_ ადამიანს ზოგჯერ ისეთი მოთმინების უნარი შეგწევს, გიკვირს მერე საკუთარი თავის.
როცა გიყვარს ითმენ, უგებ, გამოსავალს ეძებ... ჩიხში მოქცეული არ უშინდები პრობლემებს და მშვიდად, აუღელვებლად უმკლავდები მას.

საღამოობით მეც დავიწყე მასთან ერთად ბარში სიარული. შეუმჩნევლად ვაკვირდებოდი ყოველ მის ქმედებას, თუ როგორი იყო ნარკოტიკის მიღებამდე და შემდეგ. საბოლოოდ ერთი დასკვნა გამოვიტანე, მას ძალიან დიდი დოზით აკლდა სითბო, სიყვარული და ადამიანი გვერდში, რომელიც ბოლომდე გაუგებდა.

„გაბრიელ, არ გინდა შენც გასინჯო?“ მკითხა ერთ საღამოს ნიკოლმა, მორიგი კაიფის დროს და სიამოვნებისგან თვალებმინაბულმა ტახტის საზურგეს მიაწვა.
„არ მინდა, გმადლობ“...
„როგორ შეგიძლია მოითმინო?“ მკითხა გულწრფელი გაკვირვებით.
„ნიკოლ, სხვა დროს ვილაპარაკოთ ამ თემაზე და თან აუცილებლად!“ ვუთხარი მტკიცედ.
ის ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ იყო და აზრი არ ჰქონდა მაშინ საუბარს.


„იცი რა, გაბრიელ? შენს გვერდით რომ ვარ, თავს საოცრად მშვიდად ვგრძნობ“.. მითხრა ერთ საღამოს, როდესაც ტბის პირას ბალახზე ვიყავით წამოწოლილი და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას ვაკვირდებოდით.
რა თქმა უნდა, მესიამოვნა ეს სიტყვები და გამეღიმა.
„მთელი ეს წლები რაც მაკლდა, თითქოს ერთიანად ვიპოვე შენში“... საოცრად გულწრფელი იყო ამ დროს მისი ხმა.
თავი მისკენ მივაბრუნე.
ცას უცქერდა.
ისეთი უძირო იყო იმ წამს ნიკოლის თვალები და გაბრწყინებული, გეგონებოდა თვით ცა ჩასდგომია თვალებშიო.
“Mein Stern“... წარმოვსთქვი ჩურჩულით და მოშიშვლებულ ბეჭზე შევახე ტუჩები.
ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში.
„კარგი ვქენი რომ დაგიჯერე და კლუბის ნაცვლად აქ წამოვედით“...
„მითხარი ახლა, ჰაშიშით, მარიხუანით და ექსტაზით მინიჭებული სიამოვნება უფრო კარგია თუ რეალობის შეგრძნებით კაიფი?“... ვკითხე და წამოვჯექი. თვითონაც წამოჯდა.
„მაგრამ, მე ის ყველაფერი განტვირთვისთვის მჭირდება. მე მსურს გავერთო, როგორც სხვა დანარჩენები... ცოტა ხნით მაინც დავივიწყო ყოველდღიური პრობლემები“..
„ნიკოლ, რას აღწევ ნარკოტიკით? ამ დროს დგები კარგ ხასიათზე, გაქვს სასიამოვნო შეგრძნებები, დადებითი ემოციები. ხდები უფრო აქტიური, გულღია, გიადვილდება სხვა ადამიანებთან ურთიერთობა... ღმერთო ჩემო, ნიკოლ, ამ ყველაფრის განცდა ნარკოტიკის გარეშეც ხომ შეგიძლია. თან არა ხელოვნურად, არამედ ბუნებრივად. „გამოსვლის“ შემდეგ ხომ განიცდი სიცარიელეს, ქრება ის კარგი განწყობა, სილაღე, თავისუფლების შეგრძნება, იმიტომ, რომ ხელოვნური იყო. იმიტომ, რომ თავს ატყუებინებ ამ რაღაც ჯანდაბას, თან შეგნებულად“...
კისრის ძარღვები დამებერა. ნიკოლი ჩუმად იყო, თვალებში მიყურებდა და მისმენდა.
„ერთი რაღაც კარგად დაიმახსოვრე.“ ვუთხარი გამაფრთხილებელი და მტკიცე ტონით. „ მე არ ვცდილობ შენს შეცვლას, მე შენ ისეთი მიყვარხარ და მეყვარები როგორიც ხარ. მე მხოლოდ იმას ვცდილობ, რომ ჯანსაღი ცხოვრებით იცხოვრო და მიგახვედრო, შენ ბევრად უკეთესი ხარ ნარკოტიკის გარეშე“...
ამ თემაზე იმ საღამოს მერე აღარ გვისაუბრია. რადგან ნიკოლი ყველანაირად ცდილობდა, თავი შორს დაეჭირა ღამით კლუბში სიარულისგან და ვითომ მეგობრებისგან. იოლად მოვაგვარეთ ეს პრობლემა... თან არ მეგონა ასე უცებ თუ გამოგვივიდოდა.

საღამოობით, ბავშვებს რომ დავაძინებდით, ნიკოლის დედის, ღვინის სარდაფში ვიპარებოდით, ავარჩევდით საუკეთესო ღვინოს, მერე მთელი ღამე, სამზარეულოში იატაკზე ვისხედით და გათენებამდე ვლაპარაკობდით. სალაპარაკო თემა არასოდეს არ გველეოდა. ყველაფერს განვიხილავდით.
რამდენიმე ხნის შემდეგ, ნიკოლს ისევ ვუჩვენე ჩემი სოფლის სურათები. ამჯერად სითბო, დადებითი ემოცია და დიდი ინტერესი გამოხატა. სურვილიც კი გამოთქვა საქართველოში ცხოვრების.
მე უკვე მასზე სერიოზულად ვფიქრობდი. მიყვარდა მთელი არსებით.
ნიკოლის შვილებს ძალიან შევუყვარდი და შემეჩვივნენ. ხო აქვე გეტყვი, რომ ნიკოლი არაჩვეულებრივი დედა იყო.
_შენებს როგორ შეატყობინე ნიკოლის არსებობა და როგორი რექაცია ჰქონდათ? - ვკითხე მე და ისევ სმენად ვიქეცი.
_ ჩემებს დავურეკე. ახლა ერთი ანეკდოტი გამახსენდა, - თქვა სიცილით, გაბრიელმა - გურულ ქალს შვილი ურეკავს ამერიკიდან: დედა ცოლი მოვიყვანე.
_კარგია ნენა, რაფერ გამახარე.
_ მარა დედა ზანგიაო. - ეუბნება შვილი.
_არა უშავს შვილო. მთავარია შენ ხომ გიყვარს.
_ოთხი შვილი ჰყავს.
_არა უშავს ნენა, ირბენენ შავტუხა ბაღნები ეზოში. ჩამოდი მალე.
_კი ჩამოვალ მარა დასაწოლი რომ არ გვაქვს,
_არა უშავს, მამაშენს საწნახელში ჩავაწვენ, შენ ძმას ნალიაში.
_შენ დედა, შენ სად დაწვები?
_მე ნენა, რავარც დავკიდებ ყურმილს კუბოში. - ამის მოსმენისას გულიანად ვიცინეთ ორივემ.
- მართლა ეგეთი რეაქცია კი არ ჰქონია დედაჩემს, - მითხრა მერე, სიცილს რომ მოვრჩით. - ჩემი ოჯახის წევრები გვერდში დამიდგნენ. მთავარია შენ ხარ ბედნიერი და ჩვენც ეგ გვიხარიაო, მითხრეს.
_ მართლა ეგრე გითხრეს? - ვერ დავიჯერე. რადგან საქართველოში იმდენად მიუღებელია რატომღაც შვილიანი ქალის შეყვარება, თან ისეთი ბიჭისთვის, რომელიც არასოდეს ყოფილა ქორწინებაში, რომ სასიამოვნოდ გამიკვირდა გაბრიელის მშობლების რეაქცია. ვირწმუნე, რომ საღად მოაზროვნე ადამიანები არსებობს ამ ქვეყანაში. ადამიანები, რომლებისთვისაც, მათი ოჯახის წევრის ბედნიერება და სიხარული უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე სოციუმის აზრი. ხშირია შემთხვევები, როცა ჩვენს მაგივრად სხვა გეგმავს ჩვენს ცხოვრებას. თუ მათთვის არასასურველი კანდიდატი შეგვიყვარდა, გადმოდიან ჭკუის დარიგებაზე. იბრალებენ ნათელმხილველობას. მთელ შენს ცხოვრებას წუთებში მოგიყვებიან, როგორი იქნება ის, იმ შემთხვევაში, თუ შენი რჩეულის გვერდით გაატარებ (ამ შემთხვევაში, ბავშვებიან ქალს/კაცს ვგულისხმობ). ხოლო ის განცდა, რასაც სიყვარული ჰქვია, არავის აინტერესებს. წამში გათელავენ, დააბინძურებენ და მოისვრიან სანაგვეზე.
_ კი, ასე მითხრეს. მამაჩემმა ისიც კი მითხრა, ქორწილს აუცილებლად გადავიხდითო.
_რა მაგარია. - აღმომხდა მე. - შემდეგ რა მოხდა?
_შემდეგ ის მოხდა, რომ მთელი დასახლება ალაპარაკდა ჩვენზე. შნაიდერების მოსამსახურე ბიჭს და მდიდარი მიულერების გოგოს ერთმანეთი შეუყვარდათო. ჩემმა დიასახლისმა დამიბარა და სერიოზული ლაპარაკი გამიმართა. აღმოჩნდა, რომ ნიკოლის დედასა და ამ ქალს, ადრე უკმაყოფილება მოსვლიათ და იმ დღის შემდეგ დასანახავად ვერ იტანდნენ ერთმანეთს. ამ ქალმა მითხრა, შენს გამო არ ვაპირებ მაგ ოჯახთან სიახლოვეს, და თუ შენ მაინც გააგრძელებ იმ ქალის შვილთან ურთიერთობას, ჩემი ოჯახის დატოვება მოგიწევს. იფიქრე ამაზეო. შოკში ვიყავი. გამოდიოდა, რომ სამსახურის და თავშესაფრის გარეშე მომიწევდა დარჩენა. ეს კი არ უნდა მომხდარიყო. ამას ისიც დაემატა, ნიკოლსაც დაუშალა დედამისმა ჩემთან ურთიერთობა. ჩემს შვილს, სულ მცირე, პორშეთი უნდა აკითხავდეს მისი „მეგობარი ბიჭი“ და არა ველოსიპედით, ვიღაც მოსამსახურეო. მიზეზად ეს უთქვამს.
თავიდან არც ერთმა ვიღედ ყურად ეს მუქარა თუ გაფრთხილება. ისევ განვაგრძობდით შეხვედრებს. ერთ დღეს კი კატეგორიულად გამომიცხადა ნიკოლის დედამ, თუ მე მათი სახლის ზღრუბლს ფეხს გადავაბიჯებდი, მაშინვე დარეკავდა პოლიციაში.
დღისით ვეღარ ვხვდებოდით ერმანეთს მე და ნიკოლი. იმდენად ყურადღების ცენტრში ვიყავით უკვე იმ დასახლებაში. ამიტომ, შუა ღამეს რომ გადაცდებოდა საათის ისრები, სახლიდან ვიპარებოდი. ზამთარი იყო. თოვლი.. ყინვა.. წარმოიდგინე, იმდენად დაბალი იყო ტემპერატურა, რომ ტბა გაიყინა და ამ ყინვაში ნიკოლის სანახავად მივდიოდი. იმ დროს ვერც ყინვას ვგრძნობდი... ვერც ქარბუქს.. ვერც ცივ სიბნელეს... მხოლოდ საკუთარი გულის ხმა მესმოდა, რომელსაც საშინლად ენატრებოდა და ეჩქარებოდა საყვარელი ქალის გულში ჩაკვრა.
ღობეზე ვძვრებოდი და ისე ვიპარებოდი მის სახლში. ნიკოლი იდგა და მელოდა. ისეთი ტკბილი და საოცრება იყო იმ წუთებში მისი ჩახუტება, მისი თბილი და მხურვალე სხეულით ჩემი გაყინული სხეულის გათბობა, რომ სიცოცხლესაც დავთმობდი ამ წუთებისთვის. - ბოლო სიტყვები კანდელაკმა ისეთი ტკივილიანი ხმით წარმოსთქვა, რომ გული შემეკუმშა. უფრო და უფრო მკლავდა ინტერესი იმისა, თუ რა მოხდა შემდეგ.
_ასე ვხვდებოდით ერთმანეთს რამდენიმე ღამე. მაგრამ ერთხელაც ნიკოლის დედამ შემამჩნია და მაშინვე პოლიცია დამაყენა თავზე. დამადეს ბორკილები ხელებზე, გამომიყვანეს იმ სახლიდან და იმ სახლში დამაბრუნეს სადაც ვმუშაობდი. ამ ყველაფრის შემდეგ ნიკოლი დედამისს ვერ იტანდა დასანახად. თუმცა არც მანამდე ჰქონიათ, მაინცდამაინც კარგი ურთიერთობა.
ცალკე მე შემექმნა პრობლემა ჩემს სამსახურში. ოჯახის უფროსმა, ბავშვების მამამ ამითვალწუნა. ბავშვების დედამ ბოლო გაფრთხილება მომცა. თან საკმაოდ მკაცრი.
მთელ დასახლებაში უკვე მხოლოდ ამ ორ ოჯახზე და ჩვენზე საუბრობდნენ.
სამი დღე გავძელი ნიკოლის ნახვის გარეშე და მეოთხე დღეს, როგორც კი დაიძინეს ისევ გავიპარე სახლიდან. ისევ იგივე გზა გავიარე, მოყინული და თოვლიანი.
ბედის ირონია იყო ყველაფერი, აშკარად დამცინოდა ბედი... - თქვა აგდებით და ცალყბად ჩაიცინა, - სახლიდან გამოსვლის დროს, დილის ექვსი იყო დაწყებული, ისევ გაანათა იქაურობა პოლიციის მანქანის ფარებმა. „ფუ, შენი....“ ჩავილაპარაკე გამწარებულმა. არ დამავიწყდება ნიკოლის შიშისგან გაფართოევებული თვალები და მრისხანებით ალეწილი სახე. ნიკოლის დედა კი, გამარჯვებულის სახით გვიცქერდა.
საშინელებაა როცა ხედავ როგორ ტირის შენი საყვარელი ადამიანი. მისი ყოველი ცრემლი სულს გიკლავს. გულს გიმდუღრავს, სუნთქვას გიკრავს... და ამ დროს არ შეგიძლია მასთან მიახლოვება, ხელების მოხვევა, გულში ჩაკვრა და დამშვიდება. გავყვიროდი, გათავისუფლებას ვცდილობდი, მაგრამ ამაოდ...
მანქანაში რომ ვჯდებოდი, მახსოვს, როგორ ეძახდა ნიკოლი დედამისს “მძულხარ! ვერ გიტან!“, ის კი მშვიდი სახით და ხმით პასუხობდა: „დადგება დღე და შენ მე მადლობას მეტყვი მისი ჩამოშორებისთვის“....
ისევ ხელბორკილებით წამიყვანეს. პატივი დამდეს და „კამერის“ ნაცვლად სახლში მიმაბრძანეს, - ჩაეცინა.
ხალათ მოხვეული და ნამძინარევი სახით გამოვიდნენ სახლის პატრონები. ქალის სახეზე საშინელი იმედგაცრუება წავიკითხე, ხოლო კაცისაზე საშინელი ზიზღი.
„გაბრიელ, ყველაფერი დასრულდა“ .. მითხრა დიასახლისმა ნაწყენი და მტკიცე ხმით.
„ახლავე მოშორდეს აქედან, ეს დამპალი რუსი“. წამოენთო ბავშვების მამა. ჩემი ვიზუალიდან გამომდინარე, რუსს მეძახდა ხოლმე. ამჯერად დამპალიც დაურთო წინ.
მოკლედ, ჩემოდანი გამომიტანეს, ფული გადამიხადეს და მომთხოვეს სასწრაფოდ დამეტოვებინა არა მარტო მათი სახლი, არამედ ქვეყანაც.
სხვა გზა არ მქონდა. წამოვედი იმ სახლიდან და სხვა ქალაქში წავედი, იქ ჩემი მეგობარი მეგულებოდა. ნიკოლს ტელეფონით დავუკავშირდი და შევატყობინე ჩემი ადგილ-სამყოფელი. შორს იყო ჩემგან, მაგრამ მაინც ახერხებდა ჩამოსვლას და შეხვედრას.
იმ ქალაქში დროებითი სამსახური ვიშოვე ჩემი მეგობრის დახმარებით, მაგრამ აქაც დამცინა ბედმა. აუცილებელი გახდა ჩემი გერმანიიდან წასვლა. წინააღმდეგ შემთხვევაში ძალიან დიდ პრობლემას შემიქმნიდა სააგენტო, რომელმაც დამასაქმა და არ იყო გამორიცხული, რომ დეპორტით დავბრუნებულიყავი საქართველოში. თან ის ოჯახი, სადაც ვმუშაობდი ყველანაირად ცდილობდა, რომ დამეტოვებინა ქვეყანა.
ეს დღეც დადგა. გერმანია დავტოვე. ნიკოლი დარჩენას მთხოვდა. მთავაზობდა, რომ ხელი მომეწერა მასთან, ევროპის მოქალაქე გავმხდარიყავი და გზა ხსნილი მექნებოდა მერე. მაგრამ მე არ გავაკეთე ეს. ნიკოლთან ასეთი ქორწინება არ მინდოდა. მე მსურდა ის ჩემი დიდი სიყვარულის დასტურის ნიშნად მომეყვანა ცოლად და არა პასპორტის გამო.
წამოსვლის წინ ცრემლიანი სახე სულ კოცნით გავუშრე. მის დამშვიდებას ვცდილობდი, ვუთხარი, რომ ჩვენს სიყვარულს ახლა დიდი გამოცდა ელისთქო და ამ გამოცდას უნდა გაუძლოსთქო. დავპირდი, რომ ისევ ჩავიდოდი გერმანიაში.
გულმოკლული წამოვედი იქედან.
საქართველოში ჩამოსვლის შემდეგ, მიწევდა იმ ფაქტთან შეგუება, რასაც ნიკოლისგან შორს ყოფნა ერქვა. ძალიან მიჭირდა. ქუჩაში რომ დავდიოდი ვცდილობდი ყოველ ადამინში ნიკოლი დამენახა. ვატყობდი, გაგიჟების პირას ვიყავი მისული. ტელეფონით კი ვუკავშირდებოდით ერთმანეთს და ვსაუბრობდით, მაგრამ არ იყო ეს საკმარისი არც ჩემთვის და არც მისთვის. ზოგჯერ გულამოსკვნილი აქვითინდებოდა, რომ ძალიან ვენატრებოდი და ბავშვებიც სულ მე მახსენებდნენ თურმე.
ერთ-ერთი მორიგი საუბრისას გადავწყვიტეთ, რომ ტატუ გაგვეკეთებინა, ერთსა და იმავე დროს, ერთსა და იმავე ადგილას და ერთი იგივე წარწერა. თავიდან ვთქვით, რომ „Mein Stern“ დავიწეროთ-თქო, დავიწერეთ კიდეც „ჩემო ვარსკვლავო“, მაგრამ ჩინური ასოებით. აი ნახე, - მითხრა კანდელაკმა, შებრუნდა, მაისური ჩამოიქაჩა ზურგზე და ტატუ დამანახა. - მასაც ზუსტად ასე აწერია, როგორც მე. - დააყოლა ღიმილით. - მერე ფოტოები გავუგზავნეთ ერთმანეთს...
ამასობაში ოთხი თვეც მიილია, რაც მე გერმანია დავტოვე და ნიკოლი არ მენახა. არ ვიცი, შეგიძლია წარმოიდგინო თუ არა, როგორი რთული იყო ეს თვეები ჩემთვის...
ერთ დილით მობილურის ზარმა გამაღვიძა. ძილბურანში მყოფმა დავხედე ტელეფონის ეკრანს. ნიკოლი რეკავდა. უცებ მოვფხიზლდი. სწრაფად ვუპასუხე ზარს.... ახლაც ჩამესმის ყურში მისი ბედნიერი ხმა
„გაბრიელ, საქართველოში ჩამოვდივარ“.....



______________________

პ.ს. შეცდომები მომიტევეთ.