მომენატრე. მომენატრა შენი სიცილი. მომენატრა შენი ხმა. მომენატრა ჩახუტება. მომენატრა ყველაფერი რაც შენ გეხება. როგორი გასაოცარია, როცა ადამიანს შორდები ყოველთვის ცდილობ წარმოიდგინო ყველაფერი საშინელი მასზე, ცდილობ დაუმტკიცო შენს თავს, რომ ეს განშორება საჭირო იყო. გარშემო იყრი მასთან დაკავშირებულ ყველაზე საშინელ მოგონებებს და ნელ-ნელა იჯერებ კიდეც რომ მთელი ეს ურთიერობა შეცდომა იყო... რაღაც პერიოდის შემდეგ შენ გადაეყრები იმ კარგ მოგონებებს, ყველა იმ მომენტს გაიხსენებ როდესაც მის გვერდზე ყოფნა გაბედნიერებდა. აი მაშინ მიხვდები რომ ადამიანი რომელიც რამოდენიმე წუთის წინ გეზიზღებოდა, ძალიან მოგენატრა.... როდესაც რაიმეს ფლობ მას არაფასებ, განა იმიტომ რომ ის ღირებული არ არის, არა, უბრალოდ შენ არ გგონია რომ მას როდესმე დაკარგავ, გგონია რომ სულ შენი იქნება და ყველა შეცდომას გაპატიებს, მაგრამ "ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს" ყოველთვის არ ამართლებს და ყველაფერს არ გაპატიებენ, რაც შენი იყო სხვისი გახდება. შეიძლება იმ სხვამ ის დააფასოს ან შენი ბედი გაიზიაროს და შენსავით მხოლოდ მოგონებები დარჩეს...