ტყის გულში მინდა, პატარა ხის სახლი... სადაც ქალაქის ბინძური ჰაერისგან განსხვავებით, წესიერად შევძლებ სუნთქვას.. სადაც არ შემაწუხებს ადამიანების ავხორცი, ამპარტავნული მზერა.. სადაც თავისუფლად შემეძლება ტირილი. არავინ მეტყვის, რომ "ყველაფერი კარგად იქნება", თანაც თვალთმაქცურად, ისე რომ სხეულში გაღვივებულ ტკვილს, თითქოს მომიშუშებს.. სადაც არავინ მეტყვის "როგორი თავისებური ხარ!" ცუდი განზრახვით, იმიტომ რომ გული მეტკინოს.. იქ, ტყეში, მარტო სულ არ შემეშინდება! პირიქით, ეს ადამიანები არიან საშიშები ქალაქში, ცხოველებისგან განსხვავებით!
ჰაერი იქ უფრო სუფთაა ვიდრე ქალაქში! არა, მანქანების, ქარხნების გამონაბოლქვით დაბინძურებულ ჰაერს არ ვგულისხმობ, ეს ადამიანები ვაბინძურებთ ჰაერს! სინამდვილეში, ერთი წვეთი ჰაერის ღირსნიც კი არ ვართ.. ისე ტკენთ ერთმანეთს გულს, ისე თვალის დაუხამხამებლად გსიამოვნებთ, როცა სხვის ტირილისგან ჩაწითლებულ, ტკივილით სავსე თვალებს ხედავთ..
ტყის გულში, ბუნების წიაღში, ვერაფერი შემაწუხებს.. სულ მარტო მყოფი ვიფიქრებ თქვენზე ადამიანებო! და იცით რას გავივლებ გულში დარდად? თუ რატომ ხართ ასე შეუგნებლები, ავკაცები! არ მინდა მეც ადამიანი ვიყო, თქვენნაირი ადმიანი ვიყო.
ზუსტადაც, თქვით რომ "ჩემებური" ვარ. მირჩევნია ჩემებური ვიყო, ვიდრე _ თქვენებური!
ტყეში შემეძლება გულიდან ჯანღის მოხსნა. იქ შემიძლია ვიყო ისეთი, როგორიც ვიყავი სამი, ოთხი, ხუთი წლის წინათ. როცა ვერ ვგებულობდი სიმართლეს, როცა მსიამოვნებდა ჩემებური სიმართლით ცხოვრების გახალისება! ახლა კი.. ჩემი ასაკისდა მიუხედავად, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ყველაფერს ვხვდები და გული მწყდება. თქვენ გამო მწყდება გული... ერთხელ მაინც გიფიქრიათ, თქვენს ერთ სიტყვას ადამიანის შეცვლა რომ შეუძლია? არა.. არ გიფიქრიათ! როგორ მინდა განვიცადო ნირვანა მხოლოდ მე! მარტომ.. არ ვხედავდე თქვენს შეფარულ სახეებს და მიხაროდეს ჩემი სიხარულით..
ცოტაღა შემოგვრჩა დედამიწაზე გულწრფელი ადამიანები და იმასაც იღბლიანები ხედავენ... მაშინ თუ ასე ცოტა ხართ, ნამდვილი ადმიანები, იპოვეთ ერთმანეთი....
ყველაფრისგან დაღლილს, გათანაგებულს ერთადერთი ფიქრი მაწუხებს, ერთადერთი ოცნება მიღრღნის გულს... შვიდი დღით, მხოლოდ ერთი კვირით, წავიდე დედამიწიდან!
ზოგი, სიყვარულის გამო, აგონიაში ჩავარდნილ "დეპრესიონერად" შემრაცხავთ. მე თქვენი სახელად "სიყვარული" მიკლავს გულს.
ტყის გულში მინდა, პატარა სახლში...
სადაც არ ვიქნები "სულშენიღბული", სადაც თავისუფლად შემეძლება გაღიმება, ტირილი, სიმღერა, წერა...
სადაც ძველ საბეჭდ მანქანას კლავიშებს გავუცვითავ... სადაც არავინ მეტყვის "შეიცვალე, რას გავხარ!" სადაც მერქმევა განსხვავებული შეუშინებლად და სადაც არ შემაწუხებს თქვენი უაზრო რეპლიკები...
არ მინდა კაცთმოძულედ მიმიღოთ ამ სიტყვების გამო, არ მინდა არანორმალური და შეუგნებელი მიწოდოთ, მეც ჩემი სიმართლე მაქვს, მეც ჩემი გულის ტკივილი, რომელსაც უკვე გული ვეღარ იტევს..
შეწყვიტეთ თამაში, ყველამ მოისროლეთ, ირონიით, ცინიზმით სავსე ნიღბები სადღაც შორს..
ნუ მაყურებინებთ ნიღბების თეტრს უფასოდ! ნუ მომანიჭებთ მაგ ძვირ "სიამოვნებას"....
არ მინდა.. არ მიყვარს თეატრი..
და საერთოდ არაფერი არ მიყვარს, სადაც თამაში და სიყალბეა!
სინამდვილე მიყვარს და სიმართლე... მწარე სინამდვლე, მწარე რეალობა, მწარე სიმართლე....
რა აზრი აქვს ტკბილ ტყუილს? ის ბოლომდე მაინც არ დაიმალება... ჩვენ ოდესმე მაინც მოვკვდებით, ოდესმე მაინც გავიგებთ სიმართლეს...
მაშინ გული მაინც არ გვექნება დამძიმებული...
ტყის გულში მინდა, პატარა სახლი.. ჩიტების ჟღურტული მინდა, ფარული სიხარული მინდა...
არ მინდა გამხელი გრძნობები, მინდა ყველაფერი იდუმალი იყოს, ცხოვრების წყურვილს რომ გიცხოველებს...
და მაინც... "რა არის ჩვენი ყოფა, წუთისოფელი? თუ არა ოდენ საწყაული აღუვსებელი" მინდა ეს სიტყვები გულში ჩაიტოვოთ და ამით შეახსენოთ საკუთარ თავს სიმართლე...
რომ არავინ, არავისზე მეტი არ არის...
რომ ჩვენ თანასწორები ვართ..
რომ არ შეიძლება ხალხის ერთმანეთისგან გარჩევა არანაირი ნიშნით!
რომ ყველას აქვს გრძნობები!
და რომ ყველას უნდა ტყის გულში, პატარა ხის სახლი...