ჩემი სიყვარული უცნაურია: მე შენ მომწონხარ და კიდევაც შეიძლება ეს მოწონება დიდი სიყვარულის დასაწყისი იყოს, მაგრამ თუ არ გააკეთებ ჩემთვის არფერს, დამავიწყდები - როგორც უკანასკნელი.




მე არ ვგავარ პიანინოს და მის კლავიშებს არც ნოტებს დო-რე-მი-ფა-სო-ლა-სი. ჩემი ნოტებია სიყვარული-მარტოობა-ტკივილი-სევდა-ბედნიერება. მე არ მაჩვენებს ფერადი ტელევიზორი, ჩემი ნახვა შესაძლებელია შავ-თეთრად, ჩემს ტელევიზორს არ აქვს პულტი, რომ გადამრთოთ, უყურეთ შეშლილს. გიგვიმართლა, ერთ დროს დავადებულვართ. როგორც პიანინოზე, არავინ უკრავს ისე არ უკრავენ ჩემზე კომპოზიციებს, პატარა ბავშვების გარდა, რომლებიც არეულად ურტყავენ მუშტებს. როგორც პედალი, რომელიც ნოტების ხმას ახანგრძლივებს, მინდა ასეთი შეშლილი მოვიდეს და სიგიჟემდე ურტყას, სიკვდილამდე ურტყას კლავიშ - სიყვარულს. შეასრულოს კომპოზიცია: სიგიჟემდე შეყვარებული მარტოსული. ჩემი პიანინო დგას დასავლეთით და კლავიში ბედნიერება გამოჭამა თაგვმა - ვწუხვარ, დაკვრა შეუძლებელია, კლავიში აღარ არის. გიხაროდეს, ერთ დროს დავბადებულვართ, ეს ცხოვრებაც ხომ მხოლოდ წლებს და ერთმანეთს გვაძლევს.





ვუყურებდი შორიდან, ყურება არაჩვეულებრივია. როგორც კი ჩემკენ აბრუნებდა თავს - სხვაგან გავიხედავდი, ვითომ ყურადღებას არ ვაქცევდი. ღამით მიყვარს დედას და მამას ოთახში შესვლა, როცა ორივეს დიდი ხანია რაც ძინავს, მივალ ნელა გავუსწორებ - გადავაფარებ საბანს. ნეტა, მე თუ მაფარებს ვინმე საბანს, როდესაც მძინავს? ნეტა, როცა მე არ ვუყურებ, თვითონ თუ მიყურებს? იქნებ, არც გვეკარგება ეს ყველაფერი?





გავხარ ცას. არა ვარსკვლავებით, არა ღრუბლებით - სიშორით, შორი ხარ ახლა და როგორც ცაში ისე მინდა შენში ღმერთი - სულ ცოტა მოწყალება.. სულ ცოტა.




ვაგროვბდი, ვაგროვებდი ასე - ერთს მივუმატოთ ერთი მივუმატოთ ხუთი კიდევ ათი ასე ვაგროვებდი ბედნიერებას, მხოლოდ ერთი მხოლოდ ერთი მოვიდა უბედურება და ყველაფერი თან წაიღო. ჩვიდმეტივე ბედნიერება. ვიღაც კი უბედურებას აგროვებდა ხელის გულზე და ერთ ბედნიერებას შეუძლია, ყველაფერი დაგავიწყოს.





არ ვფიქრობ, რომ ხვალ შეიძლება აღარცერთი ვიყოთ.
ვფიქრობ, რომ დღევანდელი დღე ვიცხოვრეთ უერთმანეთოდ.





გული მწყდება ხოლმე ხანდახან, რომ მახსენდება...
ჩვენ შეგვეძლო უამრავი ღამის ერთმანეთისთვის გათენება.




და წარმოიდგინე, იოცნებე, არ გიყვარს ოცნება? მე და შენ რომ გვეცხოვრა, სადმე საიდანაც ამოსვლა შეუძლებელია, ან არასოდეს გაგვიჩნდებოდა იქიდან წამოსვლის სურვილი, მაგალითად ალიასკაზე, ან ბორილდაში, სადაც მხოლოდ ერთი პატარა სივრცეა და ყველა იქ არის დასახლებული, და სამუდამოდ იქ გვეცხოვრა ტურისტებივით კი არა, სამუდამოდ, იქ დავბადებულიყავით. ერთ წამსაც არ ვიფიქრებდი იმაზე რომ გამოვტოვე სხვა ქვეყნები და ვერ ვნახე ქალაქური ცხოვრება. მხოლოდ თავს დაგადებდი მხარზე, ლავიწზე და უბრალოდ მთლიანად შევისუნთქავდი იქაურ ჰაერს და შენს სუნს. შენს თმის სუნს.





მაკოცა და მკითხა: ჩემზე ხო იფიქრებ? თავი დავუქნიე და ავედი მატარებელში, ეს მატარებელი მიმიყვანს სახლამდე, მაგრამ მინდა საერთოდ? ან არსებობს ფიქრი, მის გარეშე?




ძალიან მძიმეა, როდესაც ადამიანი გეუბნებოდა: მიყვარხარ. და გპირდებოდა სამუდამო სიყვარულს. ახლა კი შენ წინ დგას და გეუბნება, რომ აღარ უყვარხარ.
სადღაც უნდა არსებობდეს სიყვარული, რომელსაც არ აქვს დასასრული.





იმაზეც ვფიქრობ ხოლმე, როგორ შეგიძლია, რომ არ გახსოვდე.





მე არ ვიცი, რატომ ვფიქრობ იმაზე, რომ დაგკარგავ, როცა ერთად არც არასოდეს ვყოფილვართ.


ლუკა კუხიანიძე