ერთი სოფლელი ადამიანი ვიყავი აქამდე, არც კორონა არსებობდა და არც ამდენი სადარდებელი მქონდა, როგორც ახლა. ვცხოვრობდი ერთ პატარა სოფელში დედასთან, მამასთან და ჩემს ძმასთან ერთად, სკოლაში ერთად დავდიოდით მეგობრები და მეზობლები, აქ არ არსებობდა შური, დაცინვა და ღალატი და უეცრივ მომიწია გაზრდა, რადგან სკოლა დასრულდა და ახალი ვალდებულებები დამეკისრა. საბედნიეროდ იმ წელსვე მოვეწყვე ჩემს არჩეულ უნივერსიტეტში და დავიწყე სწავლა, მუშაობა და დღეები ისე გარბოდნენ ვეღარაფერს ვასწრებდი, ვერც ძველ მეგობრებს ვნახულობდი და ვეღარც ახალს ვიჩენდი. დავრჩი სრულიად მარტო და უეცრად კიდევ ერთი დიდი აღმოჩენა მოხდა ჩემში რასაც ალბათ ვერ ავხსნი... მივხვდი რომ სხეული რომელიც ამდენი ხანი მატარებდა ამ სამყაროში ჩემი იყო, ეს უბრალო ცხოვრება ჩემი იყო და ოდესმე ეს ცხოვრება დასრულდებოდა... ჩემი თავი აღვიქვი, დავინახე გარედან და საშინლად შემეშინდა და მალე ეს შიში ტირილში გადაიზარდა, ყოველდღიურ პანიკურ შიშებში, რომ დედა გარდაიცვლებოდა, მამაც გარდაიცვლებოდა და სრულიად მარტო დავრჩებოდით მე და ჩემი პატარა ძმა ამ სასტიკ სამყაროში... დედას ყოველდღე ვურეკავდი და ვევედრებოდი რომ არ მივეტოვებინე, არ მომკვდარიყო, მაგრამ ვერ ვეუბნებოდი ეს შიში რამ გამოიწვია... არ მინდოდა ენერვიულა... რაც შეეხება სამსახურს იქ გამიმართლა, ჩემი ოცნების სამსახური მქონდა სანამ პანდემიის გამო არ დაიხრა 6 თვით და ისევ სოფელში დავბრუნდი რამაც ოდნავ დამამშვიდა, მაგრამ სიტუაცია მთლიანად არია, რადგან დავსტოპდი და სამსახურში წასვლა აღარ მომინდა სექტებერში, მაგრამ ვიფიქრე, რომ გამივლიდა და დავბრუნდი სამსახურში, რომელიც რატომღაც ბედნიერებას აღარ მანიებდა და კვლავ პანდემია დაიწყო, კვლავ სახლში დავრჩი მარტო და ვფიქრობ ეხლა რა გავაკეთო, სამსახური დავტოვო, ახალი მე უნდა ვიპოვო თუ რა გამოცდა უდა ჩავაბარო ისევ ცხოვრებას.
