რუსეთი, მოსკოვი, 1996 წელი.
ქალაქში მთელი დღე გადაუღებლად თოვდა, თუმცა მიუხედავად ბევრი მცდელობისა, ბუნებამ მაინც ვერ შეძლო გადაეთეთრებინა ახმაურებული, აჟიტირებული მოსკოვი. საღამოვდებოდა ვიქტორია სადარბაზოში რომ გამოჩნდა და ღიმილით ჩაჯდა შავ ,,მერსედერსში''.
- მომენატრე, - უთხრა ბიჭმა და დათვივით ხელები მძლავრად მოხვია გოგონას.
- მეც, ძალიან...
- მოხდა რამე? - საშამ მანქანა დაქოქა და უბნიდან გავიდა.
- ხო, მოხდა. ცოტა ხნით საქართველოში მივდივარ, ბებიასთან... დედას უნდა მისი მონახულება, ვლადი არ მიყვება, ხომ იცი რატომაც და...
- და შენ შემორჩი...
- ხო...
- რამდენი ხნით მიდიხართ?
- არ ვიცი... ბევრით არამგონია... საით?
- სახლში ჩემთან, არ არიან დღეს ბიჭები.
- არ მინდა რა სახლში, გავისეირნოთ... ნახე რა ლამაზად თოვს... როგორ მომწონს ფიფქები, ნეტა სულ თოვდეს სააშ...
- მერე ასე აღარ გეყვარებოდა...
- მეყვარებოდა... - თქვა ჯიუტად და მინა ოდნავ დაუშვა. - ძალიან მომენატრები...
- მეც პატარავ... - პარკთან გააჩერა ბიჭმა მანქანა და თავით ანიშნა ვიკის გადადიო. დიდ ხანს ისეირნეს, გოგონა გაშლილ ხელებს მაღლა სწევდა და იქამდე იტრიალა სანამ თავბრუ არ დაეხვა. საშაც თითქოს ამ მომენტს ელოდებოდაო, სწრაფად გადაიხარა ფეხარეული ვიქტორიასკენ და სხეულზე ტრიალით აიკრა.
- გიყვარვარ? - დიდი მწვანე თვალები შეანათა გოგონამ.
- ძალიან, შენ?
- მე ისე რა. - ბიჭი ამაზე მოიღუშა, ვიქტორიამ კი გულიანად გადაიკისკისა... და სულ ნანობდა... მთელი ცხოვრებდა ნანობდა...
საქართველო, ბათუმი, 1996 წელი.
ხშირად უფიქრია ვიქტორიას გათხოვებაზე, ან კი რომელ ქალს არ უოცნებია ამ დღეზე, მაგრამ გოგონასთვის ეს ოცნება კი არა, საშინელი კოშმარი აღმოჩნდა. გაცნობის დღიდან გადაკიდებული ზურა ვერაფრით მოიშორა თავიდან. რატომღაც ეს ძალიანაც არ უცდია, საშა არ იყო მდიდარი, გავლენიანი, ის ერთი უბრალო სპორტსმენი ბიჭი იყო უბრალო გულით, მაგრამ ვიქტორიას უყვარდა ის. აი ზურა კი ყოველდღე აოცებდა და აგიჟებდა, ორქიდიების დიდი კონა აღებული არ ჰქონდა გოგონას, რომ ახალ-ახალი საჩუქრები მისდიოდა. მერე იყო ბეჭედი და ხელის თხოვნა, ვიქტორიას უარი არ უთქვამს.
- დრო მჭირდება ზურა, უნდა მოვიფიქრო...
- მეღადავები? საფიქრალი რა არის ტო?
- ეს სერიოზული ნაბიჯია, თანაც შენ მე არ მიცნობ კარგად, არც მე გიცნობ... ეს ყველაფერი ნაჩქარევია...
- მე შენ მიყვარხარ და ეს საკმარისია, შენ რა, სხვა გყავს?
- რანაირი კითხვაა... მე უბრალოდ... მოკლედ შენ არ ხარ ჩემთვის პირველი... - მის სიტყვებზე ზურა მოიღუშა, თვალებში ბრაზის ნაპერწკლები შენიშნა თუ არა ვიკიმ უკან დაიხია.
- აქამდე რატომ არ მითხარი? - მკლავში ძლიერად მოკიდა ხელი ბიჭმა და თითქმის შეანჯღრია.
- რატომ უნდა მეთქვა? ან როდის? ერთი თვეც კი არაა რაც აქ ვარ.
- უნდა გეთქვა!
- გეყოფა, გამიშვი! ეს აქ არის თქვენთან პრობლემა თორემ მოსკოვში არაფერია გასაკვირი!
- რამდენი?
- რა რამდენი?
- რამდენი გყავდა ჩემამდე?!
- ერთი...
- და სადაა ახლა ის ერთი, რა ქვია?
- საშა ქვია... მოსკოვში ცხოვრობს...
- მერე?
- რა მერე?
- გელოდება თუ?
- ხო, მელოდება...
- ელოდება, - სიმწრით ჩაიცინა ზურამ და მანქანისკენ გატრიალდა. - ხვალამდე მოიფიქრე პასუხი, ეჭვი მაქვს მაგ შენ საშას დიდხანს მოუწევს ლოდინი!
მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭია გოგონას, დილითაც ცუდად იგრძნო თავი, მაგრამ უძილობას დააბრალა, მერე გადაწყვიტა მტკიცე უარი ეთქვა ზურასთვის და შესახვედრად მოემზადა.
სწორად ამ დროს ბიჭი ძმაკაცებთან ერთად კაფეში იჯდა და ლუდს სვავდა.
- შენ რა მართლა გაგიჟდი თუ რა ხდება? - ვერ ცხრებოდა ნიკა.
- წინასწარ ვიცი რასაც მიპასუხებს-თქო ვერ გაიგე შენ?
- მერე მითუმეტეს შე.ჩემ.ა, არ უნდა გოგოს და რა პონტია?
- მოუნდება, ავიყვან აგარაკზე, არ გამოვუშვებ და ეგ იქნება, მერე მობეზრდება და თავისით დათმობს ჯიუტობას!
- არაა ეგრე ძმაო რა, ცოდოა ტო! არ გიყვარს შენ ეგ გოგო, პროსტა უარი რო გითხრა ეგ გაგიტყდა!
- რა გამიტყდა და რა არა, თვითონ გადავწყვეტ, რაც ვთქვი ისე იქნება, ახლა შევხვდები და დავებერები პირდაპირ აღმოსავლეთში, თქვენც თუ მოხევთ იქით კაი იქნება...
- იმენა ვერა ხარ რა... მერე ჩვენი საქმე?
- გადაიდება და ეგაა... წავედი! - ბოლომდე გამოცალა ბაკალი ზურამ და მანქანის გასაღებს დასწვდა.

საქართველო, თბილისი, 2015 წელი.
უკვე თენდებოდა, როცა კატო სახლში შევიდა, თავი უსკდებოდა სასმლისგან და თამბაქოსგან, იცოდა, საშინლად ყარდა, მაგრამ აბაზანაში შესვლის თავი არ ჰქონდა. საძინებელში შეფრატუნდა და გაუხდელად მიეგდო საწოლზე.
ბრილიანტების საქმემ გაურკვეველი ვადით გადაიწია, კატოს და რებეს უნდოდათ გაერკვიათ რებეკას წარმომავლობა და ყველაფერი, რაც ამ ქალს შეეხებოდა, თუმცა ლევანმა სასტიკად აუკრძალათ. მიუხედავად ამისა, გოგონა მაინც გეგმავდა ქალთან შეხვედრას, ამიტომ ძალიან გაუხარდა, როცა მათთან საერთო ნაცნობი უცნაური დამთხვევით დემეტრე ნემსაძე აღმოჩნდა. ეს ყველაფერი რებეკასგან გაიგო და სასწრაფოდ მოუნდა დემეს ნახვა.
- დაურეკე და უთხარი სადმე შევხვდეთო.
- გაგიჟდი? იფიქრებს რომ მომწონს... - დაიმორცხვა რებემ.
- ხოდა გადაიფიქრებს, შენთან ერთად მე რომ დამინახავს. რა უცნაურია ისე, ლევანიც გვარჩევს ერთმანეთისგან და დემეც... ნეტა როგორ?
- ხმას რო ამოიღებ ხვდებიან შენ რომ კატო ხარ. - დასცინა რებემ.
- შენც ძაან გეტყობა რებეკა რომ ხარ!
- ხოდა რა გინდა, რაღას კითხულობ?
- არა მაინც... თითქოს მგრძნობს... - ჩაფიქრდა კატო.
- ხო, შენი თვალები ხომ მის მიმართ სიყვარულით არის განმსჭვალული.
- მორჩი ღადაობას! - შეუბღვირა დას და დივანზე ფეხები აათამაშა. - მორჩება ეს საქმე და დავიკიდებ... მანამდე კი დაურეკე დემეტრე ბაბუას, რამდენი წლისაა ისე, ძაან დიდი მახსოვს რაღაც...
- ოცდასამის...
- ხო გითხარი, უკვე ბაბუაა.
- ნუ დასცინი და შემპირდი რომ არ გააგიჟებ თორემ არ დავრეკავ იცოდე!
- გნებდები! - სიცილით ასწია ხელები მაღლა და კვლავ გამოაჯავრა. - დემეტრე ბაბუა...
საღამოვდებოდა ტყუპები დემეს კაფეს რომ მიადგნენ.
- ეს რა ფერებია რა არის, ნაგავში მოძებნა?
- გაჩუმდი!
- დაგენიძლავები თვითონ შეღება.
- კატო!
- ხო კარგი, სადაა შენი პრინცი, თუ დაგვიანების ეფექტი უნდა რომ მოახდინოს ჩემზე, დაურეკე და უთხარი რომ მაგრად ვღიზიანდები უკვე!
- მოდის, გაჩუმდი!
- ტყუპებო! - შესძახა გახარებულმა დემეტრემ და გოგოებისკენ წავიდა. - როგორ ხართ?
- დააგვიანე!
- კატო, რა ლამაზად გამოიყურები დღეს რა ხდება?
- შენ კი ისევ ისეთი... - რებეკამ მუჯლუგუნი გაკრა და კატომაც ბიჭს გაუღიმა. - სიმპატიური, ხო, სიმპატიური მინდოდა მეთქვა.
- ოხ, კატო, კატო. დასხედით.
- გმადლობ.
- როგორ მოგწონთ აქაურობა?
- კატო აღფრთოვანებულია ფერების შერწყმით. - დაასწრო რებეკამ.
- მართლა?
- რა თქმა უნდა, ალბათ საუკეთესო მღებავები დაიქირავე, არა? - წარბები ასწია კატომ.
- არა რას ამბობ, თავად შევღებე! - გაიჭიმა ნემსაძე.
- არ არსებობს, ამას ვერც ვიფიქრებდი, მართლა. ახლა კი საქმე, საიდან იცნობ ვიქტორიას?
- ჯერ მითხარი რაში გინდა ამის ცოდნა.
- ნუ ღელავ, კარგი განზრახვა მაქვს. აბა დაფქვი ახლა სანამ არ დავბერებულვარ!
- ოხ, რა! - ამოისუნთქა ბიჭმა. - ვიქტორია და ზურა, მისი ქმარი, ჩემი ოჯახის ახლობლები არიან.
- რამდენად ახლობლები?
- იმდენად, რომ ხშირად გვსტუმრობენ, სხვა ნათესაური კავშირი არ გვაქვს. მე და ლაშა დიდი ხანია ვმეგობრობთ...
- ლაშა?
- ხო მათი შვილი, პატარაა, ასე თექვსმეტი-ჩვიდმეტი წლის იქნება, მაგრამ კარგი ბიჭია.
- ხო, შენ გაუგებდი... - მაინც ვერ მოითმინა ეკატერინემ და ,,ვიხუმრეს" ნიშნად გაუღიმა. - როგორ გათხოვდა? ანუ აქ, საქართველოში. გვარი ხომ რუსული აქვს?
- ხო მამით რუსია, ვლადიმერ ტურჩოვის შვილია. დედა ქართველი ყავს, ბათუმელი, ოლგა მოწყობილი.
- ვა, რა კაი გვარია!
- დარწმუნებული ვარ პირველად გესმის. - გაუცინა დემეტრემ.
- მერე, მერე? იასნია ბათუმში გაიცნეს ერთმანეთი, დაქორწილდნენ და აი აქ უკვე დაწვრილებით მაინტერესებს რამე უცნაური ან საეჭვო ხომ არ ჰქონია მათ ოჯახს?
- ოო, მასე ზუსტად წვრილმანები რა ვიცი მე! ისე კი... ნებით არ გაჰყოლია, ზურაბმა მოიტაცა როგორც ვიცი. დედა ხშირად ამბობს როგორ ძალით გააუბედურა ეს ქალიო... საუკეთესო მომავალი ექნებოდა მაგრამ ზურაბმა დასვა სახლშიო, დაჟე თავიდან რამდენიმე წელი სადღაც აგარაკზე ჰყავდა თურმე და მზეს არ ანახებდა...
- რო მოიტაცა?
- ხო, უფრო ქორწილის მერე... დედამისსაც არ ანახებდა... ზურაბი რაღაცნაირი კაცია... ვერ გაუგებ რააა, უცნაურია ძალიან.
- უცნაურია... - ჩაფიქრდა ცოტა ხნით კატო და დის მიმართ გაბმული დემეს ფლირტისთვის ყურადღება აღარ მიუქცევია. რატომ მალავდა, ასეთ ლამაზ ქალს... თუ მისი გამოჩენა არ უნდოდა, არც ქორწილს გააკეთებდა... უბრალოდ მოიყვანდა და მორჩა... - ეგ რომელ წლებში იყო? - შეაწყვეტინა საუბარი წყვილს მოულოდნელად.
- რა?
- ქორწილი, ვიქტორიას ქორწილი, რა გჭირთ?
- აა, არ ვიცი... სამი წელი შვილი არ ყავდათ, ლაშა თექვსმეტი წლის იქნება... და რა გამოდის, ცხრამეტი წლის წინ იტოკში... ასე ოთხმოცდათხუმეტ-თექვსმეტ წლებში.
- ცხრამეტი წლის წინ... - გაიმეორა კატომ.
- ხო რა სადღაც მასე... ასე დაწვრილებით რაში გაინტერესებს გოგო?
- შენი საქმე არაა! წავედი მე... რებე შენ?
- მე დავრჩები ცოტა ხანს. - ლოყები აუწითლდა გოგონას.
- ოჰ, ჯულიეტა! ოღონდ თავს ნუ მოიკლავთ ამ სიყვარულით ჩემი ბოროტი წინააღმდეგობის გამო!
- კატო!
- იცი რა დემე? ახლა მოვიფიქრე. ძალიან მინდა მაგ ქალს შევხვდე. შეგიძლია რომ დედაშენს სთხოვო და შენთან დაპატიჟოთ?
- ვიქტორია?
- ხო, რას დაიბენი? ოღონდ ქმრის გარეშე და ჩვენც მოვალთ.
- და რა ვუთხრა, რატო-თქო?
- ვაიმე, მოიფიქრე რამე ეგეც მე გითხრა? ვითომ... ვითომ რებეკა უნდა გააცნო დედაშენს და იმ ქალის აზრიც გასათვალისწინებელია ან რავიცი რამე მსგავსი.
- მე? - გაიკვირვა რებეკამ.
- ხო, შენ! ნელ-ნელა ვრწმუნდები, რომ ძალიან შეეფერებით ერთმანეთს. რა ხდება, დაგაშტერა?
- ვაიმე, კატო!
- მოკლედ შეგიძლია თუ არა? - მიუბრუნდა დემეტრეს.
- მოვიფიქრებ რამეს და გაგაგებინებთ. იქნებ მერე მაინც მივხვდე რა გინდათ!
- მაგისთვის შენ ზედმეტად პრიალა ტვინი გაქვს. - ფეხზე წამოდგა კატო და ბიჭი ერთ წამიანი ღიმილით დააჯილდოვა. - წავედი, გკოცნით მტრედებო!
კატომ დიდხანს ისეირნა ფეხით, თავში უამრავ ვარიანტს განიხილავდა მაგრამ ლოგიკურად ერთმანეთს ფაქტებს ვერ აკავშირებდა. თუ ვიქტორია დედამისი იყო და ორსულად დარჩა, თანაც ტყუპებზე, რატომ მოიშორა ისინი და ბავშვთა სახლში ჩააბარა? იმასაც ფიქრობდა რომ ეს ზურამ აიძულა, მაგრამ რატომ, ამას ვერ ხვდებოდა. ფაქტია, რომ რაღაც არასწორად განვითარდა მათ ოჯახში და ქალს ზურაბი დიდხანს არავის ანახებდა, სავარაოდოდ ორსულად იყო და არ უნდოდა ამის გამჟღავნება, კატო ფიქრებს გაყვა. ბიჭისთვის ეს აშკარად არასასურველი ორსულობა იყო, მაგრამ თუ შვილი არ უნდოდა, რატომ გააჩენინა საერთოდ? მოსაკლავად ვერ გაიმეტა? არა, ეს ზურაბის ავტორიტეტს არ შეეფერებოდა, ის საკმაოდ დაუნდობელი ჩანდა და არც აბორტზე დაიხევდა უკან. მაგრამ თუ არ უნდოდა შვილები, რატომღა გაჩნდა მოგვიანებით ლაშა? ტყუპი გოგოები... იქნებ გოგოები არ უნდოდა... იქნებ ბიჭი უნდოდა... კატომ ზიზღით აბზიკა ტუჩი. ალბათ ვიქტორიაც დაეთანხმა, ან დაითანხმა... ნამდვილად ასე იქნებოდა, - ფიქრს განაგრძობდა კატო. სხვა ვარიანტს უბრალოდ ვერ ხედავდა. შეიძლება გვიან გაიგეს და ბავშვების მუცელშივე მოშორება ქალისთვის საფრთხეს წარმოადგენდა. მაგრამ როგორ გაიმეტეს? უპატრონოდ როგორ მიაგდეს? აი ამას ვერ ხვდებოდა კატოს გული. შეუძლებელია დედამ ასე უბრალოდ მოიშოროს შვილები თავიდან, თან ტყუპები... იქნებ საერთოდ არც არის ვიქტორია მისი დედა, მაგრამ, რატომ იყო მისი რეაქცია ასეთი მწვავე ტყუპების დანახვისას? თანაც ეს მსგავსება. კატო ფიქრებიდან თავისი სახელის ძახილმა გამოარკვია. უკან რომ გაიხედა აქოშინებული ლევანი დაინახა და გაიღიმა.
- რამდენი ხანია გეძახი... - გულზე ხელი ედო ლევანს და მძიმედ სუნთქავდა.
- შენი პროფესიის კაცისთვის მალე დაღლა ძალიან ცუდია. ორმოცდაათი წლის კაცივით ქოშინებ!
- იცი რამდენი გეძახე და გსდიე? - როგორც იქნა მიუახლოვდა და წინ დაუდგა.
- არაფერია, ცოტა წაგავარჯიშე!
- სად იყავი?
- აქვე, კაფეში, რებესთან და დემეტრესთან ერთად.
- ეგ ვინ არის? - მოიღუშა კაცი.
- ბავშვთა სახლში იზრდებოდა ჩვენთან ერთად, მერე იშვილეს. რებეკას ლავერია. - დასცინა გოგონამ და ლევანს თავი აუქნია. - წამო რა ვიაროთ.
- მაცადე ცოტა, სული მოვითქვა!
- სერიოზულად? რამდენი წლის ხარ კი მაგრამ!
- ოცდაცამეტის...
- რა? - ყბა მოეღრიცა კატოს.
- ხო რა იყო, ეხლა გაიგე?
- კი, ეხლა გავიგე! შენ რა, პედოფილი ხარ?
- აბა ახლავე ენა დაიმოკლე, პედოფილებს ბავშვები მოსწონთ, მე კი აქ მასეთს ვერავის ვხედავ!
- ღმერთო! - შეჰყვირა კატომ. - რა ამოვა ახლა რებეკას ყბიდან!
- რატო რა გინდა?
- რატო და მთელი დღეა ოცდასამი წლის დემეტრეს ბაბუას ვეძახი და შენ ვინ გამოდიხარ აზრზე ხარ?
- ვინ გამოვდივარ გოგო?! - მოთმინებას კარგავდა ლევანი და სულ უფრო იღრუბლებოდა.
- დიდი ბაბუა!
- კატო ენას ამოგაგლეჯ ახლა!
- არადა ვაფშე არ გეტყობა... იცოდე რებეკას არუთხრა შენი ასაკი თორემ მოგკლავ, რა ამბავია ოცდაცამეტი, ნახევარი საუკუნე გაგივლია და ეგ არის!
- ნახევარი კი არა მესამედი შე ოროსანო, მათემატიკაში რა გყავდა?
- ,,დამაკმაყოფილებელი"!
- ასეც ვიცოდი. წამო რა ვჭამოთ სადმე, არ გშია?
- ისე რა...
- წამო, წამო... - ხელი გადახვია ლევანმა და გვერდზე აკრული გოგონა კაფისკენ წაიყვანა.