მწარე, აუტანელი სინამდვილე... როგორც არ უნდა განმეცადა, როგორც არ უნდა მტკენოდა და ახლაც ვგრძნობდე იმ საშინელი დღეების ტრაგედიას, ისე ვერ დავინახავდი როგორც მთხრობელმა დამანახა...

ძალიან მძიმე თემა აურჩევია მწერალს და ემოციის გარეშე ნამდვილად ვერ წაიკითხავ. შინაარსი და სიუჟეტური განვითარება ძალიან საინტერესოა, თუმცა უნდა აღინიშნოს შემდეგიც;
ავტორს გამოყენებული აქვს ინდივიდუალური შედარების ხერხები, რაც თავისთავად ცხადია, რომ მისასალმებელია და ზოგიერთმა ადგილმა არაჩვეულებრივად მოიხდინა კიდეც, მაგრამ ამავე დროს ზოგან საკმაოდ უხვი, ზედმეტი და ხელოვნურად ჩაყრილი მომეჩვენა.
რაც შეეხება სიტყვას "გაპნეულიყო" არ არის ქართულში დამკვიდრებული, ლიტერსტურული სიტყვა და სასურველია, თუ სხვა სიტყვით ჩაანაცვლებთ. ასევე თვალში მომხვდა "ცარელაა" და "სტოვებენ", რომლებიც შემდეგი სწორი გრამატიკული ფორმებით უნდა ჩანაცვლდეს: ცარელაა- ცარიელია, ხოლო სტოვებენ-ტოვებენ.

მოკელდ ძალიან კარგი წიგნია, ხელახლა გამახსენდა ყველა ის ტკივილი რაც 2008 წელს განვიცადე, მინდა გითხრა რომ ჩანდა რომ გულიდან წამოსულ სიტყვებს წერდი არა ისე რომ უბრალოდ ხელოვნურად ყოფილიყო დაწერილი, მაგარი გოგო ხარ და წარმატებებს გისურვებ. ეს ჩვენი ქართველი ერის ომი იყო და არა მათი ვინც უაზრო სიტყვებით "გვამხნევებდნენ" და იძახდნენ ეს ომი ჩვენც გვეხებაო. კიდევ ერთხელ გახსენდა ის მტკივნეული წუთები რომელი არასდროს არ დამავიწყდება და მადლობა შენ იმისთვის რომ მკითხველს კიდევ უფრო კარგად დაანახებ იმ მწარე რეალობას რასაც აგვისტოს ომი ჰქვია

დიდი მადლობა.




მადლობა, რომ წაიკითხეთ და შეაფასეთ. "გაპნეულიყო"- ვიცი, რომ არაა დამკვიდრებული, მაგრამ მომწონს მისი ჟღერადობა და რადგან ეს არაა გრამატიკული სახელმძღვანლო, უბრალოდ პატარა მოთხრობაა და სხვებისთვის სასწავლებელი ვერ იქნება, თავს უფლება მივეცი, გამომეყენებინა.:) რაც შეეხეება "ცარელაა" და "სტოვებენ"- ტექნიკური შეცდომაა და ბოდიშს ვუხდი მისთვის მკითხველს.




<3 <3 მიხარია, გულამდე თუ მოვიდა. მადლობა, რომ კითხულობთ.

ისტორია მაშინ არის დაფასებული და მაშინ პოულობს ადგილს მსმენელის გულში როცა მათ იმ გადატანილ წამებს ახსენებს რომლებიც თვითონ განიცადეს,ან მინიმუმ ნაცნობ ემოციებს აღძრავს მათში,მე ამდენი წვალება არ გამივლია აგვისტოს ომში მაგრამ,ვიცი რას ნიშნავს სახლიდან გაქცევა და ალბომის თან წაღება,უყურებდე გაქცეულ მოსახლეობას და თავი ყველაზე უმწეო გეგონოს,ვფიქრობ მსგავსი ავტორმაც განიცადა ყოჩაღ მას რომ დაგვანახა,დაბომბილი საქართველოც როგორ უნდა გვიყვარდეს

მე ნია ვარ, უბრალოდ ნია, თუმცა ჩემი ფანტაზიები შორს, შორს გამექცა და აღარ ვიცი, როგორ მოვუყარო ამ ყველაფერს თავი. ვზივარ და ვფირობ, იქნებ გამოსავალი ჩემს სხეულთან ახლოსაა და მებღაუჭება, მებღაუჭება ისე, როგორც ნიავი სამყაროს, ჯერ ახლოს მოვა, შემდეგ ისევ გარბის.... ჩარჩოში ვზივარ ვერ მივყვები მის სურნელს... ყნოსვაც დამიქვეითდა ფეხებსაც ვეღარ ვგრძნობ ჩემი სხეული მოგონებებმა წაიღო და სამუდამოდ დაიკავა წარსული. ახლა 20 სექტემბერია 2019 წელი ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, ის დღე, როცა დედამ დაბადა ინვალიდი გოგო, სახელად ნია, რომელიც სულ ამბობს; ჩემს დაბადებას დედაჩემის სიკვდილი დასჭირდა მე კი საკუთარ თავს უკვე განაჩენი გამოვუტანე და საყვარელ ადამიანებს სული დავუსახიჩრე... როდის, როდის ხდება ეს? როდესაც ერთ მშვენიერ დღეს საკუთარ თავში ღორს აღმოაჩენ?როდის ვხდებით პირუტყვები ? მილიონობით ნიღაბს ვიზომავთ და ბოლოს კი ყველაზე ყალბს,მახინჯსა და უცხოს ამოვარჩევთ და ისე, ისე გეწებება ეს ოხერი, რომ კანიანად გინდა აიდღლიზო სახიდან, მაგრამ ვაი, რომ აღარ შეგწევს ამის ძალა და ღონე...დედა მენატრება... რა სამწუხაროა დედის ალერსს მოკლებული ინვალიდი გოგოს არსებობა... ცრემლიანი დღეები ... მე ხომ წარმოსახვით ვიცნობ დედას... მისი თვალები, მისი თმები... ოხ, როგორ მინდა წარსულში დაბრუნება... (თუ მოგეწონათ გავაგრძელებ) <3

დილის 6 საათია... დღის შუქს კიდევ ვერ დაუღწევია თავი ბინდისაგან.თავი ხელებში მაქვს ჩარგული...ვლამობ დედის ნაკვთების წარმოსახვას, მის ალერსს...გარეთ ქარია... ვგონებ ოცნება მისრულდება ... იმ ბურუსით მოცულ დღეს, როცა მე და დედა მრისხანე სიკვდილს ვებრძოდით,ქარს ნელ-ნელა მიყავდა დედა... გარეთ გავდივარ ფიქრები ჯერ ისევ შებოჭილია ვცდილობ გაბნევას, მაგრამ უშედეგოდ ისე მწარედ, ისე მრისხანედ მეხეთქება ჯერ ერთი, ფიქრი, შემდეგ მეორე აი, ასე ვიკეცები და უსასრულო ფიქრებში ვეშვები ...მესიზმრება დედა...გაღიმებულს თვალები მასზე მიშტერდება. კვლავ დაუსრულებლად მინდება ვხედავდე მის ხშირ წამწამებს, ოდნავ კეხიან ცხვირს. მელამაზება იმისი შეწითლებული ბაგეების ყურება ოდნავ, რომ დაბზარვია სიცივისგან...ფეხაკრებით ვუახლოვდები, არ მინდა გაეღვიძოს .დაბლა ვიჩოქებ,ნიკაპით ვეყრდნობი მდივანს მისი სახის წინ და ვუსმენ როგორ სუნთქავს. თბილი, ფაფუკი ჰაერი ძლივს,შესამჩნევად აღწევს ჩემს სახემდე.ისე ვიქცევი თითქოს სიცხადეა ჰაერში ვკოცნი რაღაც უხილავს,მაგრამ არა..არც იღიმის დედა ვუყვირი მინდა გაიცინოს და ლოყებზე გაჩენილ ნაკეცებს თითებით ჩამოვურბინო,როგორ კარგად იცის ჩემმა თითებმა მისი სახის თითოეული ნაკვთი <3

მაგარია წარმატებები

ძალიან კარგია <3

მაგრად მომეწონა წარმატებებს გისურვებ ????❤

dzalian momewona????????

ძალიან მომეწონა. ერთ ამოსუნთქვაზე წავიკითხე.

Hi Guys, here I posted my photos naked http://eskorttr.info/ If you like, you can write to me, talk.

ომი არ დასრულდება სანამ ეს თაობა ვარსებობთ,რა დამავიწყებს იმ კატასტროფულ დღეებს

Cavikitxe erti amosuntqvit...dzalian didi tkivili ganvicade...davizafre...me afxazetis shvili var 10 clis vikavi omis dros tumca omis marcuxebi piradad ver momcvda anastasiasagan gansxvavebit mshoblebi farad medgnen....dzalian minda davcero im tkivilze rasac mshobliuri saxlis monatreba hqvia im gaucxoebaze rasac ganvicdidi devnilobis pirvel clebshi im dakargul bavshvobaze romelic soxumis ertert gareubanshi darcha magram gambedaoba da kritikis shishi ar madzlevs uflebas...bravo avtors erti kalmis mosmit moaxerxa usasrulo tkivilis gadmocema....ufalo dagvifare dae ikos mshvidoba dedamicasa zeda❤

უნიჭიერესი გოგო ხარ,მეგონა იმ ომში მეც მოვხვდი,ასე ნათლად არავის დაუნახვებია ომის საშინელება,უფალს ვთხოვ,მალე დაბრუნებულიყავით მშობლიურ სახლში ,ბედნიერი და გალაღებული.❤

მე არ წამიკითხია ეს წიგნი. როგორი წიგნია ბავშვს რომ წავაკითხო თუ უფრო დიდებისაა??

ძალიან გამიჭირდა წაკითხვა,გმერთმა მოგცეთ გაძლება,ვისურვებდი ყველა უკლებლივ დაბრუნებულიყავით თქვენს სახლებში,თქვენ კი წარმატებებს გისურვებთ

Saocaria gulidan amogrbuli sityvebi.

ძალიან კარგიაა.ავტირდიიი