უსულოა. მინდოდა
გცოდნოდა სასჯელი ჩემი, ხოო ხო ის სასჯელი რომელიც განგებამ მიბოძა და ეს სიყვარულია. ზოგი იძახდა ისე უყვარდა ღმერთო თურმე დიდხანს ელოდაო, უზილობისგან ძალა გაცლულს აღარც შეეძლო ამ ქვეყნად
არაფერიო, ერთნი ამბობდნენ ჭკუაზე შეშალა ამ სიყვარულმაო, ხოლო მეორენი სულ აამაღლა ამ გრძნობამო, რას გაიგებ ხალხი ხომ ჭრელია როგორც ცისარტყელა.
როცა შენთან ვიყავი, მხოლოდ იმ მომენტში არ მეზიზღებოდა საკუთარი თავი!... ))) მაგრამ ახლა აღარაფერი მახსოვს, ვეღარაფერს ვგრძნობ, მე გთხოვდი ნუ
მოკლავდი სიყვარულს უბილწოს, სუფთას ერთადერთს რიალურს და შეუცვლელს ამ ცუდვით სავსე სამყაროში, მაგრამ შენი ჩვევა ის იყო რომ არავის უსმენდი მეც კი.
დღეს მაქვს ცხოვრებაში ყველაფერი, მაგრამ არა სამყაროში, რადგან შენ ხარ ჩემი მთელი სამყარო,
გამწარებული ვწერდი წერილს თუმცა ვერ ვხვდებოდი როცა ამას ნახავდა შეიცვლებოდა რამე? არა მგონია რადგან დრო კვლავ დაამსხვრევდა ჩემს ტოლვას მის მიმართ.
"დრონი მეფობენ და არა მეფენი"
იქნებ შეიზლება დროის გაჩერება? ან უბრალოდ ის მაშინ ჩერდება როდესაც ჩვენი ბედნიერება პიკს აღწევს, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ და დრო სულაც გაერებული უბრალოდ ჩვენ დავაწესეთ ადამიანებმა რომ ის მიდის,
განა ჩვენ არ მოვიგონეთ სიტყვა დრო, საათი, წუთი, წამი, და სხვა მრავალი დროის აღმნიშვნელი სიტყვები. ეს ჩვენ ვქმნით ამ ირიალურ სამყაროს რათა ცხოვრება იყოს მრავალფეროვანი დროის საშუალებით,
დროს მიაქ ყველაფერს კარგიც და ცუდიც, მაგრამ არც ისე ცუდია რომ უკან ვერაფერს ვაბრუნებთ, ჩვენი ტკივილიც ხომ მას მიაქვს და გვავიწყებ მას, მისი საშუალებით არ არის, რომ ტკივილი ბედნიერების ტრიუმფალურ
წუთებად გვექცევა? დრო ტკივილს აშუშებს თუმცა იარებს ტოვებს და მხოლოდ მას შეუძლია, რომ კვლავ გახსნა ის იარა რაც მანვე მოაშუშა,
დრო სიყვარულის თავშესაფარია!